เพลงรักเพลงปืน

เปรียวกับบัวบานสะกดรอยน้ำหวานกับน้ำแข็งถึงกระท่อมป่าช้าหลังวัดบ้านโคก สัปเหร่อฉุยเป็นคนต้อนรับเพราะหิน หาญ ดินและดำไม่อยู่ น้ำหวานไม่รู้ก็ชะเง้อหาหิน

“คุณหินไปไหนคะ...วันที่พวกโจรปิดตลาดปล้นยังได้ยินว่าคุณหินกับคุณหาญยิงสู้กับพวกโจรจนพวกมันหนีไป”

“เพราะเรื่องพวกโจรปิดตลาดปล้นกลางวันแสกๆ นี่แหละทำให้เจ้าหินกับเจ้าหาญต้องไปสืบหาพวกโจรว่าเป็นใครมาจากไหน ใครหนุนหลัง แล้ววิธีจะสืบให้ถึงตัวพวกมันก็ต้องไปหาตามแหล่งกบดานของพวกมันคือซุ้มมือปืน”

น้ำหวานกับน้ำแข็งอึ้งอึดใจ ไม่ต่างจากเปรียวกับบัวบานที่ได้ยินเต็มสองหูถึงภารกิจของหินกับหาญ สัปเหร่อฉุยไม่ได้สังเกตท่าทางของผู้มาเยือนสาวทั้งสี่เล่าเรื่องแผนของหินกับหาญตามประสาคนช่างพูด

“เพราะพวกมันเป็นโจรมาจากถิ่นอื่น พวกมันต้องมาจากซุ้มมือปืนแน่เพราะเดี๋ยวนี้ชุมโจรต่างๆ สลายตัวหมดแล้ว แม่หนูไม่ต้องห่วงไอ้หินมัน ป่านนี้มันคงอยู่แถวๆสิงห์บุรีแล้ว”

เปรียวพึมพำชื่อจังหวัดสิงห์บุรีแล้วถอนใจยาว อดห่วงหินไม่ได้...ไม่รู้ว่าเขาต้องเจออันตรายแบบไหนบ้าง

ooooooo

หินไม่ได้คิดถึงเปรียว ตั้งหน้าตั้งตาสำรวจย่านต่างๆในสิงห์บุรีจนถึงบริเวณเตาเผาโบราณริมฝั่งแม่น้ำน้อย แหล่งผลิตเครื่องปั้นดินเผาชื่อดังประจำจังหวัดและเป็นพิพิธภัณฑ์เครื่องปั้นดินเผาใหญ่ที่สุดในแถบนี้

“ที่นี่เป็นเตาเผาเครื่องปั้นดินเผาที่ใหญ่ที่สุดในสมัยอยุธยาหรืออาจใหญ่ที่สุดในสุวรรณภูมินี้ก็ได้ ไม่มีหลักฐานแน่นอนว่าคนเริ่มสร้างเตาเผานี้เป็นคนจีนหรือเป็นช่างปั้นจากสุโขทัย เมื่อก่อนใช้ปั้นพวกหม้อไหดินเผา ยามสงครามก็เผาลูกกระสุนดิน ตัวเตาเผาเป็นรูปคล้ายเรือประทุน ชาวบ้านจึงเรียกอีกอย่างว่าเตาเผาเรือประทุน...เดี๋ยวนี้...”

เล่าไม่ทันจบดินก็ขัด “พี่หิน...เราไม่ได้มาศึกษาประวัติศาสตร์โบราณสถานเก่าแก่ที่มีแต่เศษโอ่งอ่างกระถางแตกนะพี่ เราไปหาเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของลุงสัปเหร่อฉุยกันเถอะ”

“ก็ที่นี่แหละที่ลายแทงบอกว่าจะพบเพื่อนของลุงสัปเหร่อฉุยได้”

“ที่นี่หรือ...ไม่เห็นมีใครที่หน้าตาบอกว่าจะเป็นไอ้เสือได้เลย”

“คนที่เป็นโจรเป็นเสือปล้นมีใครเขาสักยันต์ไว้ที่หน้าบ้างล่ะ”

หินกับดินยังตระเวนรอบสิงห์บุรีตามหาเพื่อนเก่าของสัปเหร่อฉุย ไม่ต่างจากหาญกับดำที่พอหายตกใจเพราะเห็นพรานป่าถูกเสือดำคาบไปต่อหน้าต่อตาก็ช่วยกัน หาทางออกจากหลุมดักสัตว์จนได้

ดำถึงกับโอดด้วยความเหนื่อยล้า “เกือบไปแล้วไหมล่ะ ดีนะที่เพื่อนเสือมาช่วยไว้ทันเวลา แต่ฉันสงสัยอย่างหนึ่ง...ทำไมลุงพรานแกไม่ได้กลิ่นสาบเสือ... แกเป็นพรานจริงหรือเปล่า”