ปี่แก้วนางหงส์

หลวงราชตามสารภีออกมา แต่เจอปลัดจีนออกมามองหาอะไรอยู่ ปลัดจีนกระซิบบอกหลวงราชว่าลูกเมียของจีนสงมาขอให้ตนตามหาตัว เพราะจีนสงหายจากบ้านไปเจ็ดวันแล้ว ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไร

หลวงราชได้ยินเสียงพุดกรองร้องจึงตามหา เจอชบากำลังปลอบพุดกรอง ชบาบอกหลวงราชว่าพุดกรองตกใจตุ๊กแก แล้วเบี่ยงเบนว่าคุณหลวงมาหาคุณสารภีหรือบอกแทนเจ้านายว่าคุณสารภีมีใจให้คุณหลวงมาก อย่าทำร้ายจิตใจนายของตนเลย

หลวงราชไม่ตอบและเดินผ่านไปเลย ชบาจึงขู่พุดกรองว่าให้เงียบไว้อย่าทำให้คุณสารภีเดือดร้อน ปรามว่าแกต้องไม่เห็นอะไรใช่ไหม พุดกรองกลัวส่ายหน้าดิกว่า “ไม่เห็นเจ้าค่ะ” ชบาขู่ว่าถ้าปากมากแกโดนตัดลิ้นแน่ เมื่อชบาปล่อยพุดกรองไปแล้ว บอกสารภีที่เสื้อผ้าเปื้อนเลือดว่าให้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสีย

พิกุลเห็นทั้งสารภีและคุณหลวงหายไปจึงออกเดินหา พบรอยเลือดที่พื้นสงสัยว่าเป็นรอยเลือดอะไร สารภีบอกว่าแมวคงคาบหนูไปกินที่ไหนกระมัง ถามพิกุลว่าออกมาทำอะไรแถวนี้ พิกุลขอโทษและขอตัวกลับ แต่เจอหลวงราชมาพอดี สารภีหันไปฉอเลาะหลวงราช พิกุลจึงรีบขอตัวไป

จีนพ้งมาที่ห้องลับรู้ว่าเถ้าแก่สงตายแล้วก็พูดอย่างเลือดเย็นว่ามันไม่สำนึกก็สมควรตาย ถามสารภีว่าคุณหลวงสงสัยอะไรหรือเปล่า สารภีบอกว่าคุณยศไม่กระไรหรอก แต่ตนไม่ไว้ใจคนปี่เพราะเห็นคุณยศส่งสายตาให้มัน จีนพ้งยิ้มสบายใจบอกสารภีว่า

“คุณหลวงจะเป็นของใครไม่ได้หรอก นอกจากของลื้อ”

ฝ่ายเจ้าคุณพิชัยปลาบปลื้มดื่มด่ำกับเสียงปี่ของพิกุล บอกจางวางพ่วงว่า

“ฉันคิดไปเองหรือเปล่าก็ไม่รู้นะท่านจางวางว่าปี่ท่านจันจะช่วยกล่อมลูกชายฉันกับแม่สารภีให้มีใจแน่นแฟ้นต่อกันยิ่งกว่าเดิม” จางวางถามว่าสองคนมีใจต่อกันหรือ “ฉันว่าฉันดูไม่ผิดหรอกจางวาง”

พิกุลกลับไปทำความสะอาดปี่แล้วจะขึ้นเรือน สุดดักถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่าสีหน้าไม่ค่อยดี พิกุลบอกว่าตนสบายดี สินมองกล่องเก็บปี่บอกว่าเป็นบุญของตนที่ได้ร่วมวงเล่นกับปี่ของท่านจันอย่างทุกวันนี้

พิกุลถามว่าอยากลองจับดูไหม สินถามว่าไม่หวงหรือ พิกุลยิ้มเปิดกล่องหยิบปี่ออกมาส่งให้สิน สินจับปี่ทะมัดทะแมงพิกุลช่วยจัดท่าให้ จางวางกลับมาเห็นพิกุลกับสินนั่งข้างกันท่าทางสนิทสนมก็จะเข้าไปเตือน แต่เห็นท่าทางของสินทำให้จางวางคิดถึงครูทับช่างคลับคล้ายคลับคลากันเหลือเกิน ทำให้จางวางคิดอะไรขึ้นมาได้...