ปี่แก้วนางหงส์

จางวางหันไปเห็นเจ้าคุณเดินตามหลวงราชเข้ามาก็บอกว่า “กำลังจะซ้อมพอดีขอรับ”

“เริ่มเถอะจางวาง” เจ้าคุณบอก

ooooooo

ฝ่ายคุณหญิงถึงกับต้องเอาขี้ผึ้งอุดหูเพราะหนวกหูเสียงดนตรี จนสร้อยพูดอะไรก็ไม่ได้ยินต้องตะเบ็งถาม สร้อยตอบแทบเป็นตะโกนว่าให้ทนหน่อยเพราะทั้งเจ้าคุณและคุณหลวงเอาใจฝั่งนั้นหมด

“ฉันไม่ทน!!...เมื่อบอกกันดีๆไอ้คนพวกนี้มันไม่ฟัง ต้องทำให้มันรู้สึกว่าฉันเกลียดพวกมันเพียงไหน”

ในขณะที่คุณหญิงหัวเสียหนักนั้น เจ้าคุณกับคุณหลวงสองพ่อลูกกำลังรื่นรมย์กับเสียงดนตรี เจ้าคุณบอกหลวงราชว่า “ถ้าลูกได้ฟังแม่พิกุลเดี่ยวปี่สักเพลง ลูกเป็นได้รื่นรมย์ไปทั้งวันเป็นแน่”

“กระผมก็เห็นเช่นนั้นขอรับคุณพ่อ”

เจ้าคุณมองหน้าถามว่าเคยฟังมาก่อนหรือ ไหนกำนันว่าคลาดกับพิกุล หรือว่าไปพบกันตอนไหน หลวงราชเกือบแก้ตัวไม่เป็น แถว่าก็เท่าที่ได้ยินเมื่อครู่นี้ก็รื่นรมย์เหลือเกินแล้ว มองพิกุล บอกเจ้าคุณว่า

“แต่ถ้าแม่พิกุลยังมีแก่ใจจะเดี่ยวให้ฟัง กระผมยิ่งยินดีรับฟัง”

พิกุลโล่งใจที่คุณหลวงไม่พูดเรื่องกับตนแต่ก็มองอย่างตัดพ้อที่คุณหลวงแกล้งพูดให้เป่าปี่อีก จึงหยิบปี่ขึ้นมาเป่า หลวงราชยิ้มพอใจ แต่เป่าไม่ถึงครึ่งเพลงพิกุลก็หายใจสะดุดเมื่อคิดถึงสถานะของตัวเอง

จางวางตกใจ สินกับเอื้อยมองอย่างเป็นห่วง 

หลวงราชที่ยังอารมณ์ค้างจากเมื่อคืนที่แอบเห็นพิกุลกับสินยิ่งหมั่นไส้ สินลุกขึ้นบอกว่าตนมีวาสนาได้ฟังเดี่ยวปี่ของพิกุลเพียงเท่านี้เพราะต้องเข้ากระทรวงแล้ว จางวางขอให้พิกุลได้แก้ตัวเถิด หลวงราชบอกว่าตนไม่ถือสา แม่พิกุลคงอ่อนไหวไปตามเพลงเท่านั้นแล้วไปเลย

พิกุลรู้สึกผิดไปนั่งร้องไห้ตามลำพัง หลวงราชตามมาเหน็บว่า “คนที่ต้องมาปลอบใจหล่อนล่ะ” พิกุลเรียกอย่างเป็นทางการว่าคุณหลวงหมายถึงใคร พอหลวงราชบอกว่า “ก็ไอ้คนฆ้องนั่นไง” พิกุลเคืองตอบเสียงขุ่นว่าไม่ใช่ธุระของพี่สิน ตนผิดที่ปล่อยให้ความขัดข้องหมองใจเป็นใหญ่กว่าเรื่องอื่น

หลวงราชถามว่าข้องใจเรื่องอะไร...ถ้าข้องใจที่ถูกหลอกว่าตนเป็นตายศ ตาสีตาสาจากบางกอก ตนก็สมควรถูกหล่อนเคืองเรื่องนี้ พูดแล้วอ่านจากสายตาพิกุล 

หลวงราชแน่ใจว่าเป็นเรื่องนี้ จึงชี้แจงว่า

“ฉันเป็นหลวงราชไมตรีเฉพาะในหน้าที่การงานของฉัน แต่เมื่อเราอยู่กันลำพังเช่นนี้ ฉันพอใจให้หล่อนเรียกว่าตายศ”

พิกุลยังคงเย็นชา ห่างเหิน บอกว่าตนไม่อาจเรียกเช่นนั้นได้ หลวงราชขอร้องอย่าทำตัวเหินห่างเพราะตำแหน่งหน้าที่หรือยศถาบรรดาศักดิ์ของตนเลย พิกุลบอกว่าตนทำเช่นนั้นไม่ได้ หลวงราชโมโห จับพิกุลพิงต้นไม้ใหญ่จ้องตาคาดคั้น พิกุลขอให้ปล่อย หลวงราชไม่ยอมปล่อยหากหล่อนยังพูดไม่รู้เรื่อง

“ปล่อยพิกุลเถิดเจ้าค่ะ พิกุลต่ำต้อย ไม่สมควรที่คุณหลวงจะไยดีแม่แต่น้อย”