เพลงรักเพลงปืน

ชายชราหาปลามองหน้าสองหนุ่มนิ่งๆก่อนแสยะยิ้ม

“มาถูกที่แล้วละไอ้หนู ที่นี่แหละ...ซุ้มมือปืน!”

หาญกับดำผงะเมื่อฟังคำบอกเล่าของชายชราหาปลา ไม่ต่างจากหินกับดินที่แทบตั้งตัวไม่ติดเมื่อเจออดีตเสือปล้นเพื่อนเก่าของสัปเหร่อฉุยที่ตอนนี้กลายเป็นคนสวนของทุ่งภูเขาทอง

“พวกเจ้าจะมาท่องเที่ยวชมความงามของภูเขาทองหรือว่าจะมาหาซุ้มมือปืน”

ดินเป็นตัวแทนตอบแทนหิน “มาหาซุ้มมือปืนตามใบบอกลายแทงของลุงสัปเหร่อฉุยที่...”

“ไอ้สัปเหร่อฉุยหรือ”

“ครับ...ลุงสัปเหร่อฉุย...เพื่อนเก่าของ...”

“ไอ้สัปเหร่อฉุยมันส่งเอ็งสองคนมาหาข้าหรือ ดี! งั้นข้าขอฝากลูกปืนนี่ไปให้มันด้วยนะ!”

คนสวนแห่งทุ่งภูเขาทองถีบหินไปปะทะดินก่อนควักปืนจ่อ สภาพชายชราไม่ได้ทำให้ความว่องไวตามประสาคนเป็นอดีตเสือเสื่อมหาย ดินเห็นดังนั้นก็ควักปืนตัวเองมายิงอดีตเสือตายคาที่ หินได้แต่มองตาค้าง อยากห้ามแต่ไม่ทันเลยต้องชวดแหล่งข้อมูลแห่งแรกอย่างน่าเสียดาย...

ooooooo

หาญกับดำตามชายชราหาปลาไปตามที่ต่างๆ ในนครสวรรค์กระทั่งถึงอำเภอปากน้ำโพจึงหยุดพัก

“ที่นี่แหละที่เขาเรียกว่าปากน้ำโพ ที่ที่แม่น้ำปิง วัง ยม น่าน ไหลมารวมกันเป็นแม่น้ำเจ้าพระยา แม่น้ำสายยาวที่รวมตำนานเสือปล้นทุกภาคไว้ที่นี่ ที่เคยปะทะกับตำรวจคราวปล้นที่ทุ่งรวงทอง นายตำรวจ

มือปราบระดับพระกาฬถูกส่งมาปราบโจรจากกรมตำรวจ เรายิงกันเป็นวัน กระสุนปลิวกันว่อนไปหมดแต่ไม่มีนัดไหนทะลุเข้าเนื้อใคร”

วิชาหนังเหนียวอยู่ยงคงกระพันเป็นของขลัง

ที่เสือในอดีตมักมี หาญกับดำตื่นเต้นมาก โดยเฉพาะดำที่เชื่อถือและศรัทธาวิชานี้ถึงขนาดเคยขอให้หลวงตาบุญสอน กระนั้นคำสอนของหลวงตาก็ทำให้อดถามไม่ได้

“ตา...แต่ของดีนี่พระท่านมีไว้ให้คนดีรักษาตัวไม่ใช่หรือ...เป็นโจรดีตรงไหน ด้วยความเคารพนะตา ปล้นฆ่าเจ้าทรัพย์ทำความเดือดร้อนไปทั่วแผ่นดินจะอยู่ยงคงกระพันไปทำไม แล้วถ้าหนังเหนียวจริงจะตายด้วยวิธีไหน”

ชายชราหาปลาโกรธตัวสั่น ตวาดลั่น “หน็อยแน่ะ! นี่พวกเอ็งไม่เชื่อใช่ไหมว่าข้าหนังเหนียวฟันไม่เข้า

ยิงไม่ออก อยากรู้กันใช่ไหมว่าคนหนังเหนียวเขาตายกันยังไง...เอิ๊ก...”

ไม่ทันจบประโยคก็ช็อกเพราะถูกพูดจาดูถูกให้สะเทือนใจ ดำแตกตื่นมากยิ่งเห็นอาการกระตุกก่อนแน่นิ่งของชายชรายิ่งเป็นกังวล หาญก้มจับชีพจรชายชราแล้วส่ายหน้า ถอนใจยาว

“แกไม่หายใจแล้ว คงช็อกเพราะโกรธเราสองคนที่ไม่เชื่อว่าแกเป็นเสือปล้นหนังเหนียวยิงไม่ออกแทงไม่เข้าก็เลยหัวใจวายให้ดู...เฮ้อ...เลยไม่รู้ว่าซุ้มมือปืนอยู่ที่ไหน”