ปี่แก้วนางหงส์

หลวงราชฟังแล้วยิ้มน้อยๆอย่างไม่ถือสา ฝ่ายหญิงดาวกำลังคุยกับคู่ควงอย่างสนุกสนานเห็นหญิงเดือนกำลังถูกหลวงโชติกับหลวงแจ่มรายล้อม หญิงดาวเห็นหญิงเดือนมองอยู่อย่างหมั่นไส้ก็เชิดใส่

หลวงราชเห็นกิริยาของสองพี่น้องก็ยักไหล่อย่างไม่ถือสา ก้มมองตัวเองในชุดชาวบ้านในคลับหรูแล้วยิ้มอย่างเข้าใจ

ooooooo

หลวงราชกลับถึงห้องนอนก็บ่นกับมุดว่าเสียดายถ้าไม่โดนลากกลับจากสุพรรณก่อนป่านนี้คงได้ฟังปี่ที่ท่าน้ำให้ชื่นใจแล้ว เปลี่ยนเสื้อแล้วหยิบดอกปีบเหี่ยวๆออกจากกระเป๋ารำพึงถึงเจ้าของปี่ด้วยสีหน้าแช่มชื่นว่า

“หล่อนได้ของคืนแล้ว จะดีใจถึงเพียงไหนนะ”

ขณะกำลังคิดเคลิ้ม มุดก็เข้ามาบอกว่า

“ท่านเจ้าคุณจะพาคุณหลวงเข้ากระทรวงพรุ่งนี้เช้านะขอรับ กระผมแขวนเสื้อไว้ให้แล้ว”

หลวงราชพยักหน้า โบกมือให้มุดออกไป แล้วจึงคลายมือออกเอาดอกปีบเหี่ยวๆนั้นใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อด้านในที่มุดเอามาแขวนไว้ให้ ยิ้มอย่างมีความสุข

ฝ่ายพิกุลมองไปที่ท่าน้ำเห็นแสงตะเกียงวอมแวมก็คิดถึงนายยศที่ชูปี่ให้ดูเพ่งมองจึงเห็นว่าเป็นชาวบ้านที่มาอาบน้ำที่ท่า พิกุลสีหน้าผิดหวังรำพึงในอก

“นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไปอย่างนั้นหรือ...นายยศ”

แล้วพิกุลก็สะดุ้งเมื่อจางวางเข้ามาถามว่า “แม่เอ็งบอกว่านังเอื้อยทำปี่แตกหรือ” พิกุลยังรู้สึกผิดที่ปดพ่อ จางวางรุกให้พิกุลเล่าเรื่องเอื้อยทำปี่แตก พิกุลเลยยิ่งอึกอัก จางวางจับพิรุธได้ถามว่า “หรือเอ็งมีอะไรปดข้าอีก” เมื่อพิกุลนิ่งเงียบ จางวางแน่ใจว่าต้องเป็นเรื่องใหญ่ พูดอย่างเสียใจว่า

“เช่นนั้นข้าจะไม่ถามเอ็งอีกพิกุล...ถึงข้าจะพอใจที่เอ็งไม่ปดข้าแต่เอ็งกลับบีบหัวใจข้าด้วยไม่เห็นว่าข้าเป็นพ่อที่สมควรได้รู้เรื่องที่เอ็งอัดอั้นใจ...หากเอ็งทนอัดอั้นใจได้ ข้าจะไม่เกี่ยวข้อง นับแต่พรุ่งนี้ เอ็งไม่ต้อง กลับมาร่วมวงอีก” ซ้ำสั่งเชยจงใจให้พิกุลได้ยินว่า “เสร็จงานประชันแล้ว เอ็งมากินนอนอยู่ที่นี่เสียเลย ข้าจะได้ไม่ต้องหาคนปี่ใหม่”

“พี่พ่วง...แล้วลูกพี่ล่ะ” เพียรตกใจ

“ถ้ามันยังอยากเป็นคนปี่...ก็ให้มันไปหาวงอยู่เองเถิด”

พิกุลเจ็บปวด น้อยใจลงจากเรือนไป เพียรมองจางวางเคืองๆ จางวางตำหนิเพียรว่า

“แม่เพียรเอาใจมันจนเสียนิสัย เมื่อไม่เห็นหัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่ แล้วจะเอาไว้ทำไม”

พิกุลหลบมาร้องไห้ เอื้อยขอให้หยุดร้องเพราะพิกุลยิ่งร้องตนก็ยิ่งใจเสีย ตำหนิตัวเองว่าไม่น่าโกหก

จาง วางเลย บอกพิกุลให้เล่าความจริงให้จางวางฟังเถอะตนจะสารภาพผิดเอง พ่ออาจจะหายโกรธก็ได้

พิกุลพูดทั้งน้ำตาว่าให้พ่อว่าตนไม่ใช่คนปี่ที่ดีอย่างใจพ่อยังจะง่ายกว่าให้พ่อยอมฟังคำอธิบายเรื่องวันนั้น ตัดใจบอกเอื้อยว่าปล่อยให้พ่อคิดอย่างนี้ไปเถิด เอื้อยถอนใจพึมพำไม่รู้จะช่วยพิกุลยังไง