เพลงรักเพลงปืน
ตอนที่ 4
“เสือมันซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้แล้วอยู่ใต้ลม ลุงพรานก็เลยไม่ได้กลิ่น”
“ฉันว่าเราโชคดีนะที่ตกหลุมดักสัตว์เสียก่อน ไม่งั้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้าเสือดาวตัวใหญ่นั่นมันจะเลือกใคร”
“ใช่...มันอาจจะเลือกเราก็ได้!”
เปรียวอึ้งกับคำบอกเล่าเรื่องภารกิจของหินกับหาญตามล่าอดีตเสือในซุ้มมือปืนได้ไม่นานก็เปลี่ยนเป็นหงุดหงิดเพราะโมโหหึงหินกับน้ำหวานโดยไม่รู้ตัว
“มีผู้หญิงมาส่งเสบียงถึงในป่าช้า แล้วไหนจะมีคนไปคอยดักส่งปิ่นโตที่ริมคลองอีก ปิ่นโตใบใหญ่... อวบ...อึ๋มไปทั้งเถา ส่วนเว้าส่วนโค้งก็...”
บัวบานกลั้นยิ้มแทบแย่ก่อนแกล้งกระเซ้า
“พี่เปรียว...ฉันไม่เห็นว่าพี่จะไปโกรธนายหินทำไม เขาเป็นผู้ชาย ผู้ชายกับผู้หญิงมันก็เหมือนอาหารกับปิ่นโต”
“เหมือนยังไง”
“อ้าว...มันก็ต้องเปิดก่อนสิพี่ถึงจะได้กิน”
เปรียวไม่ทันสะระตะความนัยของบัวบานสะบัดหน้าหนีงอนๆ “ก็มันหมั่นไส้นี่!”
บัวบานมองเปรียวด้วยสีหน้ายิ้มๆ อดแหย่ไม่ได้
“หมั่นไส้ทำไม...ทำไมต้องหมั่นไส้นายหิน พี่เป็นอะไรกับเขาหรือเปล่า”
คำถามของลูกพี่ลูกน้องสาวทำให้เปรียวหน้าแดงก่ำ แหวเสียงเขียว “บ้า! ใครจะเป็นอะไรกับนายหินกินไม่เลือกคนนั้น สงสารก็แต่คุณน้ำหวานคนขายเครื่องสำอาง
จะตกเป็นเหยื่อความหลอกลวงของคนอย่างนายหิน!”
สองสาวจากคณะลำตัดเดินคุยกันจนถึงบ้าน
เห็นรถดนัยปลัดหนุ่มที่มาเป็นแขกประจำในระยะหลังก็ถอนใจยาวโดยเฉพาะเปรียวที่อึดอัดเพราะโดนแม่จับคู่กับเขา
แก้วเห็นลูกสาวก็โบกมือเรียกให้มาดูแลดนัย
แขกคนสำคัญที่เธอตั้งความหวังจะให้เป็นลูกเขย บัวบานส่งสายตาเอาใจช่วยแล้วผละไป ทิ้งเปรียวให้มองตามเซ็งๆ เลยไม่ทันสังเกตแววตาเจ้าเล่ห์ของดนัย...
ooooooo
ในที่สุดหินกับดินก็เจอเพื่อนเก่าของสัปเหร่อฉุยเป็นช่างปั้นเครื่องดินเผา ชายชรานั่งเงียบตั้งหน้าตั้งตาปั้น
โดยไม่มองหน้าหรือเสวนากับใครจนดินเริ่มใจไม่ดี
“พี่หิน...ใช่แน่หรือเปล่า เพื่อนเก่าลุงสัปเหร่อฉุยไม่พูดจาเลยสักคำ เอาแต่นั่งเล่นดินแล้วให้เรามาเล่นโคลนนี่”
“ใจเย็นๆ แกจะให้คนแก่ทุกคนเหมือนลุงสัปเหร่อฉุยได้ไง ช่างปั้นเขาทำงานสร้างสรรค์ เป็นศิลปิน ไม่มีใครรู้หรอกว่าศิลปินคิดอะไร”
“ศิลปินคิดอะไรไม่สำคัญสำหรับเราหรอกพี่หิน สำคัญที่ว่าเราจะได้เบาะแสซุ้มมือปืนไหม”
“เราต้องอดทน ทำให้ลุงช่างปั้นไว้ใจ คนเราถ้าไว้ใจอะไรก็ไม่เป็นความลับ เราต้องรู้ให้ได้ว่าซุ้มมือปืนอยู่ที่ไหน”
