เพลงรักเพลงปืน
ตอนที่ 4
ขณะที่หินกับดินเฝ้ารอช่างปั้นเพื่อนเก่าสัปเหร่อฉุยอย่างอดทน หมวดรำพึงก็เอาผลตรวจสอบประวัติหินกับหาญไปรายงานเสี่ยภุชงค์ว่าสองหนุ่มบ้านโคก
ไม่มีประวัติอาชญากรรมหรือเคยติดคุกเลย
“งั้นไอ้ที่ชาวบ้านเขาลือกันว่าพวกมันหายไปยี่สิบกว่าปีไปติดคุกก็ไม่ใช่เรื่องจริงน่ะสิ”
“ไม่มีประวัติว่าทั้งสองเคยติดคุกเลยครับ”
“มันเป็นใครกันแน่ ถ้ามันเป็นแค่เด็กวัดหรือนักเลงหัวไม้มันจะเข้ามายุ่งกับเรื่องซุ้มโจรทำไม หรือมันจะรู้ว่าโจรที่ปิดตลาดปล้นทำตามใบสั่ง”
“มันคงสาวไม่ถึงตัวจอมบงการอย่างคุณภุชงค์หรอกครับ”
“อย่าประมาท...อย่าประเมินความสามารถของไอ้หินไอ้หาญต่ำ ฉันสงสัยว่าไอ้แมวน้ำตัวใดตัวหนึ่งในสองตัวนี่แหละที่มันจมเรือทรายฉัน!”
หินกับดินยอมเป็นผู้ช่วยให้ช่างปั้นเพื่อนเก่าสัปเหร่อฉุยตลอดวัน กระทั่งเย็นช่างปั้นชราก็ใจอ่อนยอมเอ่ยถามที่มาที่ไปและจุดประสงค์ที่สองหนุ่มบ้านโคกมาถึงสิงห์บุรี หินไม่รอช้าเปิดฉาก
“ผมอยากรู้ว่าซุ้มมือปืนมีจริงๆหรือว่าเป็นแค่ตำนานชุมเสือ”
“มีซุ้มมือปืนจริงแต่มันไม่ได้มาจากชุมโจรหรอก มันเป็นแค่มือปืนรับจ้างทำงานเป็นครั้งคราว...มันรับจ้างฆ่าคน”
“อาชีพรับจ้างฆ่าคน”
“คนที่ใช้บริการจากซุ้มมือปืนคือคนที่ไม่สามารถฆ่าคนได้ มือปืนที่มีซุ้มนอกสังกัดมีข้อแม้ในการรับงานไม่เหมือนกัน บ้างไม่ฆ่าผู้หญิง คนแก่ เด็กหรือคนท้อง”
“ถ้ายังงั้นเรื่องซุ้มมือปืนก็เป็นเรื่องจริงน่ะสิครับ”
“ลุงบอกผมได้ไหมครับว่าซุ้มมือปืนอยู่ที่ไหน”
“เอ็งรู้ไปก็ไม่มีประโยชน์ แต่ถ้าอยากรู้...ข้า
ในฐานะเพื่อนเก่าของไอ้สัปเหร่อฉุย...ข้าจะบอกให้ว่ามันอยู่ที่...”
ช่างปั้นไม่ทันบอกเรื่องซุ้มมือปืนก็ถูกยิงแสกหน้าตายคาที่ หินกับดินไม่มีเวลาตะลึงมาก ควักปืนแล้วกระโจนไปหน้าบ้านหาตัวมือปืนปริศนาแต่ก็ไม่พบแม้แต่เงา!
ooooooo
หินกับดินต้องรอในบ้านช่างปั้นอีกพักใหญ่จึงออกไปสำรวจนอกบ้าน สองหนุ่มบ้านโคกกวาดตามองรอบตัวด้วยสายตาระแวดระวัง
“เปรี้ยงเดียวแสกหน้าเลย ยังงี้มันฝีมือของพวกมือปืนอาชีพแน่ๆพี่หิน”
“แสดงว่าไอ้เสี่ยภุชงค์มันคงสั่งให้พวกมือปืน
ในสังกัดตามเก็บความลับ”
“แล้วเมื่อกี้ทำไมมันไม่เก็บเราเสียด้วยเลย”
“มือปืนพวกนี้ถ้าไม่มั่นใจจริงมันไม่เสี่ยงหรอก ลูกปืนทุกนัดมีค่า เมื่อกี้ก็ไม่แน่ใจว่ามันโดนยิงไปเจ็บแค่ไหน”
“มันมากันกี่คน”
“ไม่รู้...น่าจะสองคน พวกนี้จะไม่ทำงานคนเดียว”
