ปี่แก้วนางหงส์

ฝ่ายสร้อยกลับเข้าห้องนอนแล้วบ่นหลวงราชว่าจับผิดตนเสียได้ แต่พอจะนอนก็เห็นเงาอะไรผ่านหน้าต่างเข้ามาแล้วรวมตัวกลายเป็นยักษ์ สร้อยตกใจโวยวายแต่ไม่มีเสียงเพราะถูกเงาดำอุดปากไว้ เลยดิ้นจนหูมุ้งทั้งสี่มุมขาดหลุดมาพันตัวจนหายใจไม่ออก สร้อยดิ้นทุรนทุรายเหมือนจะขาดใจตายคาเตียง

ooooooo

ฝ่ายหลวงราชวันนี้ไปหาพิกุลแต่เช้าทวงเพลงที่พิกุลยังติดค้างอยู่เพลงหนึ่ง ใช้อำนาจที่เหนือกว่าบอกว่าอยากฟังตอนนี้สั่งพิกุลให้หยิบปี่ตามตนมา

หลวงราชใช้ทั้งวาทศิลป์และอำนาจที่เหนือกว่า หว่านล้อมกล่อมให้พิกุลนึกถึงคืนวันที่ได้พบกันในฐานะพิกุลกับนายยศ ครั้นพิกุลเคลิ้มถึงวันที่มีความรู้สึกดีๆต่อกัน ดอกปีบเจ้ากรรมก็หล่นลงมากั้นระหว่างกันจนพิกุลชะงักถอย ต่างยืนทิ้งระยะห่างทำอะไรไม่ถูก

“ยังมีใจเดี่ยวปี่ให้ฉันฟังหรือไม่แม่พิกุล” หลวงราชถามอ่อนโยน พิกุลนิ่งยังไม่ตอบ แต่แล้วก็ใจอ่อนยอมเป่าปี่ให้หลวงราชฟังจนจบเพลงแล้วจะกลับ หลวงราชไม่ยอมให้กลับจนกว่าพิกุลจะยอมเรียกตนว่า “คุณยศ” หรือ “นายยศ” อย่างที่เคยเรียกก่อน

ขณะพิกุลถูกกดดันจนจะเรียกตามที่หลวงราชต้องการ ก็มีเสียงคุณหญิงและบ่าวโวยวายเหมือนเกิดเรื่องใหญ่ หลวงราชกับพิกุลจึงเดินตามเสียงไป

เหตุเพราะสาวใช้หน้าตื่นมารายงานคุณหญิงที่กำลังกินมื้อเช้ากับเจ้าคุณว่าสร้อยเป็นอะไรไม่รู้ เรียกก็ไม่เปิดประตู ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไร คุณหญิงกับบ่าวรีบไปพังประตูเข้าไปดู

ทุกคนตกใจเมื่อเห็นสร้อยถูกมุ้งพันเป็นมัมมี่อยู่บนเตียง คุณหญิงสั่งบ่าวให้รีบไปแก้ออก พอหายใจโล่งสร้อยก็โวยวายว่าผีมาอุดปากตนมันจะเอาตนให้ถึงตาย คุณหญิงมองสมเพชถามสร้อยว่าสร่างเมาหรือยัง สร้อยบอกว่าตนไม่ได้จิบแม้แต่นิดเดียว คุณหญิงบ่นหน่ายๆว่านังนี่ห่างหูห่างตาไม่ได้เลย เรียกให้ลุก

พอสร้อยจะลุกก็ลุกไม่ได้ มองที่เท้าตัวเองตกใจแทบช็อกเพราะเท้าบวมเป่งเป็นสีม่วงจนเขียวเหมือนเท้าคนตาย สร้อยเห็นเหมือนมีคนมากดทับอยู่ร้องขอให้คุณหญิงช่วยด้วย แต่สายตาของคุณหญิงและบ่าวไม่เห็นอะไร

เมื่อเพียรรู้อาการของสร้อยก็มีแก่ใจบอกให้สุดไปหาต้นรางจืดมาต้มให้สร้อยกินทุกวันจะได้ทุเลา 

หมอมาตรวจสร้อย ก่อนกลับหมอบอกคุณหญิงกับหลวงราชที่มาส่งที่รถว่าต้องกำชับคนไข้กินยาตามหมอสั่งและควรต้องงดเหล้าทุกชนิดไม่เช่นนั้นอาการจะยิ่งหนักกว่านี้

ส่งหมอแล้วหลวงราชขอตัวจะไปกระทรวง คุณหญิงบอกว่าแม่ยังมีเรื่องคาใจจะถาม คุณหญิงบอกว่าเมื่อคืนลูกออกหน้าช่วยพิกุลอย่างไม่ไว้หน้าคุณหญิงพิศพิลาศเอาเสียเลย ถามว่า “ลูกคิดอย่างไรกับแม่นั่นรึ”