ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง "ภูผา"
ตอนที่ 8
ภูผาทำงานหามรุ่งหามค่ำ แต่ได้กำลังใจจากจดหมายของทอรุ้งมาไม่ขาด ทอรุ้งเขียนเป็นภาษาอังกฤษ ภูผาอ่านไปเปิดดิกชันนารีไป พอรู้ความหมายก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“...เป็นไงบ้างภูผา รุ้งเขียนถึงภูผาเป็นภาษาอังกฤษก็หลายฉบับแล้ว อ่านคล่องขึ้นบ้างหรือยัง หวังว่าภูผาจะมีความมานะพอที่จะอ่านจดหมายรุ้งให้รู้เรื่องนะ คนเก่งของรุ้ง...”
ต้อยติ่งเห็นภูผาอ่านจดหมายภาษาอังกฤษอย่างมีความสุขก็สงสัยว่าเป็นจดหมายของใคร วันนี้พอทำงานเสร็จก็มาชวนภูผาไปเที่ยวงานวัดกัน ภูผาบอกว่าตนยังมีงานต้องทำอีกเยอะ ต้อยติ่งประชดว่า
งานเยอะก็คือนั่งอ่านจดหมายเนี่ยนะ แย่งจดหมายไปบอกว่ากลับมาค่อยอ่านก็ได้
“ทำไมเสียมารยาทอย่างนี้ เอาคืนมา” ภูผาดุ ต้อยติ่งถามว่าเขาเป็นใครเห็นนั่งอ่านเป็นวันๆ “เขาจะเป็นใครมันก็เรื่องส่วนตัวของพี่ ต้อยติ่งไม่เกี่ยว เอาคืนมาได้แล้ว”
ต้อยติ่งกระแทกจดหมายคืนแล้วเดินสะบัดไป
กานต์เห็นก็รีบตามชวนไปเที่ยวงานวัด ต้อยติ่งบอกว่าไม่มีอารมณ์ ซ้ำไล่ให้ไปไกลๆเลย ไม่ต้องมานั่งใกล้ตน กานต์จึงถอยออกไปสองคืบ
“ยัยคุณหนูทอรุ้งก็หายไปตั้งสองปีแล้ว พี่ภูผาก็ต้องมีแต่ต้อยติ่ง แต่เจ้าของจดหมายมันเป็นใคร พี่ภูผาถึงได้ชะเง้อรออยู่ทุกวัน” หันมองกานต์ขวับ ถาม “แกรู้ใช่ไหมกานต์ คนที่เขียนจดหมายฝรั่งมาเป็นใคร”
กานต์ตกใจถอยออกไปอีกสองคืบเอ้ออ้าอึกอักไม่กล้าตอบ
ooooooo
กลับจากไปหาเวหาแล้ว เส็งตรอมใจจนล้มป่วย เดือนเช็ดตัวให้ก็ไล่ไปบอกว่าหนาว ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน เพ้อว่าอยากนอนแล้วไม่ตื่นมาอีกเลย เดือนบ่นว่าพูดอะไรแบบนี้ พูดไม่เป็นมงคล
“...ลูกชายคนโตเป็นความหวังของอั๊ว ไม่มีแล้ว อั๊วไม่มีลูกชายไว้สืบสกุลแล้ว ตายไปจะมองหน้าบรรพบุรุษยังไง อั๊วนี่มันแย่จริงๆอาเดือน เลี้ยงลูกชายสองคน ไม่ได้ดีสักคน...”
“เรื่องเวหา เฮียก็ทำใจให้ได้ซะทีเถอะ...มันโตแล้วจะไปบังคับอะไรมันก็ไม่ได้”
“ชื่อที่อั๊วตั้งให้มันไม่เพราะตรงไหนอาเดือน ทำไมลูกไม่ชอบ ทำไมต้องไปเปลี่ยน ที่อั๊วตั้งให้ว่า ‘หมอเวหา’ ก็เพราะอยากให้ชีวิตมันสูงส่งเหมือนท้องฟ้า มันไม่ดีตรงไหนเดือน มันไม่ดีตรงไหน...”
เส็งยังคงพร่ำเพ้ออย่างตรอมใจไม่หยุด...“แล้วนามสกุลเรามันต่ำต้อยนักเหรอเดือน คำว่า ‘กล้าแกร่ง’ เตี่ยอั๊วเป็นคนตั้งขึ้นมาเพื่อให้ลูกหลานเข้มแข็งอดทน แล้วก็ใจสู้ ทำไมลูกไม่ชอบล่ะ”
“นอนเถอะเฮีย เดี๋ยวลูกมันคิดได้มันก็เปลี่ยนกลับมาเองแหละ” เดือนปลอบอย่างไม่รู้จะพูดอะไรอีก
เส็งยังนอนหมดอาลัยตายอยาก พร่ำเพ้อถึงแต่เวหา...
ooooooo
