ปีกหงส์

นอกจากเสี่ยบัณฑูรกับท่านผู้ว่าฯแล้วยังมีแมคอีกคนที่ใจตรงกันแวะมาหาลินินที่บ้านเชิงดอย เจอทั้งคู่นั่งรออยู่ก่อนหน้า แมคทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของบ้านถามทั้งคู่จะรับเครื่องดื่มอะไรดี

“ผมหยิบเองได้” เสี่ยบัณฑูรมองแมคอย่างยียวน ขณะที่ท่านผู้ว่าฯขอผ่านไม่อยากดื่มอะไร...

ลินินกลับไปที่ต้นไม้พร้อมมีดในมือ เอามาขูดขีดชื่อตัวเองกับสิโรจน์ออก ระหว่างนั้นสิโรจน์ดันตามมาเจอ เธอกำลังเคืองเขาสุดๆไล่ตะเพิดไปให้พ้น เขาไม่ยอมไปไหนทั้งนั้น หยิบกล่องเครื่องประดับออกมา

“สร้อยโบราณของเจ้าชาวไทใหญ่ ผมเอามาฝาก...มาให้ผมสวมให้นะครับ”

“นายบ้าไปแล้วสิโรจน์ นายรีบไปให้พ้นหน้าฉัน ฉันโกรธนายและไม่ต้องการเห็นหน้านายอีก”

สิโรจน์เพิ่งสังเกตเห็นมีดในมือลินินและภาพหัวใจที่มีชื่อเขากับเธอถูกกรีดทิ้งก็โวยวายมาทำลายหัวใจของเราทำไม เธอสวนทันทีไม่ใช่ของเราแต่เป็นของเขา เชิญเขาบ้าไปคนเดียว เขาขอร้องอย่าตัดรอนกัน เขารักเธอคลั่งเธอมาก เธอเองก็ผ่านผู้ชายมาเยอะแล้ว เขาไม่ดีกว่าคนอื่นตรงไหน

ถึงไม่ไยดีหรือเขาไม่มีเงินเท่าพวกนั้น ลินินฉุนขาด ทิ้งมีดปรี่เข้าไปตบหน้าสิโรจน์สุดแรงเกิด

“คนที่มาจากนรกเท่านั้นถึงกล้าพูดจาอย่างนี้กับคนอื่น”

“ผมพูดความจริงว่าผมไม่เคยรังเกียจการผ่านผู้ชายหลายคนของคุณ ผมผิดตรงไหน”

สิโรจน์ไม่พูดเปล่ารวบตัวลินินมากอด เธอดิ้นหนีพร้อมกับสั่งให้ปล่อย เขาไม่มีวันปล่อยเธออีกแล้ว วันก่อนเธอหนีรอดไปได้แต่วันนี้เขาไม่ยอมพลาดอีกแน่ จะต้องนอนกับเธอให้ได้ เธอทั้ง

ด่าว่าทั้งต่อสู้ไม่ยอมให้เขารังแกพลางร้องขอให้คนช่วย สิโรจน์เลวได้โล่ตบเธอผลัวะสั่งให้เงียบ ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุลินินกรีดร้องไม่หยุด

เขารำคาญชกท้องเธอจุกตัวงอแล้วลากเข้าพงหญ้าหมายจะขืนใจ...

เสียงร้องของลินินดังแว่วไปถึงหูของเจ้าแสงแก้วที่กำลังเดินเล่นอยู่กับทินภัทร ถึงกับชะงักถามคู่เดินว่าได้ยินเสียงอะไรไหม ทินภัทรเงี่ยหูฟังแต่ไม่ได้ยินอะไร น่าจะเป็นเสียงชาวบ้านแถวนี้คุยกัน เธอส่ายหน้าไม่ใช่เสียงคุยกันแต่เป็นเสียงกรีดร้องถึงจะได้ยินเบาๆแต่ก็ไม่ปกติอยู่ดีใครจะมาร้องกรี๊ดๆเล่น เขาอ้างไม่อยากข้ามเขตไปจุ้นจ้านที่ดินคนอื่น เธอแย้งเมื่อวานเขาก็ข้ามไปที่ต้นไม้ต้นนั้น ต้นไม้แห่งความรักของลินินกับสิโรจน์

“ผมเดินไปรอเจ้า” ทินภัทรแก้ตัวน้ำขุ่น เจ้าแสงแก้วตั้งข้อสังเกตถ้าเผื่อเสียงนั่นเป็นเสียงร้องของปรางทิพย์ หรืออาจเป็นเสียงของลินิน เขานิ่งไปอึดใจก่อนวิ่งพรวดออกไปโดยมีเจ้าแสงแก้วตามไปติดๆ...

ลินินยังคงต่อสู้สุดกำลังเพื่อให้พ้นเงื้อมมือสิโรจน์ แต่ยิ่งดิ้นยิ่งทำให้เขาคลั่งหนักทุบตีเธออุตลุด เธอขอร้องให้เขาหยุดการกระทำที่จะทำลายอนาคตของตัวเขาเอง เขาไม่ยอมหยุด โทษเธอว่ามายั่วยวนให้เขารักให้เขาหลงเองดังนั้นอย่าขัดขืนดีกว่า เธอเห็นเขามัวแต่พล่ามคว้ามือมากัดจมเขี้ยว เขาโมโหตบเธออย่างแรงจนแน่นิ่งไป แล้วกระชากเสื้อเธอขาด

ก่อนลินินจะถูกสิโรจน์ย่ำยี ทินภัทรโผล่มาจากไหนไม่รู้กระชากเขาตัวปลิวทั้งเตะต่อยจนล้มกลิ้งล้มหงาย แล้วตามไปขึ้นคร่อมสาวหมัดใส่อีก

ชุดใหญ่ เจ้าแสงแก้วเห็นสภาพของลินินแอบสะใจก่อนเข้าไปดูแล

“เราได้ยินเสียง ทินเขากลัวว่าจะเป็นปราง เขาห่วงปรางมากเลยรีบมาแต่ก็ถือว่าคุณโชคดีนะคะ”