ปี่แก้วนางหงส์

เช้านี้ จางวางจ่ายค่าตัวให้ลูกน้องในวง เสงี่ยมมายืนรอสีหน้าอิ่มเอิบ พอนับเงินเสร็จก็ส่งให้

“อย่าเอาไปลงขวดเหล้าหมดล่ะ” จางวางดักคอ

“ไม่จิบสักหน่อยมันก็ไม่พลิ้วสิ ท่านจางวาง” เสงี่ยมมือฆ้องหงส์ตอบหน้ากริ่มรับเงินแล้วออกไปเลย

จางวางเห็นพิกุลยกสำรับกับข้าวมื้อเช้าเข้ามาพร้อมเอื้อยกับสุดก็บอกพิกุลว่าจัดสำรับเสร็จแล้วให้มารับค่าตัวด้วย พิกุลรับคำงงๆ แต่พอมารับเงินเห็นสายตาพ่อพิกุลรู้สึกเหมือนกำลังถูกจับผิด

จางวางส่งเงินให้ พอพิกุลยื่นมือไปรับพ่อกลับหยิบปี่ของพิกุลที่ยศเอาขว้างงูส่งให้พร้อมเงินค่าตัวว่า

“ปี่ของเอ็งไปอยู่ที่ท่าน้ำได้ยังไง”

พิกุลนิ่งไปสักพัก แล้วปดว่าเมื่อคืนตนไปซ้อมที่ท่าน้ำแล้วลืมไว้ ว่าจะไปเอาแต่พ่อก็เก็บมาให้ก่อน จางวางถามว่าเมื่อคืนซ้อมเพลงอะไร พิกุลบอกว่าทยอยเดี่ยว จางวางจ้องหน้าถามว่า ปี่เลานี้รึ?

พิกุลไม่ตอบ จางวางก็ไม่ซักต่อ เลื่อนปี่ให้พิกุลรับปี่แล้วรีบออกไปเลยจนจางวางต้องเตือนให้เอาค่าตัวไปด้วย พิกุลจึงเข้าไปเอาค่าตัวออกมาอย่างโล่งอก

พอดีกำนันเดินขึ้นเรือนมาบอกว่ามีธุระด่วนพลางยื่นจดหมายให้ จางวางรับจดหมายตามองกำนันอย่างสงสัย ทุกคนตรงนั้นก็มองจางวางเปิดซองจดหมายใจจดใจจ่อ

พิกุลรับปี่แล้วเดินไปที่ท่าน้ำมองไปฝั่งตรงข้ามเห็นแต่ความว่างเปล่า พิกุลใจสะท้าน มองปี่พึมพำ

“ขอบใจมากนะ นายยศ”

แต่พอจับปี่จะเป่าจึงรู้ว่าปี่แตกไม่อาจใช้ได้อีก ขณะกำลังใจหาย จางวางก็ตามมายืนกอดอกบอก

“เอ็งเป่าทยอยเดี่ยวให้พ่อฟังหน่อย พิกุล”

พิกุลมองปี่ที่แตก หน้าเสียเมื่อถูกจับได้แต่ก็เป่าอย่างตั้งใจทั้งที่เสียงเพี้ยน จางวางจ้องจนพิกุลหยุดเป่าถามว่าเอ็งเป่าทั้งที่รู้ว่าปี่แตกรึ พิกุลสารภาพ “ฉันผิดไปแล้วจ้ะพ่อ”

“ปี่ของเอ็ง แต่เอ็งกลับดูแลรักษาไม่ได้ ปี่ร้าวเช่นนี้ ไม่มีครูบาอาจารย์แล้ว เอ็งจำเริญลงน้ำไปเสียเถอะ” พิกุลขอขมาพ่อที่ดูแลรักษาของของพ่อไม่ได้ “ข้าจะหาปี่เลาใหม่ให้ก็ต่อเมื่อเห็นว่าถึงเวลาสมควรแล้วเท่านั้น”

ไม่ว่าพิกุลจะสารภาพผิด ขอขมา ร้องไห้อย่างไรจางวางก็ใจแข็ง แล้วเดินออกไป พิกุลหยิบปี่เลานั้นขึ้นเหมือนตัดใจจะปล่อยลงน้ำ....

ooooooo

จางวางเดินขึ้นเรือนมาด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก เพียรเห็นรีบเข้าไปถามว่าลูกดีใจมากใช่ไหมที่มีเทียบเชิญไปประชัน จางวางบอกว่ามันทำตนเสียใจเหลือเกิน เพียรถามว่าพิกุลไม่เอาด้วยหรือ