ปีกหงส์
ตอนที่ 13
“แม่บอกเลิกเขาแทนปรางให้แล้วค่ะ”
“ก็ดีนะ ในที่สุดเธอยังมีแม่คอยปกป้อง แต่ฉันไม่มีใครสักคน ไม่มีเลยไม่มีจริงๆ คนทั้งหลายที่มาห้อมล้อมฉันล้วนไม่จริงใจ เขาอยากได้แค่ร่างกายของฉัน หมดสวยเมื่อไหร่พวกมันก็หมางเมินลืมฉันหมด”
“ปรางค่ะ ปรางจะดูแลปกป้องคุณลินินค่ะ”
“พูดบ้าๆ นายทินภัทรเพิ่งด่าฉันเหมือนหมูเหมือนหมาเมื่อวันก่อนว่าฉันเอาเธอผู้เป็นที่รักของเขามารับใช้”
ปรางทิพย์เถียงแทนว่าพี่ทินไม่ใช่คนแบบนั้น ลินินยืนยันว่าเป็นแถมเป็นมากกว่าที่เธอคิดและเขาเห็นตนเป็นนางแพศยาชั่วร้ายคลั่งผู้ชายทุกคน เธอหาว่าลินินคิดมากไปเอง ลินินไม่พอใจที่เธอปกป้องเขา เห็นเขาวิเศษจนไม่น่ามาเกิดบนโลกใบนี้ น่าจะไปเกิดบนสวรรค์ห้อมล้อมด้วยนางฟ้า ปรางทิพย์พยายามอธิบายว่าไม่ได้คิดขนาดนั้น ลินินยิ่งเดือด ด่าทินภัทรว่าเป็นแค่หมาขี้เรื้อน
“คุณลินินคะ!!” ปรางทิพย์ร้องเอะอะ
“เออ ที่แท้เธอก็ปกป้องเขามากกว่าฉัน” ลินินต่อว่าจบเดินพรวดๆออกจากห้องโดยไม่ฟังเสียงร้องเรียกให้กลับมาก่อนของปรางทิพย์จนคนร้องเรียกต้องเดินตามแต่ไม่ทัน เธอออกจากบ้านไปเสียก่อน ปรางทิพย์เป็นห่วงเธอมากชวนแม้นไปตามเธอด้วยกัน
ooooooo
ครู่ต่อมา ลินินมาหยุดที่ต้นไม้ใหญ่ต้นนั้น เพื่อมาดูภาพหัวใจของตัวเองกับทินภัทรกลับเจอแต่รอยถูกขีดทำลายแทบไม่เหลือซาก เธอเอามือลูบคลำจุดที่เคยเป็นรูปสลักหัวใจสองดวงนั้นด้วยความเสียดาย
ปรางทิพย์กับแม้นตามมาด้านหลังได้แต่ยืนดูลินินเงียบๆ แม้นจะเข้าไปหาแต่ปรางทิพย์จุ๊ปากให้อยู่เฉยๆ สองคนกระซิบกระซาบกันสงสัยว่าลินินลูบต้นไม้นั่นทำไม แม้นตั้งข้อสังเกตหรือเธอจะขอหวย ปรางทิพย์ตำหนิแม้นพูดจาเลอะเทอะ จังหวะนั้น ลินินเหลือบไปเห็นรูปหัวใจที่สิโรจน์สลักเอาไว้แถมใส่ชื่อตัวเองกับชื่อเธอถึงกับสติแตกโวยวายเสียงลั่น
“บ้าๆๆๆ นี่มันบ้าอะไร”
ทั้งแม้นและปรางทิพย์ต่างตกใจ รีบวิ่งไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น ลินินชี้ไปที่รูปหัวใจที่มีชื่อตัวเองกับสิโรจน์
“ฉันไม่ได้เขียน ฉันไม่ได้ทำ ใครกันมาทำน่าเกลียดแถมแอบอ้างชื่อฉัน เลวมาก...มันเลวมาก”
ลินินรัวกำปั้นใส่รูปหัวใจสองดวงนั้นทั้งจิกทั้งทึ้งด้วยความโกรธแค้น “ใครมาแกล้งฉันมาใส่ร้ายฉัน ฉันไม่เคยแม้แต่จะชอบสิโรจน์ เขาก็แค่เป็นลูกของน้าเทวี พวกเขาแม่ลูกหลอกลวงฉัน แต่ฉันโชคดีที่พี่แม้นไปช่วยไว้ทัน”
สองคนเข้ามาช่วยกันดึงตัวลินินไว้ ปรางทิพย์ขอร้องเธออย่าทำร้ายตัวเอง ต้นไม้นั่นแข็งมากทำแบบนี้มือจะเจ็บเปล่าๆ แม้นฟันธงว่าต้องเป็นฝีมือสิโรจน์ คงมาสลักเอาไว้ตอนเก็บดอกไม้เมื่อเช้า
“ปรางทราบดีค่ะว่าคุณลินินไม่ทำอย่างนั้น”
“พี่แม้นทราบ ปรางทราบ แต่บางคนเขาไม่ทราบ เขาคงรังเกียจว่าฉันคลั่งรักนายสิโรจน์”
“ไม่มีใครคิดหรอกค่ะ” ปรางทิพย์พยายามปลอบ ลินินยืนกรานต้องมีคนคิดแน่นอน แม้นบอกเธอว่าไม่ต้องไปสนใจในเมื่อเธอไม่ได้เป็นอย่างนั้น
“ไม่มีใครเชื่อหรอก คงมีใครเห็นไปแล้วแน่ๆ”
ลินินเดินไปดูรูปหัวใจที่โดนขูดขีดทำลายด้วยความเศร้าใจ ปรางทิพย์สังเกตดูแล้วตรงนั้นเหมือนมีใครมาขูดขีดฆ่าอะไรสักอย่าง ลินินซึ่งตอนนี้สงบลงแล้วพึมพำว่าตรงนั้นเคยมีรูปสลักหัวใจสองดวง แต่มีบางคนมาขูดทิ้งไปแล้ว
“กลับกันเถอะ ขอบใจที่พากันตามฉันมา” ลินินพูดจบหันหลังกลับโดยมีปรางทิพย์กับแม้นเดินตาม...
