ปี่แก้วนางหงส์
ตอนที่ 3
หลวงราชสะอึก คลายมือเมื่อเห็นสายตาพิกุลเหินห่างยิ่งกว่าเดิม พิกุลเดินไปทั้งน้ำตา หลวงราชมองตาม แต่ก็ถูกสายตาอีกคู่มองหลวงราชอย่างตั้งคำถาม...สินนั่นเอง
สินเดินตามพิกุลถามว่าเป็นอะไร คุณหลวงมิได้รังแกแม่พิกุลใช่ไหม
“รังแกรึ...ไอ้สิน” หลวงราชไม่พอใจ สินบอกว่าตนถามด้วยความเป็นห่วง “เอ็งห่วงพิกุลแบบไหนว่ามาให้ชัด”
“อย่างคนที่รักและห่วงกันมาแต่เด็กขอรับคุณหลวง” สินตอบสุภาพแล้วเดินตามพิกุลไป
หลวงราชมองสินอย่างขัดใจ ข้องใจ และหมั่นไส้ พอดีเจอเอื้อยที่มองอย่างเย็นชามึนตึงเพราะหึงหวงสินตัดพ้อต่อว่าแล้วเดินผละไปงอนๆ พิกุลบอกให้สินไปง้อ แต่สินเห็นว่าเอื้อยออกท่าออกทางเป็นเด็กอย่างนั้นเอง พิกุลจึงเป็นฝ่ายเดินตามเอื้อยไปเอง สินจึงจำต้องตามไป
“ฉันต่างหากที่ต่ำต้อยกว่านายสิน คนของหล่อน... แม่พิกุล!!” หลวงราชที่แอบมองอยู่พึมพำ
ooooooo
สารภีผู้พราวไปด้วยความงาม ความรู้ และเล่ห์กล วันนี้เอามาลัยกรองดอกปีบมาให้หลวงราชถึงห้องทำงานบอกว่าเห็นคุณยศชอบดอกปีบเลยนึกถึง หอมชื่นใจเช่นนี้คุณยศคงคลายร้อนกายร้อนใจได้บ้าง
หลวงราชชมว่าหล่อนมีฝีมือทางนี้ด้วย ช่างละเอียดอ่อนทีเดียว สารภีอ่อยว่าตนยังมีเรื่องที่ทำให้คุณยศแปลกอีกหลายเรื่อง พอหลวงราชบอกว่าหล่อนทำให้ตนยิ่งอยากรู้อยากเห็นขึ้นทุกที
“คุณยศก็ทำให้สารภีรู้สึกเช่นนั้นเหมือนกันเจ้าค่ะ” หลวงราชหยั่งเชิงว่าหล่อนอยากรู้อะไร สารภีอ้อนถามว่า “คุณยศจะบอกสารภีทุกเรื่องหรือเจ้าคะ”
สารภียิ้มหวานรับคำโดยไม่รู้ตัวว่าติดกับดักหลวงราชเข้าแล้ว
เอื้อยยังตะบึงตะบอนงอนใส่สินขณะกินข้าว สินง้อด้วยการหยิบปลาแห้งใส่จานให้ ถามว่าโกรธตนเรื่องอะไร เอื้อยพูดไม่ออกเลยเฉไฉไปว่า พี่สินปากเสีย เลยถูกสุดดุ “นังลูกคนนี้!!!”
“ไม่เป็นไรดอกจ้ะ ด่าฉันได้อย่างนี้คงหายโกรธแล้ว” สินหันไปยิ้มกับพิกุล “ถ้าพิกุลไม่หาทางให้ฉันง้อเอื้อย เอื้อยก็คงไม่หายโกรธฉันหรอกจ้ะป้า”
เอื้อยเห็นสินพูดดีกับพิกุลก็ชักสีหน้าใส่ ถามสุดว่า
“นี่ก็เพื่อน นั่นก็พี่...จะให้พูดว่าหึงพี่สินหรือยังไงล่ะแม่”
ooooooo
กลางวันวันนี้ จางวางได้มาร่วมโต๊ะกินข้าวกับเจ้าคุณ เจ้าคุณแจ้งว่าจะให้จางวางไปเล่นฉลองตำแหน่งให้จีนพ้ง เพราะจีนพ้งเป็นคนกว้างขวาง ไปออกงานจะได้แสดงฝีมือให้คนหมู่มากรู้จักเสียทีเดียว
จางวางว่าเหลือเวลาอีกไม่กี่วัน ตนเกรงพิกุลจะเล่นไม่จบเพลงเหมือนเมื่อเช้า
“เรื่องเมื่อเช้าไม่ใช่ความผิดของแม่พิกุลดอก เป็นเพราะคำพูดของตายศต่างหาก”
“อย่าพูดเช่นนั้นเลยขอรับ พิกุลมันก็อ่อนไหวกับคำพูดของคุณหลวงเกินไป ทั้งที่ไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน”
“ฉันจะปรามเจ้ายศอีกทาง จางวางจะได้ไม่กังวลเรื่องนี้อีก” เจ้าคุณรับปาก จางวางพยักหน้าพอใจ
