หลงเงาจันทร์

เขมจิราก็เลยถามหาพิมพ์ชนกอยู่ไหน ครั้นอีกฝ่ายไม่ให้ความร่วมมือ เธอถือวิสาสะเข้าไปค้นตามห้องต่างๆของแผนกที่ริสาทำอยู่ พอไม่เจอตัวก็พาลหาเรื่องริสาถึงขนาดจะลงไม้ลงมือ โชคดีที่อานนท์มาขัดขวางไว้เสียก่อน สั่งให้เธอหยุดเดี๋ยวนี้ “อย่ามาระรานคนของผม”

“คนของผม...พูดได้เต็มปากเลยนะหมอ” เขมจิราว่าแล้วหันไปทางริสา “แต่เธออย่าดีใจไปเลยเพราะฉันทิ้งเขาต่างหากเขาถึงกลับมาหาเธอ” คำพูดของเขมจิราทำให้ริสาคิดมากเดินหนีไปเลย

ooooooo

พิมพ์ชนกส่งเอกสารเสร็จกำลังจะไปที่รถ

ธนาคิมที่มาดักรออยู่กระชากแขนเธอมาหลบในซอกตึกแถมกอดเอาไว้แน่น เธอตกใจมากพยายามดิ้นหนีพร้อมกับขอร้องให้ปล่อย

“ทำไม กลัวหมออานนท์มาเห็นเหรอ...ตอนนี้หมออานนท์คงเป็นเป้าหมายของคุณอยู่สินะ ไม่มีคนใหม่ๆ

แล้วเหรอถึงต้องกลับไปกินของเก่าๆ”

เธอจะเถียงแต่เปลี่ยนใจยอมรับว่าอานนท์เป็นเป้าหมายใหม่ของเธอจริง ถ้าธนาคิมพอใจแล้วช่วยปล่อยเธอด้วย เขากลับกอดเธอแน่นกว่าเดิม เธอขอร้องให้ปล่อยเขาทำเธอเจ็บ

“เจ็บเหรอ คุณเจ็บไม่เท่ากับที่ผมเจ็บหรอก รู้เอาไว้ซะพิมพ์ชนก ผมไม่ชอบเห็นคุณอยู่กับผู้ชายอื่นตามลำพัง อย่าให้ผมเห็นคุณยิ้มคุณหัวเราะกับใครอีก”

“คุณไม่มีสิทธิ์มาห้ามฉัน”

“ทำไมผมจะไม่มีสิทธิ์ในเมื่อคุณเป็นเมียผม”

หญิงสาวตะลึงที่ได้ยินคำนี้จากปากเขาพยายามดันตัวออกห่าง เตือนเขากรุณาให้เกียรติสถานที่ด้วย เขาไม่วายยียวนถ้ากอดเธอที่นี่ไม่ได้ จะตามไปกอดที่บ้านก็แล้วกัน เธอตกใจถึงกับร้องเอะอะ เขาไม่เข้าใจทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย จะกอดเมียตัวเองแปลกตรงไหน เธอสั่งให้เขาหยุดพูดคำนี้สักที เขายิ้มขำแล้วหันหลังจะไป แต่เจอเขมจิราที่เดินตามหาเขาพอดี พิมพ์ชนกรู้งาน

รีบหลบไปอีกทางก่อนที่เขมจิราจะเดินมาดู

“พี่คิมมาทำอะไรตรงนี้คะ”

ธนาคิมโกหกไปเรื่อยว่ามาเข้าห้องน้ำบังเอิญเจอแมวตัวหนึ่งติดอยู่บนต้นไม้ก็เลยช่วยลงมา เขมจิรา

หวังว่าคงเป็นแมวจริงไม่ใช่แมวขโมย เขาเสียงเข้มใส่ถ้าไม่ไว้ใจกันเราก็คงไปกันต่อไม่ได้ เขมจิราขอโทษที่ระแวง อ้างกลัวพิมพ์ชนกจะมาแย่งเขาไป ตั้งแต่เล็กแล้วพี่สาวมักจะแย่งทุกอย่างไปจากเธอ

“พิมพ์ชนกเนี่ยนะครับ”

“ค่ะ ใครๆก็ไม่เชื่อเขมเพราะพิมพ์เขาพรีเซนต์ตัวเองเก่ง เขาทำตัวน่ารักเรียบร้อย เลยไม่มีใครเชื่อเขม พี่คิมจะไม่เป็นแบบนั้นใช่ไหมคะ”