ปี่แก้วนางหงส์

พิกุลก็ตัดใบตาลทำลิ้นปี่ บอกเพียรว่าตนยังไม่ได้กราบขอขมาที่เคยโกหกเรื่องปี่แตกกับแม่เลย เพียรบอกว่าเรื่องผ่านไปแล้ว ตอนนี้สำคัญที่สุดคือเรื่องที่ต้องย้ายไปอยู่กับท่านเจ้าคุณ อย่าทำให้ท่านเจ้าคุณผิดหวัง

พิกุลรับปากอย่างมั่นใจ เพียรลูบหัวลูบหลังแล้วลุกออกไป พิกุลจะตัดลิ้นปี่ต่อแต่มือไพล่ไปเปิดกล่องใส่ปี่ มีปี่สองเลาวางอยู่ พิกุลหยิบปี่เลาที่แตกขึ้นมา คิดถึงคนที่ทำให้เกิดเรื่อง แทนที่จะโกรธแต่กลับคิดว่า

“เรื่องมันผ่านไปแล้ว จบไปแล้วนะพิกุล”

ooooooo

หลวงโชติกับหลวงแจ่มไปหาหลวงราชที่ห้องทำงานกระทรวงต่างประเทศ หลวงราชเดาว่าคงมาวางแผนสังสรรค์คืนนี้ แต่หลวงราชนึกได้ว่าต้องไปพบเจ้าคุณต่วนจึงจะรีบไป

หลวงโชติกับหลวงแจ่มแกล้งขวางหลวงราชหมายจับผิดเรื่องสาว หลวงราชหลบยื้อเปิดประตูก็ยิ่งแกล้ง หลวงราชถลาออกไปชนกับสารภีลูกสาวจีนพ้งล้มไปทั้งสองคน

เมื่อหลวงราชขอตัวไปพบเจ้าคุณต่วน สารภีเห็นสมุดบันทึกของหลวงราชหล่นอยู่เข้าไปเก็บจึงเห็น

ดอกปีบแห้งหล่นจากสมุด ดอกปีบแห้งนี่เองที่ทำให้สารภีสงสัยว่ามีความหมายอะไรกับหลวงราชจึงเก็บไว้อย่างดี

สารภีกลับถึง “บูรพาเคหาสน์” ของจีนพ้ง จีนพ้งถามว่าเจ้าคุณต่วนท่านว่าอย่างไร สารภีตอบหน้าชื่นว่า ท่านยินดีกับเตี่ยด้วย จีนพ้งยิ้มยินดีแล้วหันไปพูดคุยกับกลุ่มชาวจีนที่มาแสดงความยินดีเต็มลานบ้าน

จีนพ้งบอกว่าตนไม่ได้อยากเรียนให้มาแสดงความยินดีกับตำแหน่งขุนนางที่ราชสำนักจีนมอบให้ ที่น่ายินดียิ่งกว่าคือราชสำนักได้ให้สัญชาติจีนแก่ลูกหลานพวกเราที่เกิดนอกแผ่นดินด้วยเป็นการตอบแทนที่พวกเราไม่ลืมแผ่นดินเกิดพร้อมใจกันส่งเงินบริจาคผ่านสมาคมไปช่วยพี่น้องเราให้ลืมตาอ้าปากได้ จีนพ้งกล่าวสรุปว่า

“เกียรติยศศักดิ์ศรีที่สมาคมได้รับคือเกียรติยศของพี่น้องกงสี เราคือสายเลือดเดียวกัน ขอให้ความเป็นปึกแผ่นของพี่น้องจงยั่งยืน หยั่งรากสืบไปชั่วลูกชั่วหลาน”

สมาชิกสมาคมทุกคนต่างก้มหัวคำนับแสดงความนับถือ สารภีรู้สึกถึงอำนาจและความนับถือที่ตนเองได้รับด้วย

ฝ่ายหลวงราช เมื่อพบเจ้าคุณต่วนแล้วออกมา เพื่อนราชการปรารภว่าตนคิดผิดเสียนานว่าท่านเจ้าคุณไว้ใจสารภีถึงกับให้เข้านอกออกในกระทรวงต่างประเทศง่ายๆ ที่แท้เป็นอุบายที่จะสืบความลับนี่เอง

“ท่านเจ้าคุณคงรู้อะไรบางอย่างที่เราไม่รู้ ถึงกับต้องใช้วิธีนี้ ยิ่งจีนพ้งได้ตำแหน่งรับรองจากราชสำนักจีนก็ยิ่งต้องจับตา”

“ต่อไปคุณหลวงคงสนุกกับงานตีสองหน้าเป็นสายลับให้ท่านเจ้าคุณนะขอรับ”

“เอาใจช่วยไม่ให้ฉันถูกแม่สารภีจับได้เสียก่อนเสร็จภารกิจก็แล้วกัน” หลวงราชยิ้มก่อนแยกตัวไป