ปี่แก้วนางหงส์

ขึ้นไปยุ่มย่ามบนเรือนใหญ่ เมื่อจัดเข้าที่เข้าทางแล้วจางวางให้เล่นกันเสียที กำชับให้ตั้งใจกัน ท่านเจ้าคุณจะพาออกงานฉลองตำแหน่งจีนพ้งเพื่อนท่านเจ้าคุณ

พิกุลรับปากว่าจะไม่ทำให้พ่อขายหน้าแล้วเข้าประจำที่ของตนข้างสิน เอื้อยกระแซะไปนั่งข้างพิกุล เลยถูกจางวางเอ็ดว่านั่นไม่ใช่ที่ทางของตัวเอง เอื้อยแก้เกี้ยวว่านั่งตรงนี้จะได้คอยหยิกพิกุลให้อยู่กับร่องกับรอย

เดี๋ยวจะเป็นแบบเมื่อเช้าอีก แล้วแกล้งดุพิกุล “ตั้งใจให้ดีล่ะพิกุล”

อ้นรู้ทันแซวเอื้อยว่าให้มันจริงเถอะ เอื้อยหันไปแว้ด “พี่อ้น หุบปาก!!!”

“นังนี่ ข้ายกให้แต่คราวนี้นะนังเอื้อย” จางวางปราม เอื้อยยกมือไหว้ขอบคุณ พูดกับตัวเองเบาๆว่า

“แค่คราวเดียวคราวนี้ก็ดีเหลือใจแล้วจ้ะพ่อจางวาง” เอื้อยส่งยิ้มให้สิน แต่สินไม่ได้สนใจ อ้นเห็นแล้วขำสีหน้าผิดหวังของเอื้อย

เจ้าคุณอยู่ที่นอกห้องดนตรีได้ยินเสียงดนตรี

จากเรือนจางวาง เอ่ยชมกับคุณหญิงว่าวงของจางวางกำลังวังชาดีเหลือเกิน เล่นอยู่ทางโน้นได้ยินมาถึงทางนี้ บอกคุณหญิงว่า

“เลิกงานแล้ว คุณหญิงต้องให้บ่าวจัดของให้เข้าที่เข้าทางตามเดิมเสียด้วย พรุ่งนี้เช้าฉันจะเรียก

วงท่านจางวางให้กลับมาซ้อมที่นี่” คุณหญิงไม่ตอบ

แต่ถามว่าแล้วคุณพี่จะออกไปไหน “ฉันจะไปฟังปี่พาทย์ที่ตำหนักเจ้านายคุณหลวงบำรุง กลับมาคงไม่ทันงานแฟชั่นของคุณหญิงเป็นแน่”

“ตามสบายเถิดเจ้าค่ะ” เสียงคุณหญิงประชดนิดๆ พอเจ้าคุณเดินออกไปคุณหญิงก็พูดตามหลังอย่างเจ็บใจ “ถ้าสำราญใจนักจะปักหลักเสียที่นั่นก็ตามใจนะเจ้าคะ!!”

ที่ห้องรับแขก “บูรพาเคหาสน์” จีนพ้งกำลังคุยกับแขกสองคนที่พูดถึงการเคลื่อนไหวของจีนกลุ่มอื่น ทั้งสองหน้าเครียด คนหนึ่งเล่าว่า

 “เถ้าแก่สงมันตั้งตัวเป็นตั้วเฮีย ส่งพวกจีนใหม่ไปอยู่โรงเลื่อยโรงสีที่เมืองพิจิตรตั้งมาก แต่ท่านปลัดจีนท่านกลับเงียบเหมือนเห็นดีกับเถ้าแก่ด้วย”

“พวกที่มากับเรือสิบคนถูกมันกล่อมไปอยู่กงสีของมันเสียแปดคน ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไปมันคงได้สั่งสมกำลังทำเหิมเกริมท้าทายบารมีตั้วเฮียเป็นแน่” อีกคนเสริม

“วันฉลองตำแหน่ง อั๊วจะคุยกับปลัดจีนเมืองพิจิตรให้รู้ความว่าเห็นดีด้วยหรือเปล่า หากมันกำเริบ อั๊วก็จะต้องจัดการไม่ให้ใครเอาเป็นแบบอย่าง” จีนพ้งพูดจบ แขกทั้งสองจึงลากลับ

สารภีเดินผ่านมาเห็นเตี่ยคุยกับแขกอยู่ก็หยุด