หลงเงาจันทร์

ธนาคิมจะขอแก้ปัญหาที่ตัวเองก่อไว้เองแม่ไม่ต้องเป็นห่วง ส่วนเรื่องพ่อกับแม่ของพลาทิปเขาจะต้อนรับให้เอง สองแม่ลูกกอดกันกลม เอกรัฐเข้ามาเห็นกระเซ้าเขาว่าอ้อนแม่แต่เช้าเลยไอ้ลูกแหง่ ธนาคิมหาว่าเอกรัฐอิจฉา สองหนุ่มแกล้งว่ากันไปมา เอมอรต้องขอร้องให้พอได้แล้ว กำชับว่าตอนตนไม่อยู่ให้ดูแลกันดีๆ...

พิมพ์ชนกได้ข้อมูลของพลาทิปจากในเน็ตทำให้รู้ว่าวันนี้เป็นวันครบรอบการตายของเขา จึงนำดอกไม้ธูปเทียนมาไหว้ที่เจดีย์เก็บอัฐิ อธิษฐานให้เขาอโหสิกรรมให้เขมจิราด้วย น้องยังเด็กทำอะไรไม่ได้คิด และขออุทิศส่วนบุญกุศลที่ตัวเองได้ทำมาทั้งหมดให้เขาได้ไปอยู่ในภพภูมิที่ดีมีแต่ความสุข ธนาคิมกับเอกรัฐจะมาไหว้อัฐิเพื่อนรักเช่นกันเจอเธอยืนอยู่ก็แปลกใจถามว่ามาทำอะไรที่นี่

“ฉัน...มาทำบุญครบรอบวันตายให้เพื่อนค่ะ”

เอกรัฐงง พิมพ์ชนกรู้จักกับพลาทิปด้วยหรือ เธอยอมรับหน้าตาเฉยว่าเคยคบหากันก่อนเขาจะตาย เราสองคนเป็นแฟนกัน ธนาคิมทั้งโกรธและผิดหวัง ลาก

แขนเธอที่พยายามดิ้นหนีไปที่รถ เธอขัดขืนไม่ยอมทำตาม

“ผมสั่งให้คุณขึ้นรถ เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

หญิงสาวจำใจทำตาม ธนาคิมวิ่งไปขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว โดยที่เอกรัฐตามมาห้ามไม่ทัน...

ระหว่างที่ธนาคิมพาพิมพ์ชนกขึ้นรถขับหายไป เขมจิราอาการทางจิตกำเริบ ขณะนั่งซึมอยู่คนเดียวในห้องได้ยินเสียงธนาคิมต่อว่าดังขึ้น “ไอ้พีทมันรถชนตายเขมมันตายเพราะมันกินเหล้าเมาแล้วยังฝืนขับรถออกไปหาคนที่มันรัก ผู้หญิงคนนั้นสั่งให้มันออกไปหา”

เขมจิราปฏิเสธเสียงลั่นว่าไม่ใช่ เธอไม่ได้ทำ

ธนาคิมไม่ได้มาแค่เสียงเธอยังมโนไปเองว่าเขาเดินมากระชากแขนพร้อมกับพูดใส่หน้าว่า ผู้หญิงคนนั้นที่ทำให้พีทตาย คือผู้หญิงที่ชื่อพิมพ์ชนก เขมจิราทนฟังไม่ได้ เอามือปิดหูร้องกรี๊ดๆ ทิพย์อาภาอยู่ในห้องรับแขกได้ยินเสียงร้องของลูกก็ตกใจรีบขึ้นไปดู

ooooooo