ปี่แก้วนางหงส์

“จ้ะ พ่อ” พิกุลรับคำอย่างพูดอะไรไม่ออก แต่จางวางกลับคิดว่าพิกุลไม่สำนึก ยิ่งโกรธ ประกาศลั่น

“เอ็งไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกับวงปี่พาทย์ของข้าอีกแล้ว อย่าเสนอหน้ามาให้ข้าเห็นอีก ไม่ว่าจะงานไหนที่ไหน” จางวางหุนหันเดินกลับไป

“ฉันเลิกหวังให้พ่อเรียกฉันกลับวงอีกแล้วเหมือนกัน พ่อจำคำฉันไว้เถอะ ไม่มีวันที่ฉันจะคืนคำเด็ดขาด”

จางวางหันขวับมาเห็นสายตาเด็ดเดี่ยวของพิกุลก็หันกลับไป เพียรตกใจพูดอย่างผิดหวังว่าพิกุลพูดเช่นนั้นกับพ่อแล้วจะให้ตนแก้ตัวแทนได้ยังไง แล้วเดินตามจางวางไปอีกคน

เอื้อยเสียใจที่ความหวังดีกับพิกุลกลับกลายเป็นการทำร้ายพิกุลอย่างรุนแรง

ooooooo

หลายอาทิตย์ต่อมา...บรรยากาศการเตรียมงานสมโภชวัดเริ่มขึ้นอย่างคึกคัก จางวางพ่วงและนายฉ่อยเจ้าสำนักประชันเดินคุยกันขณะเดินออกจากอุโบสถ

กำนันย้ำว่าทั้งสองฝ่ายสัญญากันแล้วทุกบาททุกสตางค์จากการลงขันจะถวายวัดทั้งหมด นายฉ่อยบอกจางวางว่าไม่ต้องออมมือตนจะทำให้ประจักษ์ในฝีมือบ้านเขางูจนลืมไม่ลงทีเดียว จางวางก็จะให้ลูกวงนอนแต่หัวค่ำจะได้มีเรี่ยวแรงประชันพรุ่งนี้

“ประชันฝีปากกันได้ไม่แพ้ประชันวงเลยเชียว ดูนั่น...ฉันจะตั้งเวทีประชันตรงนั้น ส่วนท่านเจ้าคุณจากพระนครเจ้าภาพงานสมโภชจะอยู่ในปะรำฝั่งนี้” กำนันชี้จุดจัดงานให้จางวางพ่วงกับนายฉ่อยดู

รุ่งขึ้นอันเป็นวันประชัน บรรยากาศคึกคักมาก กำนันพาเจ้าคุณพิชัยมานั่งประจำตำแหน่ง หลวงบำรุงตามมานั่งข้างๆ หลวงบำรุงมองหาไม่เห็นพิกุล ถามกำนัน กำนันบอกว่าแม่พิกุลไม่ได้มาร่วมด้วย หลวงบำรุงบ่นกังวลว่าตนอวดแม่พิกุลกับท่านเจ้าคุณไว้มากเสียด้วย

“พร้อมแล้วก็เริ่มเลย เรียกแขกก่อนนะคุณหลวง” เจ้าคุณพิชัยเอ่ยกับกำนันและหลวงบำรุง กำนันส่งสายตาบอกจางวางพ่วงกับนายฉ่อยให้เริ่มประโคม ทั้งสองเริ่มประโคมเพลงโหมโรงไอยเรศอย่างไม่ออมมือไม่มีใครยอมใคร เมื่อจบเพลงทุกคนปรบมือพอใจ ชาวบ้านเริ่มเอาเงินไปใส่กระบุงได้รับความนิยมพอกัน

จางวางพ่วงกับนายฉ่อยมองหน้ากันอย่างไว้ที เมื่อเจ้าคุณเสนอว่าประชันวงกันเลย จางวางพ่วงส่งสายตาให้ลูกวงเริ่มเพลงเชิดจีนต่อตัว แล้วส่งต่อให้วงนายฉ่อยรับลูกกันอย่างสนุกสนาน พอถึงจังหวะเร็วเสงี่ยมตีฆ้องวงเกือบไม่รอดแต่ก็ผ่านไปได้ จางวางลุ้นโล่งอก

สุดเพิ่งทำงานในครัวเสร็จรีบแต่งตัวไปออกงาน บ่นกลัวจะไม่ทันการประชัน ขอให้พิกุลช่วยพายเรือไปส่งที่วัดหน่อย พิกุลบอกว่าพ่อยื่นคำขาดไม่ให้ตนไปเสนอหน้า สุดว่าแค่พายเรือไปส่งคงไม่กระไรหรอก สุดมองเว้าวอนจนพิกุลใจอ่อนพายเรือให้