ปีกหงส์

ภายนอกดูเป็นคนเงียบๆเรียบร้อยแต่ข้างในของเจ้าแสงแก้วแสบไม่เบา ระหว่างเดินออกจากร้าน พยายามพูดเป่าหูให้ทินภัทรชิงชังลินินมากขึ้น เพราะดูท่าทางของเขาแล้วเหมือนจะหึงหวงเธออยู่ในที

สองคนยังเดินไม่ทันพ้นประตูร้านอาหาร เจอปรางทิพย์กับแม้นเดินสวนเข้ามา ปรางทิพย์แจ้งว่าจะมารับลินินกลับ ทินภัทรไม่วายแดกดันเธอกำลังสนุกคงยังไม่อยากกลับ เจ้าแสงแก้วเสริมว่าลินินกำลังกินข้าวกับท่านผู้ว่าฯจากเชียงใหม่ ปรางทิพย์มองแม้นว่าจะเอาอย่างไรดี แม้นแนะให้โทร.ไปบอกเธอว่าเรามารับแล้ว

“ให้แม้นรอไปสิ ปรางคงรอไม่ไหวหรอก กลับไปกับพี่ก็ได้ ท่าทางเขาจะสนุกสนานกันยาว”

“คุณปรางกำลังจะมากินข้าวกับคุณลินินค่ะ” แม้นทักท้วง ทินภัทรไม่สนใจจะดึงตัวปรางทิพย์กลับกับตัวเองให้ได้ แม้นไม่อยากมีปัญหาก็เลยบอกปรางทิพย์ให้ไปกับเขา แล้วค่อยกลับไปเจอกันที่บ้านเธอ ฝากแม้นบอกคุณลินินให้ด้วยว่าเธอขอโทษที่กลับก่อน ทินภัทรไม่พอใจขึ้นมาอีก

“กลัวกันจนหงอขนาดนี้เลยเหรอ มันมากเกินไปแล้ว” ทินภัทรว่าแล้วดึงมือปรางทิพย์ออกจากร้าน เจ้าแสงแก้วเดินตามแบบเซ็งๆ อุตส่าห์สลัดลินินพ้นทางยังจะมาเจอปรางทิพย์อีก...

ด้านแม้นเข้ามานั่งหลบๆที่โต๊ะห่างจากโต๊ะของลินินไม่มาก เห็นเจ้านายสาวท่าทางกล้ำกลืนก็รู้ว่าเธอไม่ได้สนุกกับการกินข้าวครั้งนี้ รอจังหวะจะเข้าไปช่วยเหลือ

ในเวลาเดียวกัน ทินภัทรพาปรางทิพย์กับเจ้าแสงแก้วมานั่งกินข้าวที่ร้านอาหารอีกแห่ง บอกกับปรางทิพย์ให้เลิกกลัวคนอื่นได้แล้ว เธอไม่ได้กลัว และที่สำคัญลินินไม่เคยวางอำนาจกับเธอ แถมใจดีกับเธอมาก ไม่เคยทำอะไรไม่ดีกับเธอสักครั้ง อีกทั้งยังคอยดูแลปกป้องเธออีกด้วย ทินภัทรไม่วายแขวะลินินว่าเสแสร้งมากกว่า ปรางทิพย์ไม่เห็นด้วยแต่ก็ไม่ได้เถียงอะไรไม่อยากต่อความยาว...

ลินินทนนั่งกินข้าวกับท่านผู้ว่าฯต่อไปไม่ไหว จัดแจงขออนุญาตโทร.หาเพื่อนกับคนขับรถที่เธอทิ้งไว้ที่ตลาดนานแล้ว ป่านนี้ทั้งคู่คงรอเธออยู่ แล้ว หยิบมือถือขึ้นมาโทร.หาแม้น ถามว่าอยู่ไหนกันแล้ว แม้นกำลังกินข้าวอยู่โต๊ะใกล้ๆกับเธอ ลินินกวาดตามองหาเห็นแม้นนั่งโต๊ะหลบๆอยู่โบกมือเรียกให้มานั่งด้วยกัน แม้นเดาใจเธอออกว่าต้องการจะผละจากท่านผู้ว่าฯ จึงเดินเข้ามายกมือไหว้ท่านแล้วหันไปทางลินิน

“คือแม้นมาเตือนคุณลินินค่ะ ว่ามีนัดตอนบ่ายสาม เกรงจะไปไม่ทัน”

ท่านผู้ว่าฯตัดพ้อเพิ่งเริ่มกินอาหารกันเอง ลินินเชิญท่านกินต่อเธอคงต้องขอตัวก่อน ท่านอยากเจอเธอที่เชียงใหม่อีกครั้ง เธอขอให้ท่านติดต่อไปที่เลขาฯ ของเธอที่บริษัทพ่อเลี้ยงอำนาจ แม้นถอยมานั่งอีกโต๊ะแล้วส่งข้อความไปหาลินิน ชวนให้ไปกันได้แล้ว

เธออ่านข้อความจบก็ตีเนียนทันที

“ตายจริง คนที่ลินินนัดเขาไว้ส่งข้อความมาเตือนแล้วค่ะ” ลินินว่าแล้วไหว้ลาท่านผู้ว่าฯก่อนเดินออกมากับแม้นโดยไม่ลืมส่งยิ้มหวานให้ท่าน

ooooooo

ระหว่างทางกลับเชียงใหม่ ลินินขอบใจแม้นมากที่มาช่วยดึงเธอออกจากท่านผู้ว่าฯ แม้นทำไปเพราะกลัวจะเกิดเหตุน่ารังเกียจแบบสิโรจน์วันนั้นอีก ลินินนึกอะไรขึ้นมาได้วานแม้นไปสืบหาคู่หมั้นของสิโรจน์ให้หน่อย

“ฉันอยากไปขอโทษ ไปอธิบายความจริงให้เขาฟัง เผื่อเขาจะกลับมาคืนดีกันได้”

“ได้ค่ะ แล้วเอ่อ เรื่องคุณปรางกับคุณทินล่ะคะ”

“ฉันอยากให้เขากลับมาดีกัน ปรางน่ะยังรักเขาแน่นอน และเขาก็คงรักปรางห่วงปรางมาก ไม่อย่างนั้นคงไม่รีบดึงเอาตัวปรางแยกไปอย่างนั้นหรอก”