หลงเงาจันทร์
ตอนที่ 14
“พี่ไม่ใช่คนเชื่อคนง่ายขนาดนั้นครับเขม” คำพูดของธนาคิมทำให้เขมจิรายิ้มสบายใจ
ooooooo
พิมพ์ชนกนัดเจอกับนิติที่โรงพยาบาลจิตเวชเพื่อรับพงษ์กลับบ้าน เธอรู้สึกผิดที่มีส่วนทำให้คุณปู่ต้องเป็นแบบนี้ เข้าไปคุกเข่าตรงหน้ากราบขอโทษ ขอให้ท่านอภัยให้ พงษ์ว่าไม่ใช่ความผิดของเธอสักหน่อย ท่านป่วยเพราะแก่แล้วต่างหาก อารีย์ปลอบว่าอย่าคิดมากเรื่องมันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป
“พิมพ์ฟังพ่อนะลูก ครอบครัวให้อภัยกันและ
เริ่มต้นใหม่ได้เสมอนะลูก”
“ค่ะคุณพ่อ” พิมพ์ชนกซาบซึ้งใจน้ำตาไหล นิติชวนให้กลับบ้านกันได้แล้ว แอ๋วเตรียมจัดของโปรดของพงษ์ไว้เยอะแยะ วันนี้เราจะฉลองที่ท่านกลับบ้านกัน...
ไม่นานนัก พงษ์ นิติ อารีย์และพิมพ์ชนกมาถึงบ้านสุวรรณเวศน์ เขมจิรารอต้อนรับการกลับมาของคุณปู่พร้อมกับธนาคิมและทิพย์อาภา การต้อนรับท่านกลับบ้านครั้งนี้เป็นไปอย่างอบอุ่น...
ตกค่ำมีงานเลี้ยงฉลองเล็กๆเป็นการภายในที่สวนหน้าบ้าน ทิพย์อาภาถือโอกาสนี้ประกาศข่าวดีให้ทุกคนทราบว่าวันนี้ตนไปคุยกับแม่ของธนาคิมมาแล้ว เราตกลงกันว่าถ้าลูกของเราทั้งสองคนพร้อมเราจะจัดงานแต่งงานให้เร็วที่สุด ธนาคิมช็อกหันมองพิมพ์ชนกซึ่งหน้าซีดเมื่อได้ยินข่าวนี้ ทิพย์อาภาหันมาทางธนาคิมในเมื่อตอนนี้เขาหายดีแล้ว จะมีงานแต่งเมื่อไหร่ดี เขาอึกอักไม่รู้จะตอบอย่างไร
ครั้นถูกคาดคั้นหนักเข้าธนาคิมจึงบอกให้แล้วแต่เขมจิรา ทิพย์อาภาดีใจมากราวกับเป็นเจ้าสาวเสียเอง อาสาจะไปจัดการเรื่องดูฤกษ์ดูยามให้จะหาให้เร็วที่สุดให้ทั้งคู่เตรียมแต่งงานได้เลย
“พิมพ์ต้องมาช่วยเป็นแม่งานให้เขมนะ ไม่มีใครรู้ใจเขมเท่าพิมพ์แล้ว”
ในเมื่อน้องเอ่ยปากขอร้อง พิมพ์ชนกยินดีทำให้ทั้งที่ใจเจ็บจนแทบทนไม่ไหว...
ครู่ต่อมาพิมพ์ชนกหลบมายืนเศร้าอยู่คนเดียวในครัว ทำทีมาจัดผลไม้ พยายามหลับตาไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ธนาคิมเดินตามเข้ามาเห็นเธอยืนหลับตาสีหน้าทุกข์ใจก็สงสาร เข้าไปสวมกอดจากด้านหลัง เธอลืมตาขึ้นมาเห็นเขากอดตัวเองอยู่ก็ตกใจขอร้องอย่าทำแบบนี้เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะเป็นเรื่อง
“เห็นก็ดีจะได้รู้ๆกันไปว่าเราเป็นอะไรกัน”
“ไม่ได้นะคะ จะให้ใครรู้ไม่ได้”
“ก็ช่างเขาสิ ผมไม่อยากสนใจใครอีกแล้ว ผมอยากสนใจแต่หัวใจตัวเอง อยากกอดคุณแบบนี้” ธนาคิมซบหน้ากับไหล่เธอ พิมพ์ชนกไม่ขัดขืนยอมให้เขากอด เขากระซิบบอกว่าอดทนรอเขาอีกนิด เธอชะงักขยับตัวออกห่างเขาแล้วหันไปเผชิญหน้า นี่เขาคิดจะทำอะไร เขาขออุบไว้ก่อนยังบอกตอนนี้ไม่ได้
