ปี่แก้วนางหงส์

ฝ่ายสุด พิกุล กับเอื้อย ไปตลาดแล้วหลงทางกลับบ้านไม่ถูก เอื้อยพาเดินหาทางจนสุดบ่นว่าไม่ไหวแล้ว พิกุลเสนอให้หาถนนที่รถรางผ่านแล้วตั้งหลักกันที่นั่น

แต่ขณะที่ทั้งสามเดินอ่อนล้าไปนั้น ก็มีรถลากคันหนึ่งวิ่งไปทางเดียวกันแต่พิกุลจดจ่ออยู่กับจุดจอดรถรางไม่ได้สนใจ ปรากฏว่าหลวงราชนั่งรถลากคันนั้นมา เขาสะดุดตาพิกุลจึงสั่งรถหยุดแล้วหันกลับไปมอง พอเห็นชัดก็ยิ้มออกร้องทัก

“จะไปไหนกันรึ แม่พิกุล”

ทั้งสามหันไปตามเสียง เห็นหลวงราชในชุดราชการดูสง่างามจนพิกุลพูดไม่ออก เอื้อยกระซิบถามพิกุลว่าใคร ทำไมรู้จักหล่อนด้วย พิกุลตอบไม่ออก อึดใจก็กระซิบว่า

“นายยศ...นี่นายยศ...จ้ะ”

เอื้อยเล่นงานทันทีว่าตานี่นี่เองที่ทำให้พ่อลูกเขาทะเลาะกันใหญ่โต หลวงราชถามงงๆว่าเพราะตนรึ

เอื้อยใส่ไม่ยั้งว่าทำผิดแล้วหายหัวไปไม่ดูดำดูดีเพื่อนตนเลย พิกุลพยายามบอกให้พอเถอะตนไม่ติดใจแล้ว สุดส่ายหัวบ่นเอื้อยว่าเก่งในทางไม่เข้าเรื่องจริงๆ ให้หาทางกลับบ้านกลับมาท้าตีท้าต่อยเขา หลวงราชได้ยินว่าจะกลับจึงอาสาจะไปส่ง

สุดถามว่ารู้จักบ้านเจ้าคุณพิชัยหรือไม่ พวกตนอยู่ที่นั่น หลวงราชบอกงั้นก็ขึ้นรถมาเลย เรียกรถลากที่จอดอยู่มารับ โดยสุดนั่งไปกับหลวงราช พิกุลนั่งไปกับเอื้อยที่รถลากคันหลัง

หลวงราชพากลับถึงบ้าน ทั้งสามยังไม่รู้ว่าหลวงราชเป็นใคร ปล่อยให้จ่ายค่ารถลากแล้วเอื้อยก็บอกว่าส่งแล้วก็ไปเสีย แล้วไม่ต้องมาเจอกันอีก หลวงราชถามว่าจะให้ตนไปไหน ก็พอดีมุดมาทัก

“คุณหลวงกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ขอรับ”

พิกุลไม่เชื่อหูตัวเอง ทวนคำ “คุณหลวง” มุดหน้าบานบอกว่า

“ขอรับ หลวงราชไมตรีหรือคุณยศ บุตรของท่านเจ้าคุณพิชัย เจ้าของบ้านนี้”

เอื้อยตะลึงงันตะกร้าหลุดมือไปเลย พิกุลมองอย่างไม่เชื่อสายตา หลวงราชยิ้มให้พิกุลอย่างคนคุ้นเคย พิกุลเมินไปทางอื่น หลวงราชเจื่อน หุบยิ้มแทบไม่ทัน

พอหลวงราชเดินเข้าบ้านมุดก็รายงานว่าจางวางพ่วงเพิ่งมาถึงเมื่อบ่ายนี้เอง หลวงราชบอกว่าตนได้ยินคุณพ่อเปรยว่าจะรับอุปถัมภ์วงปี่พาทย์จากเมืองสุพรรณแต่นึกไม่ถึงว่าจะเป็นวงของแม่พิกุล

มุดบอกว่าเห็นว่าหลวงบำรุงเป็นคนแนะนำ แต่ดูท่าจะขัดใจคุณหญิงมาก หลวงราชถามว่าขัดใจเรื่องอะไร จนเมื่อคุณหญิงโวยวายเรื่องเจ้าคุณอุปถัมภ์วงจางวางให้ฟังและให้หลวงราชช่วยกล่อมพ่อไล่วงปี่พาทย์ออกไปก่อนที่แม่จะประสาทเสีย

หลวงราชบอกว่าคุณแม่น่าจะเพลินเข้าสักวันมากกว่า คุณหญิงโวยอย่างผิดหวังว่าลูกไปเห็นดีเห็นงามกับพ่อตั้งแต่เมื่อไหร่ เจ้าคุณเข้ามาติงคุณหญิงว่าไม่เคยได้ยินว่าดนตรีที่ไหนทำให้คนประสาทเสีย คุณหญิงบอกว่าจะได้เห็นก็คราวนี้แหละ แล้วเมินหน้าไปอย่างขัดใจ