ปี่แก้วนางหงส์
ตอนที่ 3
หลวงราชบอกว่าตนเพียงแต่ทำหน้าที่แทนคุณพ่อ เพราะถ้าคุณพ่ออยู่ด้วยคงต้องสืบสวนทวนความเช่นนั้นก่อนจะลงโทษใคร คุณหญิงบอกว่ามันขัดหูขัดตา แม่ไม่ชอบ หลวงราชรับคำ “ขอรับคุณแม่” แล้วออกไปเลย คุณหญิงมองตามอย่างสงสัยว่าหลวงราชเออออกับแม่ก็เป็นด้วยหรือ??
ooooooo
คืนนี้ขณะสารภีกำลังกรองมาลัยดอกปีบเตรียมจะไปให้หลวงราช คนลากคนหนึ่งก็เข้ามาเอามาลัยดอกปีบให้สารภีบอกว่าคุณหลวงลืมไว้ ตนเพิ่งเห็นตอนมาถึงที่นี่
สารภีพยายามข่มอารมณ์รับมาลัยดอกปีบแล้วโยนลงพื้นขยี้ซ้ำอย่างระบายอารมณ์ โดยไม่รู้ว่าพุดกรองที่ไปเก็บดอกปีบมาให้มองอยู่ สารภีตวาดว่าจะเก็บมาทำไม ไม่เห็นหรือว่าคุณหลวงไม่ไยดีแม้แต่น้อย ถามพุดกรองว่ามันไม่สวยตรงไหนหรือ
“พุดกรองไม่เห็นที่ตินะเจ้าคะ” พลางหยิบมาลัยที่ถูกเหยียบขยี้ขึ้นมาดู สารภีเสียงแข็งว่าไม่ต้องมาพูดเอาใจตน “ถ้าคุณสารภีจะทิ้งแล้ว ขอพุดกรองนะเจ้าคะ พุดกรองอยากรู้ว่าคุณสารีกรองมาลัยอย่างไร”
สารภีจิกตามองพุดกรอง กระแทกเสียงว่าคงไม่พ้นจะทำเอาใจเตี่ย ด่าว่าแกมันสอพลอไม่แพ้แม่ พุดกรองจึงวางมาลัยไว้ที่เดิม สารภีสำทับว่า
“แกอย่าหวังว่าจะได้อะไรจากฉัน แม้แต่ของที่ฉันทิ้งนี่...ออกไป!!!”
พุดกรองเดินหน้าเศร้าไป สารภีจึงเอาดอกปีบที่พุดกรองเพิ่งเก็บมาร้อยมาลัยทั้งที่ใจยังขุ่นมัว ร้อยเสร็จเอาไปให้หลวงราชที่ห้องทำงาน ฉอเลาะว่าตนกรองมาลัยมาฝาก คุณยศจะได้สดชื่นแต่เช้า
หลวงราชเปิดสมุดบันทึก ดอกปีบแห้งร่วง หลวงราชเก็บไว้ที่เดิม สารภีบาดใจจนสะท้านแต่ไม่พูดอะไร หลวงราชถามถึงงานฉลองตำแหน่งบอกว่าเจ้าคุณจะยกวงดนตรีไปร่วมยินดีด้วย สารภีบอกว่าตนจะจัดที่ทางไว้ให้ หลวงราชเอ่ยอย่างสุภาพว่าตนคงมีเวลาพูดคุยด้วยเท่านี้ สารภีถึงกับสะอึกและลากลับนัดพบกันในวันงานเลย แต่พอออกมาข้างนอกก็ยืนพิงกำแพงหน้าห้องพึมพำอย่างหมดแรง แต่เสียงแค้น
“ไล่สารภีหรือเจ้าคะ!!!”
ooooooo
ถึงวันงานฉลองตำแหน่งของจีนพ้ง...จีนพ้ง สารภี นิ่มและพุดกรองเดินออกมาที่หน้าอาคาร คณะสิงโตสองคณะเชิดแล้วมาสยบแทบเท้าจีนพ้งเพื่ออวยพร บรรดาสมาชิกชมรมก็มาอวยพรกันเต็มลานหน้าเรือน
จุดประทัดตับใหญ่แล้ว จีนพ้งก็มายืนแจกข้าวสารและซองเงินให้ชาวบ้านที่มาต่อแถวยาวเหยียด
พอเจ้าคุณพิชัยมางาน นิ่มกับพุดกรองรีบมากราบ เจ้าคุณทักว่าออกเรือนมาจนลูกโตขนาดนี้แล้วหรือ นิ่มบอกว่าถ้าพุดกรองโตกว่านี้จะพาไปฝากให้คุณหญิงได้ใช้งาน เจ้าสัวท่านก็ยินดี พุดกรองจะได้รู้จักคุณคนแต่เด็ก จีนพ้งฟังแล้วพยักหน้า
“ถ้าครั้งนั้นท่านเจ้าคุณไม่ยินยอมยกแม่นิ่มให้ กระผมก็คงไม่เป็นอันทำอะไรหรืออาจเสียผู้เสียคนไปแล้วก็ได้”
“ขอบใจเจ้าสัวที่ดูแลคนของฉันเป็นอย่างดี”
สารภีฟังอย่างอดทนแล้วปลีกตัวไปเงียบๆ
