ตอนที่ 8
ภูผาตัดสินใจไปกับต้อยติ่งเดี๋ยวนั้นเลย บอกลุงวัฒน์ว่าพรุ่งนี้จะรีบกลับมา ป้าหมอพูดอย่างโล่งใจว่า
“ก็ดีเหมือนกัน ป้าอยากคุยกับดารกาให้เข้าใจว่าเธอสองคนคบหากันอย่างบริสุทธิ์ใจ”
ภูผามองหน้าทอรุ้งเปรยว่าไม่รู้ว่าแม่รุ้งจะเข้าใจเรื่องของเราไหม ทอรุ้งเชื่อว่ามีป้านุสกับลุงวัฒน์ช่วยอธิบายแม่ต้องยอมเข้าใจแน่ บอกภูผาว่าพรุ่งนี้กลับมาป้านุสคงพูดจนแม่เข้าใจแล้ว ไว้ค่อยเจอแม่พรุ่งนี้ดีกว่า
ต้อยติ่งเห็นภูผาคุยกับทอรุ้งก็ไม่พอใจเร่งให้รีบไปเพราะต้องไปรอรถอีก ว่าแล้วดึงแขนภูผาไปเลย ทอรุ้งขี่จักรยานออกไป อดไม่ได้ที่จะหันดูภูผา เห็นต้อยติ่งจูงภูผาไม่ยอมปล่อยทั้งที่ภูผาพยายามแกะออก
แต่เดินไปไม่ทันพ้นไร่ ก็สวนกับรถของดารกาขับเข้ามา ดารกาจำภูผาได้ ภูผาก็จำรถดารกาได้มองตามไปอย่างกังวลใจ
พอดารกาเข้าไปที่บ้าน ถามทันทีว่าคนที่ตนเห็นเมื่อกี๊ ตนไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม นุสราขอให้ใจเย็นๆเพราะเด็กสองคนไม่ได้ทำเรื่องเสียหายอะไร ดารกาเสียงดังว่าแค่รักกันมันก็เสียหายแล้ว ตนไม่มีวันปล่อยให้ยัยรุ้งคบกับไอ้นักเลงหัวไม้นั่นหรอก หันสั่งทอรุ้งอย่างเกรี้ยวกราดว่า
“กลับบ้านกับแม่เดี๋ยวนี้ยัยรุ้ง!”
“ดา...” นุสราขัดขึ้น “ลืมไปแล้วเหรอว่าวัฒน์สามีพี่เขาก็เป็นนักเลงมาก่อนเหมือนกัน แต่เขาก็สู้จนประสบความสำเร็จ เป็นเจ้าของไร่ใหญ่โตที่นี่ได้ ตอนที่วัฒน์มาจีบพี่แรกๆทุกคนก็รังเกียจเขาเหมือนอย่างที่เธอรังเกียจภูผานี่แหละ แต่สุดท้ายผู้ใหญ่ก็ให้โอกาสเขาได้พิสูจน์ตัวเอง...ถึงตาเธอแล้วนะดา เธอต้องให้โอกาสภูผาเขาพิสูจน์ตัวเองบ้าง”
หัวเด็ดตีนขาดดารกาก็ไม่ยอมไม่เชื่อว่าภูผาจะได้ดีเหมือนคุณวัฒน์ สั่งทอรุ้งเตรียมกลับกันพรุ่งนี้เลย และจะส่งไปเรียนเมืองนอกเริ่มต้นใหม่ ไม่ปล่อยให้อยู่บ้านต่อไปแล้ว นุสราเตือนสติว่าอย่าไปลงที่เด็กแบบนั้น ดารกาโต้ว่าลูกตน ตนจะทำยังไงก็ได้ สั่ง “กลับกับฉันเดี๋ยวนี้!” แล้วลากทอรุ้งออกไปเลย
นุสรากับทวีวัฒน์ได้แต่มองอย่างกลุ้มใจ
ooooooo
ภูผาไปเยี่ยมสมคิดที่โรงพัก สมคิดขอร้องให้ช่วยตนออกไปที ภูผาบอกว่าเขาฆ่าคนตายตำรวจไม่ให้ประกันตัว สมคิดเครียดที่ต้องติดคุก หันเดินไปเกาะกำแพงห้องขังนิ่ง ต้อยติ่งร้องไห้หนักถามว่า
“พี่คิดต้องติดคุก แล้วต้อยติ่งจะทำยังไง ต้อยติ่งจะอยู่กับใคร”










