หลงเงาจันทร์

ไปกินข้าวหลอกว่ามีเรื่องจะปรึกษาแล้วแอบนัดอานนท์ให้มาด้วย เธอเห็นหน้าเขาจัดแจงจะกลับ พิมพ์ชนกต้องขอร้องให้ฟังเขาอธิบายก่อนถือว่าทำเพื่อตน ไม่อย่างนั้นตนคงไม่สบายใจไปตลอดชีวิตเพราะน้องของตนเป็นสาเหตุที่ทำให้ทั้งคู่ผิดใจกัน เธอถึงได้ยอมทำตาม

ระหว่างอานนท์กับริสาปรับความเข้าใจกัน

พิมพ์ชนกนั่งลุ้นอยู่ห่างๆ เขาคุยเปิดอกกับริสาอธิบายทุกอย่างที่เธอข้องใจให้ฟังและขอโทษที่ไม่ได้บอกเธอก่อนว่าจะทำอะไรเกี่ยวกับเขมจิราจนเธอเข้าใจและ

ไม่ถือโทษโกรธอะไรเขาอีก ดีใจด้วยซ้ำที่เขาคิดถึงคนอื่น พิมพ์ชนกเห็นสีหน้ายิ้มแย้มของเขาก็พอจะเดาออกว่าปรับความเข้าใจกันได้แล้วดีใจไปกับทั้งคู่ด้วย อานนท์หันไปหยิบช่อดอกไม้ที่เตรียมมายื่นให้ริสาอย่างประหม่า

“ริสา คุณยังรอผม เอ๊ย หมออยู่ใช่ไหม คือผม...เอ๊ยหมอ จะขอริสาเป็นแฟน ริสาจะตกลงไหม”

“ริสายังไม่พร้อมค่ะหมอ ที่ผ่านมาริสายังมองไม่เห็นความรักของหมอเลยค่ะ จนถึงตอนนี้ริสาก็มองไม่เห็นแล้วริสาจะมั่นใจได้ยังไงคะว่าหมอมาคบกับริสาเพราะรักริสาไม่ใช่เพราะหมอต้องการรับผิดชอบหรือเพราะหมอไม่มีใครแล้วจริงๆ ขอโทษด้วยค่ะหมอ แต่ริสากลัว...กลัวว่าริสาจะหลอกตัวเองแล้วต้องเสียใจอีก เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันแบบนี้ดีกว่านะคะหมอ ริสาขอตัวค่ะ” พูดจบริสาลุกออกไป อานนท์ตะโกนไล่หลัง

“ผมจะทำให้คุณเห็นริสา ผมจะทำให้คุณเห็นว่าผมรักคุณจริงๆ ผมจะทำให้ได้”

ริสาเดินต่อไปไม่พูดอะไร พิมพ์ชนกรีบวิ่งตามจนทัน เห็นเธอร้องไห้ก็แปลกใจถามว่าทำไมถึงไม่ยอมคบหากับอานนท์ เธอเล่าว่าเธอรักเขามากรักมานานแล้วตั้งแต่เรียนหนังสือ ไม่สามารถรักเขามากกว่านี้ได้อีกแล้ว ก็เลยกลัวตัวเองเสียใจอีก เธอเสียใจมากไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว ไม่อย่างนั้นเธอต้องตายแน่ๆ แล้วโผกอด

พิมพ์ชนกซึ่งกอดเธอตอบปลอบใจ...

ที่ผับหรูแห่งหนึ่ง ธนาคิมกลุ้มใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นหวังจะใช้เหล้าดับอารมณ์ ยิ่งคิดถึงตอนที่เขมจิราตกใจเมื่อเห็นเจดีย์เก็บอัฐิของพีทหรือพลาทิปเขาก็ยิ่งมั่นใจว่าเธอคือพิมพ์ชนกของเพื่อน

“ไอ้พีท ความโกรธแค้นทำให้ฉันกลายเป็น

คนโง่...โง่ที่มองไม่ออกว่าใครกันแน่คือพิมพ์ชนกของแก ฉันมันโง่ที่ทำร้ายคนดีๆอย่างพิมพ์ ฉันนี่มันโง่จริงๆว่ะไอ้พีท” ธนาคิมรู้สึกผิดต่อพิมพ์ชนกของตัวเอง

ooooooo

เขมจิรานอนหลับกระสับกระส่ายฝันร้ายถึง

พลาทิป ฝันถึงตอนที่เธอเร่งให้เขาขับรถมารับทั้งที่เขาเมามาก แล้วเขาก็ขับรถไปประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต เธอตกใจสะดุ้งตื่นขึ้นมาร้องเรียกชื่อ “พีท” เสียงลั่น ลูกชิ้นกำลังจะเอาพัสดุมาวางให้ในห้องสะดุ้งโหยงหันไปถามอย่างเป็นห่วงว่าเป็นอะไร เธอไม่ได้เป็นอะไรแค่ฝันร้ายเท่านั้น