ปี่แก้วนางหงส์

“ถ้าไม่มีใครปากพล่อยพูดขึ้นมา ไอ้พวกเจ้าหน้าที่มันจะรู้ได้อย่างไรรึ” จีนพ้งถามว่าหมายถึงใคร “ก็ไอ้คนในบ้านนี้ล่ะเตี่ย ลูกสาวช่างเจรจาของเตี่ยไงล่ะ”

สารภียุว่าเตี่ยส่งพุดกรองไปฝากเนื้อฝากตัวกับเจ้าคุณ ก็จะเดือดร้อนเพราะมันแน่ เตี่ยจะส่งมันไปอยู่ที่ไหนก็คิดเสียแต่ตอนนี้ ตัดไฟเสียแต่ต้นลมดีกว่าปล่อยให้มันลามกลับมาเผาเรือน

“ไม่ใช่ตอนนี้...ลื้อต่างหากที่ต้องผูกมัดลูกชายท่านเจ้าคุณให้เร็วที่สุด บารมีของท่านจะคุ้มกะลาหัวให้เราพ้นจากเรื่องนี้ไปได้...แบบนี้มีแต่ได้กับได้นะ เข้าใจหรือยังล่ะ”

แม้สารภีจะขัดใจเรื่องพุดกรอง แต่แผนการของจีนพ้งก็ถูกใจจนยิ้มออกมา

ขณะหลวงราชกลับบ้านนั้นก็คิดถึงเรื่องที่เจ้าคุณต่วนเร่งรัดหลวงราชว่า คิดการใดก็รีบลงมือเสียตอนนี้ ป่านนี้พวกที่จ้องเก้าอี้ตนคงวิ่งเต้นเจ้านายกันขวักไขว่ ย้ำว่าถึงเวลานั้นฉันกับคุณหลวงคงได้พ้นเก้าอี้ไปพร้อมกัน

พลันหลวงราชก็เห็นรถลากเข้ามาในบ้าน เห็นคนนั่งรถลากมาแล้วพึมพำ “สารภี? มีธุระอะไรกับคุณพ่อรึ?”

สารภีเร่งแผนเอาใจเจ้าคุณพิชัยด้วยการเอาชามาชงให้ดื่ม หลวงราชเห็นลิ่มแบ่งชาเอ่ยชมว่าดูช่างเหมาะมือเหลือเกิน ตนขอลองจับหล่อนจะหวงหรือไม่ สารภีส่งให้เตือนให้ระวังเพราะจับไม่ดีอาจถึงเลือดออกได้ หลวงราชจับที่ด้ามลิ่มแต่สารภียังไม่ยอมปล่อย

หลวงราชบอกว่าอยากขอไว้แบ่งชาที่เหลือ สารภีบอกว่าจะหาไว้ให้คุณหลวงใช้สักอัน

พิกุลที่เตรียมเป่าปี่เห็นความสนิทสนมของทั้งสองแล้วต้องเมินหน้าหนี ยิ่งแน่ใจในความคิดของตัวเอง

ooooooo