ปีกหงส์
ตอนที่ 13
สิโรจน์หอบดอกไม้ที่เก็บจากในไร่เอามามอบให้ลินินที่บ้านเชิงดอย เธอกำลังอารมณ์ดีจากเมื่อคืนก็เลยต้อนรับเขาด้วยรอยยิ้ม สิโรจน์มาครั้งนี้จะมาชวนเธอกินอาหารกลางวันด้วยกัน แม้นรีบกันท่า
“ระยะนี้คุณลินินเลิกทานอาหารนอกบ้านแล้วค่ะ”
“ใช่ ฉันเบื่อออกนอกบ้าน” ลินินเล่นตามน้ำไปกับแม้นด้วย สิโรจน์ไม่ยอมแพ้ถ้าอย่างนั้นขอกินข้าวที่นี่กับเธอด้วย ลินินได้แต่ยิ้มไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ...
ทินภัทรไม่อยากไปบ้านเชิงดอย เมื่อขับรถมาใกล้จะถึงที่หมายจึงฝากเจ้าแสงแก้วพาปรางทิพย์ไปส่งแทน ปรางทิพย์เกรงใจเจ้าแสงแก้วจึงบอกว่ากลับเองได้
“แต่ฉันอยากไปส่งปรางจะได้คุยกับลินิน”
“โอเค เจ้าไปกับปราง ผมอยากไปเดินดูอะไรแถวนี้หน่อย” ทินภัทรว่าแล้วจอดรถให้ปรางทิพย์กับเจ้าแสงแก้วลง จังหวะนั้นท่านผู้ว่าฯขับรถมาจอดเทียบ ลดกระจกลงมาทักทายว่ามาทำอะไรกันแถวนี้ ทินภัทรไม่ตอบเริ่มหงุดหงิดเพราะรู้ว่าท่านมาหาลินิน เจ้าแสงแก้วจึงตอบคำถามแทน
“พาปรางมาส่งให้คุณลินินค่ะ ท่านผู้ว่าฯจะไปหาลินินเหรอคะ”
“ครับ เธอรับปากจะทานข้าวกับผม”
ทินภัทรทนฟังไม่ได้เดินหนี ท่านผู้ว่าฯร้องถามเขาไม่ไปด้วยกันหรือ เขาเดินต่อไปไม่ยอมตอบอะไร ครู่ต่อมา ทินภัทรเดินอารมณ์บูดมาถึงต้นไม้ที่ตัวเองสลักรูปหัวใจคู่กับของลินิน ต้องปรี๊ดแตกเมื่อเห็นรอยสลักรูปหัวใจเขียนชื่อสิโรจน์กับลินินอยู่ถัดลงมาจากหัวใจของตัวเองกับเธอ ปรี่เข้าไปหาก้อนหินมาทุบรูปหัวใจของตัวเองกับของลินินหวังจะให้แหลกไม่เหลือชิ้นดี...
ในขณะเดียวกัน ระหว่างลินินกำลังคุยกับสิโรจน์อย่างสนุกสนาน แม้นพาท่านผู้ว่าฯ ปรางทิพย์และเจ้าแสงแก้วเข้ามา ท่านเห็นสิโรจน์ก็มองแบบไม่ให้ราคา ขณะที่เขาทำเมินไม่เห็นท่าน เจ้าแสงแก้วต้องร้องทักว่าไม่เห็นท่านผู้ว่าฯมาหรือ เขาจำใจยกมือไหว้ ท่านไม่รับไหว้ได้แต่ผงกศีรษะรับรู้
“สวัสดีค่ะท่านผู้ว่าฯ สวัสดีค่ะเจ้า” ลินินทักทายเสียงสดใส
“พาปรางมาส่ง ทินก็มาด้วยแต่เขาไม่อยากเข้ามา ขอเดินเล่นรอ เห็นว่าจะไปดูอะไรแถวโน้น”
ลินินแอบยิ้มคิดว่าทินภัทรคงจะไปดูต้นไม้ที่เธอกับเขาสลักรูปหัวใจเอาไว้ ท่านผู้ว่าฯมาทวงถามที่เธอสัญญาจะไปกินข้าวด้วยกัน สิโรจน์ถึงกับหน้าเสียกลัวท่านมาตัดหน้า เจ้าแสงแก้วถามเขาว่าตกม้าวันก่อนหายดีแล้วหรือ เข้าทางสิโรจน์ทันทีบอกว่าต้องรีบหายจะได้มากินข้าวกับลินิน
“อ้อ แปลว่าตอนนี้สบายดีแล้ว”
“เมื่อหนึ่งนาทีที่ผ่านมายังสบายดีอยู่ครับ แต่ตอนนี้รู้สึกไม่ค่อยสบาย” สิโรจน์ตั้งใจว่ากระทบท่านผู้ว่าฯ ปรางทิพย์เห็นลินินสบายดีก็บอกเธอว่าขอตัวก่อน
“ไปเถอะ แล้วรีบแต่งตัวออกมาใหม่นะเราจะทานข้าวด้วยกันกับท่านผู้ว่าฯและสิโรจน์ เชิญเจ้าด้วยนะคะ”
“ขอบคุณมากค่ะ แต่ทินรออยู่ค่ะต้องขอตัว เดี๋ยวทินจะรอนาน ไปก่อนนะคะท่านผู้ว่าฯ สิโรจน์ขอให้ทานข้าวกันให้อร่อยมากๆนะคะ” เจ้าแสงแก้วยิ้มพอใจที่เกิดเรื่องแบบนี้กับลินิน ยังไม่ทันเดินพ้นประตู ท่านผู้ว่าฯบอกลินินว่ามีของขวัญเล็กๆน้อยๆมาฝาก เจ้าแสงแก้วหยุดกึกหันไปเห็นท่านเปิดกล่องนาฬิกาหรูขึ้นมาอวด
“ไม่จำเป็นเลยนะคะ มันเยอะเกินค่ะ”
เจ้าแสงแก้วคะยั้นคะยอให้ลินินรับของขวัญจากท่านไม่อย่างนั้นจะเป็นการเสียน้ำใจ แล้วบอกให้ท่านส่งของขวัญให้เธอ ตนจะได้ถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก ท่านผู้ว่าฯรีบทำตาม ลินินหนีไม่ออกจำใจรับของขวัญจากท่านที่พยายามยืนใกล้ชิดเธอให้มากที่สุด เจ้าแสงแก้วรีบถ่ายช็อตเด็ดนี้ไว้ สิโรจน์หมั่นไส้แกล้งปัดแก้วน้ำหก
“อ้าวมีเสียงประกอบการมอบด้วย น่ารักไปอีกแบบค่ะ แสงไปจริงๆแล้ว ขอตัวค่ะ” เจ้าแสงแก้วเดินออกไปอย่างมีแผนร้ายในใจ ส่วนแม้นรีบเข้ามาเก็บแก้วที่แตก สิโรจน์ฮึดฮัดขัดใจลุกขึ้นยืนโชคไม่ดีเศษแก้วตำเท้ายิ่งทำให้อารมณ์เสีย ลินินวานแม้นช่วยทำแผลให้เขาด้วย แล้วชวนท่านผู้ว่าฯออกไปหาอะไรกินข้างนอก อ้างว่าหิวแล้ว สิโรจน์โวยวายแล้วเอาเขาไปทิ้งไว้ไหน แม้นชิงตอบคำถามแทนเจ้านาย
“แม้นทำให้ทานเองค่ะ ทานกับคุณปรางไงคะ”
“ไม่กิน” สิโรจน์เอ็ดเสียงลั่น ท่านผู้ว่าฯยิ้มสะใจแตะเอวลินินเบาๆให้เดินออกไปด้วยกัน
ooooooo
