เพลงรักเพลงปืน
ตอนที่ 4
ดำที่กวาดตามองบรรยากาศเงียบๆของบึงฉวาก อดระแวงไม่ได้ “พี่หาญ...แน่ใจหรือว่าที่นี่ปลอดภัย”
“ไม่มีที่ไหนที่เราจะนัดพบกับไอ้หินปลอดภัยเท่าที่นี่ เรามาจากนครสวรรค์ ไอ้หินมาจากอยุธยา เจอกันคนละครึ่งทาง แล้วที่นี่ก็คนพลุกพล่าน พวกมันไม่กล้าทำอะไรหรอก...จอดรถทิ้งไว้ที่นี่แล้วไปเดินดูปลากัน ข้างในดีกว่า”
คณะของหินกับดินก็มาถึงบึงฉวากแล้ว สองหนุ่มไปสำรวจอุโมงค์ปลาขนาดใหญ่ของที่นี่ พลันต้องชะงักเมื่อเห็นชายหนุ่มสองคนท่าทางน่าสงสัยคอยเดินตามไม่ห่าง
“พี่หิน...อีกแล้วหรือ อุตส่าห์มาถึงบึงฉวาก เจ้ากรรมนายเวรพี่ยังตามมาจองเวรอีกหรือ”
“เราต้องออกไปจากอุโมงค์ปลานี่”
“ทางออกมีทางเดียว พวกมันหลายคนนะพี่หิน”
“พวกมันไม่กล้ายิงปืนในอุโมงค์นี่หรอก เพราะคนเยอะและจะทำให้อุโมงค์น้ำพัง”
“มันไม่ใช้ปืนมันใช้มีดก็ได้นี่พี่”
“เอาเถอะ...สู้ตาย!”
หินกับดินหนีออกจากอุโมงค์ปลาได้อย่างปลอดภัยแต่ต้องเจอกับพวกมือปืนอีกหลายคนไล่ล่า หาญกับดำมาช่วยกันต้านทันเวลา แม้ดำจะโดนกระสุนเฉี่ยวแขนแต่ก็อาการไม่สาหัสสลัดพวกมือปืนทิ้งได้ ทั้งสี่จะตัดสินใจกลับไปตั้งหลักที่บ้านโคกเพราะแหล่งข้อมูลเรื่องซุ้มมือปืนจากสัปเหร่อฉุยเหมือนจะตายหรือไม่ก็แปรพักตร์หมดแล้ว
ooooooo
สัปเหร่อฉุยถอนใจยาวเมื่อฟังเรื่องราวจากหิน หาญ ดินและดำ ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อว่าเพื่อนเก่าหลายคนทั้งที่เคยเป็นเสือและเป็นมือปืนจะถูกเสี่ยภุชงค์สั่งฆ่าปิดปากเกือบทั้งหมด
“ถ้าเราได้เบาะแสเราจะได้แฝงตัวไปอยู่ในซุ้มทำตัวเป็นมือปืนฆ่าคนตายหนีคดีไปขออาศัยแบบเนียนๆ เรื่องนี้ข้าก็รู้ว่าไม่ง่าย ซุ้มมือปืนมีมานาน เริ่มจากการที่พวกเสือปล้นหนีมือปราบไปหาคนในพื้นที่เพื่อกบดาน นานๆเข้ามาพวกมารวมกันจนกลายเป็นซุ้มมือปืน มีอาชีพรับจ้างฆ่าคน พวกนี้พยายามรักษาความลับซุ้มมือปืนของตัวเองไว้”
หินกัดฟันกรอด “ผมยังไม่ยอมแพ้”
หาญเข้าใจอารมณ์เพื่อนเก่าอย่างหิน ให้กำลังใจ “นี่เป็นแค่ก้าวแรกของเรา ฉันรู้ว่านอกจากแกจะกระทำเพื่อปัดกวาดบ้านเมืองจากคนชั่วแล้วแกยังต้องการล้างแค้นเก่าๆของแก”
“ใช่...กระดูกคนตายควรได้รับความยุติธรรม ฉันจะพิสูจน์ข้อสงสัยเรื่องเสือภุชงค์ให้ได้ ฉันจะเปิดโปงกระชากหน้ากากเสี่ยภุชงค์ให้คนทั้งโลกรู้ว่า...มันเป็นโจร!”
งานเกี่ยวข้าวประจำปีวนมาอีกครั้ง เปรียวพาชาวคณะลำตัดมาช่วยพวกชาวบ้าน ดนัยตามติดเปรียวเหมือนเคย หาญตามมาร่วมงานนี้ด้วย เห็นดนัยยิ้มหวานให้เปรียวก็อดบ่นกับหินไม่ได้
