ปี่แก้วนางหงส์

จางวางบอกให้ท่านกลับไปเถอะ ที่ตนเรียกมากินข้าวกินน้ำเพราะมีน้ำใจมิได้ถ่วงเวลาเจรจาเรื่องอื่น

“ตรองดูอีกทีเถิดจางวาง ที่ท่านเจ้าคุณเสนอตัวอุปถัมภ์ก็เพราะเห็นฝีมือ ไม่ได้จะซื้อตัวแม่พิกุลเพราะอวดมั่งอวดมีหรือจะใช้เป็นเรื่องอวดยศถาบรรดาศักดิ์แต่อย่างใด” หลวงบำรุงหว่านล้อม

“หากจางวางไม่เห็นความดีในตัวลูกสาว เช่นนั้นฉันก็ขอบอกแต่ให้รู้ว่าปี่แม่พิกุลนั้นทำฉันขึ้นสวรรค์

ทั้งเป็น จะว่าเป็นนางคนธรรพ์จำแลงมาเป่ากล่อมเทวดาก็ไม่เกินไปนัก” เจ้าคุณเอ่ยย้ำ หลวงบำรุงเสริมว่า

“จริงอย่างท่านเจ้าคุณว่า ปี่ท่านจันนั้นเลือกคนไม่ผิดจริงๆ” จางวางถามอึ้งว่าท่านรู้ได้อย่างไรว่าเป็นปี่ท่านจัน หลวงบำรุงตอบยิ้มๆว่า “ใช่ว่าใครจะเอาปี่ท่านจันได้อยู่มือง่ายๆเช่นนี้ จางวางก็น่าจะรู้ดีกว่าใคร...แม่พิกุลจับปี่อย่างของเคยมือ เหมือนเป็นมือเป็นแขนที่จับ

แยกออกมิได้อย่างนั้น”

“ว่าอย่างนั้นไหมล่ะจางวาง” เจ้าคุณพิชัยย้ำถาม จางวางก็รู้สึกเช่นนั้นแต่ด้วยทิฐิจึงวางเฉย

เจ้าคุณพิชัยกับหลวงบำรุงและกำนันก็ยังมองหน้าจางวางรอคำตอบ

ooooooo

เอื้อยชะเง้อดูอยากรู้ว่าผู้ใหญ่คุยกันอย่างไร ขณะที่ลูกวงคนอื่นกำลังกินข้าวกัน เอื้อยเห็นเพียรเดินเข้ามาก็ปรี่เข้าไปถามว่าพ่อจางวางว่าอย่างไรบ้าง พอเพียรส่ายหน้าเอื้อยก็บ่นอย่างขัดใจว่าพ่อจางวางจะใจแข็งไปถึงไหน

“ไม่เป็นไรหรอกเอื้อย ถึงพ่อจะไม่ตกลงปลงใจแต่ฉันก็พอใจแล้วที่ได้กลับมาเป็นคนปี่ ได้เล่นกับเอื้อยกับทุกคนอีก” พิกุลบอกเอื้อยสีหน้ามีความสุข

แต่เอื้อยเห็นว่าพิกุลเป็นคนรักษาหน้าให้วง 

พ่อจางวางก็น่าจะถามความสมัครใจบ้างว่าอยากไปบางกอกหรือเปล่า แต่เพียรพูดอย่างรู้ทางรู้ลีลาของจางวางพ่วงว่า

“ถ้าพ่อจางวางของเอ็งยังไม่ไล่ท่านเจ้าคุณลงจากเรือนก็พอจะมีหวังอยู่หรอกแม่เอื้อย”

เอื้อยกับพิกุลฟังแล้วก็มีความหวังขึ้นมา

แต่ที่ซุ้มบันไดเรือน ผู้ใหญ่ยังคงเจรจากันอยู่ เจ้าคุณพิชัยยังเพียรหว่านล้อมจางวางพ่วงว่า

“ฉันอยากส่งเสริมให้คนบางกอกได้รู้จักฝีมือ

แม่พิกุล แต่จางวางหวงลูกเอาไว้ที่บ้านนอก เยี่ยงนี้

ไม่จิตใจคับแคบไปหน่อยหรือ”

จางวางพ่วงโต้ว่าคับแคบเสียแต่วันนี้ยังดีกว่าไปเจ็บใจในวันหน้า คนอย่างพวกท่านก็ดีแต่เอาเงินฟาดหัวเห็นคนเป็นหมูเป็นหมาเท่านั้น หลวงบำรุงแก้ว่าท่านเจ้าคุณไม่ใช่คนอย่างพระสรรพ์ เพราะท่านมีใจเป็นกุศลจึงดั้นด้นมาเป็นเจ้าภาพงานบุญถึงเมืองสุพรรณ ถามว่าเช่นนี้แล้วจะไม่ไว้ใจอะไรอีก

จางวางบอกให้กำนันพาแขกไปเสีย ป่วยการจะคุยกันต่อ หลวงบำรุงยังจะคุยต่อ แต่ถูกจางวางขยับไม้ตะพดถามว่า หรือต้องให้ไปส่งแขกถึงท่าเรือ กำนันจึงเชิญทั้งสองออกไป

จางวางปิดประตูใส่หน้าแล้วหันเข้าเรือน เห็นพิกุลยืนฟังอยู่ ก็ถามประชดว่า