หลงเงาจันทร์

“โตมาด้วยกัน รักกันเหมือนพี่น้องแท้ๆ ไอ้พีทมันบอกพี่ว่าถ้าพี่เรียนจบกลับมามันจะแนะนำผู้หญิงที่มันรักที่มันหวังจะแต่งงานกับมันให้พี่รู้จัก แต่พอวันที่พี่มาถึงเมืองไทยมันก็รถชนตาย...ตายต่อหน้าต่อตาพี่

เขมรู้ไหมว่ามันตายเพราะอะไร...มันตายเพราะมัน

กินเหล้าเมาแล้วยังฝืนขับรถออกไปหาคนที่มันรัก ผู้หญิงคนนั้นสั่งให้มันออกไปหา ใช่...ผู้หญิงคนนั้นทำให้มันตายผู้หญิงที่ชื่อพิมพ์ชนกไงเขม”

พลันภาพในอดีตผุดขึ้นมาในสมองของเขมจิรา ตอนนั้นเธอเจอกับพลาทิปครั้งแรกในผับ และคบหากันมาพักใหญ่กระทั่งเธอต้องการแย่งอานนท์จากพิมพ์ชนก ก็เลยบอกเลิกพลาทิปทำให้เขาเสียใจมาก

ธนาคิมเห็นเขมจิราเงียบไปถามว่าเป็นอะไร

หรือเปล่า มีอะไรจะบอกเขาไหม เธอยังปากแข็งไม่ยอมสารภาพ อ้างอากาศร้อนก็เลยรู้สึกไม่ค่อยสบาย ชวนเขากลับบ้าน เขาบอกให้เธอไปรอด้านโน้นก่อนขอคุยกับเพื่อนสักครู่หนึ่งก่อน เขมจิรามองรูปพลาทิปก่อนจะจ้ำพรวดๆออกไป เขามองตามเธอไปอย่างผิดหวัง ถึงขนาดนี้แล้วเธอยังไม่ยอมรับผิด

หญิงสาวมายืนรอที่มุมหนึ่งของวัด ความเงียบวังเวง และบรรยากาศครึ้มใกล้ฝนตกทำให้เธอยิ่งกลัว มีเสียงมือถือของเธอดังขึ้น มองเบอร์แปลกๆที่โชว์หน้าจอก่อนจะรับสาย

“ทำไมไม่รับแอดเพื่อนผมล่ะครับพิมพ์”

“ใคร...แกเป็นใคร” เขมจิราใจคอไม่ดี ธนาคิมซึ่งใช้แอปแปลงเสียงพูดตัดพ้อทำไมถึงจำเสียงเขาไม่ได้ เธอตวาดแว้ดแกเป็นใครกันแน่ ธนาคิมที่แอบมองมาจากหน้าเจดีย์บอกว่าเขาคือพีท เขมจิราช็อก มือถือ

ร่วงตกพื้น

ธนาคิมนึกถึงตอนที่เจอกับชาคริตในผับ วันนั้นเขาพาเขมจิราไปด้วยแต่เธอขอกลับก่อน เหตุการณ์

ครั้งนั้นทำให้เขาได้รู้ว่าชาคริตรู้จักกับเธอมาก่อน

แต่ไม่ใช่ในนามของเขมจิรา แต่เธอใช้ชื่อว่าพิมพ์ชนก ธนาคิมตื่นจากภวังค์หันไปคุยกับอัฐิพลาทิป

“พิมพ์ชนกของแกกำลังแสดงตัวตนแล้วนะไอ้พีท”

รูปของพลาทิปที่ติดอยู่หน้าเจดีย์เก็บอัฐิเหมือนกำลังยิ้มให้เพื่อนรัก

ooooooo

เขมจิรากลับถึงบ้านสุวรรณเวศน์พร้อมกับ

ธนาคิมในสภาพหวาดระแวงและกลัว ทิพย์อาภาเห็นลูกกลับเร็วก็แปลกใจทำไมกลับเร็วนักนึกว่าจะ

กินข้าวเย็นด้วยกันข้างนอกเสียอีก ธนาคิมก็อยากทำอย่างนั้นแต่เขมจิราไม่ค่อยสบาย ทิพย์อาภาเข้ามาดูลูกด้วยความเป็นห่วงว่าเป็นอะไรไม่สบายตรงไหน

“เขมอยากนอนแม่ เขมไปนอนนะ” เขมจิราตอบแบบมึนๆแล้วเดินขึ้นห้องไปเลย

“สงสัยน้องจะเหนื่อยน่ะ น้าขอไปดูน้องก่อนนะ”