หลงเงาจันทร์
ตอนที่ 14
ทิพย์อาภาขอให้เธอลองเช็กกับธนาคิมดูก่อนไหมเพราะตอนนี้เขาไปรับเขมจิราพาไปเที่ยวเล่นช็อปปิ้งกินข้าวกันตามประสาคู่หมั้น เอมอรงุนงงมากที่รู้เรื่องนี้
ooooooo
พิมพ์ชนกตกใจเมื่อรู้จากอานนท์ว่าเขมจิราป่วยทางจิต เขายังเตือนเธออีกด้วยให้ระวังตัวไว้เพราะคนที่เขมจิราพุ่งเป้ามาคือเธอ พิมพ์ชนกไม่ได้ห่วงตัวเองแต่เป็นห่วงน้อง อานนท์พยายามช่วยแล้ว
แต่เขมจิราไม่ต้องการให้ช่วย เธอขอบคุณเขามาก
ที่ต้องลำบากเพราะเธอ
“หมอช่วยพิมพ์จนตัวเองถูกพี่ริสาเข้าใจผิด ต่อไปพิมพ์จะช่วยหมอเองค่ะ”
“ช่วยอะไรครับ”
“ก็ช่วยให้พี่ริสาเข้าใจหมอไงคะ พิมพ์รู้นะว่าหมอรักพี่ริสา”
อานนท์ยิ้มเขิน พิมพ์ชนกขำกับท่าทางของเขา ธนาคิมกับเขมจิราเดินมาจากอีกทางหนึ่งเห็นทั้งคู่หัวเราะหัวใคร่กัน เขมจิราจัดแจงเสี้ยมไม่คิดว่าพี่สาวของตนจะมีมุมนี้กับเขาด้วย ดูแล้วน่ารักไปอีกแบบ ธนาคิมหึงพิมพ์ชนกชักสีหน้าใส่แล้วเดินเข้าไปหา เขมจิราที่เดินตามมาแกล้งแซว
“แอบมาสวีตกับหมออานนท์อยู่นี่เองเหรอพิมพ์”
พิมพ์ชนกอึกอักไม่รู้จะตอบอย่างไร แอบมอง
ธนาคิม กลัวจะเข้าใจผิดยังแคร์เขาโดยไม่รู้ตัว เขมจิราคุยอวดว่าพาพี่คิมมาหาหมอตาตามนัด อานนท์แดกดันว่าเธอดูแลคู่หมั้นดีกว่าตอนที่ป่วยเสียอีก เขมจิราชักสีหน้าใส่ ธนาคิมแดกดันกลับไปบ้าง เขาเองก็รู้สึกจะดูแลพยาบาลดี เป็นแบบนี้กับทุกคนหรือเปล่า
“หมอเขาก็เลือกเป็นบางคนเท่านั้นแหละค่ะ
จริงไหมพิมพ์” เขมจิราแซวสนุกปาก
คนถูกแซวเห็นท่าไม่ดีชวนอานนท์กลับวอร์ดโดยที่ธนาคิมกับเขมจิราเดินแยกไปอีกทางหนึ่ง...
ในเวลาต่อมาที่แผนกจักษุ ธนาคิมออกจาก
ห้องตรวจเห็นเขมจิราก้มหน้าก้มตาเล่นมือถือไม่ได้มองมาทางตัวเอง ก็แอบเดินหนีโดยไม่บอกกล่าว จากนั้นตรงไปที่วอร์ดศัลยกรรม หวังจะเจอพิมพ์ชนกแต่คลาดกันเธอเพิ่งถือเอกสารกับกระเป๋าถือเดินออกไปก่อนหน้าเขาจะมาถึงไม่กี่นาที...
ทางด้านเขมจิราเห็นพยาบาลเรียกคนไข้คนอื่นเข้าไปในห้องตรวจก็แปลกใจเดินไปถามว่าคนไข้
ก่อนหน้าที่ชื่อธนาคิมไปไหน ได้ความว่าตรวจเสร็จนานแล้ว เธองงตรวจเสร็จแล้วหายไปไหน นึกถึงพิมพ์ชนกขึ้นมาได้ก็เจ็บใจมากรีบออกตามหาเจอริสานั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์พยาบาล เข้าไปถามว่าเห็นพี่คิมไหม ริสาส่ายหน้าเซ็งๆ
เดินหนีไปที่มุมหนึ่ง เขมจิราตามไปต่อว่าว่าไม่ได้ยินที่ตนถามหรือ
“ได้ยินค่ะ แต่ที่นี่ไม่ใช่ศูนย์ตามหาผู้ชาย เรามีงานทำล้นมือไม่ได้ว่างสอดส่องผู้ชายให้ใคร”
“ไม่อยากให้ยุ่งก็ตอบมาสิ ตกลงว่าเห็นหรือไม่เห็น”
ริสาตอบอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจนักว่าไม่เห็น
