ปี่แก้วนางหงส์

“แม่เพียรไปถามมันเองเถอะ” จางวางตอบเสียงขุ่นแล้วเดินเข้าเรือนไปเลย เพียรสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นจึงรีบเดินไปที่ท่าน้ำ เอื้อยแอบได้ยินเลยรีบตามเพียรไป

พอเพียรไปถึงท่าน้ำเห็นพิกุลร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ก็เข้าไปปลอบ พิกุลเห็นแม่ก็ยิ่งเสียใจร้องไห้หนักบอกแม่ว่าตนผิดไปแล้วที่โกหกพ่อว่าใช้ปี่เลานี้ซ้อมทั้งที่ปี่แตกเป่าไม่ได้อีกแล้ว เพียรตกใจถามว่าทำไมต้องโกหก พอถูกแม่คาดคั้นพิกุลก็อึกอักไม่กล้าเล่าความจริงเรื่องตนกับนายยศให้ฟัง

เอื้อยเห็นพิกุลลำบากใจมากก็ช่วยแก้ต่างหน้าตายว่า

“โธ่เอ๊ย...พิกุล เอ็งโกหกพ่อจางวางเพราะช่วยข้าใช่ไหม” เพียรหันมาสนใจเอื้อยทันที พิกุลมองเอื้อยงงๆ เอื้อยเล่าต่อเป็นปี่เป็นขลุ่ยว่า “ตอนที่ฉันมาซ้อมเป็นเพื่อนพิกุล ฉันให้มันสอนเป่าปี่ แต่ฉันถนัดจับแต่ฉิ่ง มาจับปี่เลยไม่ถนัด ทำหลุดมือร่วงไปกระแทกขั้นบันไดเข้าให้ เพิ่งจะรู้ตอนนี้ว่ามันแตกเสียแล้วใช่ไหมพิกุล”

เอื้อยโยนคำถามกลับไปที่พิกุลที่ยังงงๆ เห็นสายตาเอื้อยให้เออออห่อหมกด้วย แต่พิกุลไม่อยากโกหก เอื้อยเลยชิงพูด

“ให้ฉันไปพูดกับพ่อจางวางก็ได้นะแม่เพียร ถ้ารู้เรื่องว่ามันเป็นยังไง พ่อจางวางจะได้คลายโกรธพิกุลบ้าง” ทำเป็นซาบซึ้งพิกุลว่า “โธ่...ไม่น่าต้องมาโกหกแทนกันเลย...พิกุล ฉันจะไปพูดกับพ่อจางวางเองนะจ๊ะ”

“ไม่ต้อง ข้าพูดเอง!!” เพียรบอก

“เอื้อยรักแม่เพียรที่สุดเลย แม่คุณทูนหัว” เอื้อยประจบเต็มที่ เพียรเชื่อสนิท บอกพิกุลว่า “พ่อเขาหายโกรธแล้วคงหาปี่ใหม่ให้หรอก เอ็งอย่าเพิ่งร้อนใจไปเลย”

“จ้ะแม่” พิกุลรับคำไม่เต็มเสียงนัก แต่ก็โล่งใจที่รอดตัวไปได้ มองหน้าเอื้อยอย่างรู้กันสองคน

ฝ่ายจางวางกลับมานั่งสงบสติอารมณ์ที่ห้องพระ หยิบปี่ขึ้นมาดูสงสัยว่าพิกุลปิดบังอะไรอยู่ แต่คิดถึงเสียงปี่ที่ได้ยินก็รู้สึกคุ้นหู จางวางเริ่มสับสนสงสัยว่าหรือหูแว่วไปเอง เก็บปี่ใส่กล่องแล้วออกจากห้องพระไป

เมื่อพิกุลออกไปตลาดกับสุดและเอื้อย เอื้อยบอกว่าถ้าเป็นตนก็คงไม่พูดเหมือนกันเพราะตายศนั่นก็เป็นผู้ชายแปลกหน้า ถึงบอกว่าช่วยชีวิตไว้ พ่อจางวางก็ต้องซักจนเถียงไม่ออกแน่ๆ พิกุลติงว่าแต่ตนก็ไม่น่าปดพ่ออย่างนั้น

“เรื่องจวนตัวก็ต้องปดเอาตัวรอดไปก่อนสิ ฉันรู้ว่าแม่พิกุลเป็นคนตรง ปดใครแล้วไข้มันจะขึ้น” แล้ว

ทำตาวิบวับถามว่าตายศน่ะรูปงามเพียงใด พอพิกุลบอกว่าหน้าตาก็เหมือนอย่างพี่อ้นกับอ่ำนั่นแหละ

“โธ่เอ๊ย...คิดว่าเป็นชายสูงศักดิ์”