เพลงรักเพลงปืน
ตอนที่ 4
ไม่ใช่แค่พวกเปรียวที่สงสัยที่มาที่ไปของกลุ่มโจรปริศนา หินกับหาญก็คาใจคิดหาทางสืบด้วยตัวเอง สัปเหร่อฉุยไม่เห็นด้วยกลัวจะเป็นอันตรายแต่ดินกับดำสองลูกศิษย์วัดบ้านโคกก็ช่วยกันหว่านล้อม
“ยุ่งเรื่องของชาวบ้านเป็นหน้าที่ของพลเมืองดี เราอาจจะสร้างเพจขึ้นมาสักเพจเพื่อสืบและคลี่คลายคดีที่เป็นที่สงสัยของสังคม ทีนี้แหละ...เราจะดัง...จะได้ช่วยกันกำจัดคนชั่วออกไปจากสังคม”
สัปเหร่อฉุยลังเล หินกับหาญเลยช่วยสนับสนุนดินกับดำ
“ฉันเห็นด้วย เราจะออกสืบว่ามันเป็นใคร”
“ฉันเอาด้วย...เรื่องของชาวบ้านคืองานของฉันเหมือนกัน...ว่าแต่เราจะเริ่มต้นที่ไหน”
หินคิดถึงคำบอกเล่าของสัปเหร่อฉุยเกี่ยวกับพวกเสือเมื่อวันก่อนจึงเสนอ “ทุกที่ที่สงสัยว่ามีซุ้มมือปืนในแถบนี้ ตั้งแต่อยุธยา สุพรรณ อ่างทอง สิงห์บุรี อุทัยธานี ชัยนาท ลพบุรี แล้วก็...นครสวรรค์”
เมื่อตกลงกันได้หินกับหาญก็แยกไปคนละเส้นทางเพื่อความรวดเร็ว โดยหาญไปกับดำมุ่งหน้านครสวรรค์ ส่วนหินกับดินเดินทางไปอยุธยาเป็นจังหวัดแรก
“กรุงศรีอยุธยาเคยเป็นอาณาจักรที่มั่งคั่งรุ่งเรืองที่สุดในสุวรรณภูมิ เมืองที่เป็นศูนย์กลางการค้า ศิลปะวัฒนธรรมที่รุ่งเรือง มีขนบธรรมเนียมประเพณี เมืองที่มีอำนาจการปกครองทั่วดินแดนสุวรรณภูมิ”
หินมองบรรยากาศกรุงเก่าด้วยแววตาปลงๆก่อนเอ่ยกับดิน
“ไม่มีอะไรที่อยู่ยั้งยืนยงเป็นนิรันดร์ตลอดกาลเท่าความเปลี่ยนแปลง”
“ใช่พี่หิน...เศษอิฐ เศษดิน เศษซากสิ่งปรักหักพัง บอกเรื่องราวในกรุงศรีอยุธยาจนถึงเดี๋ยวนี้ ลูกหลานไทยมีแบบเรียนทั้งรุ่งเรืองกับล้มเหลวไว้เรียนรู้ว่าเราจะไม่สูญเสียอีก”
“บทเรียน...ขอให้บทเรียนบทนี้สอนใจลูกหลานไทยให้เกิดความภาคภูมิใจในสิ่งที่บรรพบุรุษของเราลุกขึ้นมาสู้ใหม่หลังเสียกรุง เรามีหน้าที่ต้องรักษาแล้วก็สืบสานต่อไป”
ooooooo
ระหว่างที่หินกับดินตระเวนทั่วกรุงเก่าอย่างอยุธยา หาญกับดำผจญกับจระเข้ในบึงบอระเพ็ด โชคดีมีคนหาปลาเป็นชายชราช่วยไว้ หาไม่สองหนุ่มบ้านโคกคงกลายเป็นเหยื่อจระเข้
ดำถึงกับหอบเพราะว่ายน้ำหนีจระเข้ “โอยพี่หาญ ...เกือบไปแล้วเชียว ทีนี้ถ้ามีใครพูดว่าเดี๋ยวนี้ไม่มีไอ้เข้ในบึงบอระเพ็ดแล้วฉันจะลากคอมันลงไปว่ายน้ำแข่งกับจระเข้”
“แกอย่าบ่นนักเลยวะไอ้ดำ ดีนะลุงคนตกปลาแกช่วยไว้ไม่งั้นป่านนี้ฉันก็เข้าไปนอนร้องเพลงในท้องจระเข้แล้ว”
หาญพูดพลางหันไปขอบคุณชายชรา คนหาปลาที่เพิ่งช่วยชีวิตเขากับดำ
“ลุงจะไม่ถามผมสักคำหรือครับว่าผมจะไปไหน... มาหาใคร”
ดำรีบพูดเสริม “คือว่าเราไม่ได้มาหาจระเข้นะครับ”
“ผมมาหาซุ้มมือปืนเมืองนครสวรรค์น่ะครับ”
