คนเหนือฅน
ตอนที่ 14
คิมหันต์มองไปที่รูปถ่ายคมในบ้านแล้วเปรยว่า “ไม่น่าเชื่อว่าคมจะเป็นลูกของมูซอ”
จอบิมองรูปแล้วเล่าความหลังให้ฟัง “เมื่อ 20 กว่าปีที่แล้ว มูซอกับฉันไปเจอคมถูกยิงอยู่กลางป่า ตอนนั้นคมอายุ 9 ขวบเห็นจะได้ พ่อแม่ถูกยิงตายหมด เขาบอกฉันว่าเขามีน้องชายอีกสองคน”
“มีน้องชายด้วยหรือ แล้วน้องชายเขาไปไหนเสียล่ะ”
“หายไปคนนึง ส่วนอีกคนหนึ่งที่เป็นคนสุดท้องตาย...น่าจะขวบเดียวมั้ง”
“น่าสงสารจัง เกิดอะไรขึ้น”
“พ่อแม่ของคมพาคมไปพักผ่อนตั้งแคมป์ มีเด็กสามคน แล้วคนรับใช้คนหนึ่ง อยู่ดีๆมีกลุ่มคนบุกเข้ามายิง ล้างครัวเลย”
“แล้วคมรอดมาได้ไง”
“คมบอกว่าซ่อนน้องชายคนกลางไว้แล้วล่อพวกมันให้ตามเขาไป แต่ยังไม่ทันได้กลับไป เขาก็ถูกพวกมันยิง คนที่ยิงคิดว่าคมตายก็เลยรอด”
“น่าสงสารจัง ดูเขาก็เป็นคนดีนะ ไม่น่ามาทำงานกับนายเรืองเดชเลย”
“เขาบอกว่าจำเป็น...และกำลังพิสูจน์อะไรบางอย่าง”
คิมหันต์ แสงฉาย และจำปูนรับฟังจอบิด้วยความเห็นใจคม
ooooooo
ลูกน้องสองคนของสิงขรขับรถปิกอัพเอาคม ในสภาพบาดเจ็บสาหัสใส่กระบะท้ายเพื่อไปทิ้งตามคำสั่งของสิงขร ระหว่างทางพวกมันพูดคุยกันอย่างคึกคะนอง
“เอามันไปส่งที่ไหน”
“เรียกว่าเอาไปทิ้งจะดีกว่ามั้ง”
รถวิ่งผ่านทางมาเรื่อยๆ สองข้างทางเป็นป่า มันชะลอรถแล้วจอดนิ่งตรงที่เปลี่ยว
“ทิ้งมันไว้ข้างทางนี่แหละ”
“ได้ แหม...นึกว่าจะเอาไปปล่อยวัด ฮ่าๆๆ”
แล้วมันสองคนก็ช่วยกันถีบคมทิ้งข้างทางอย่างหมูอย่างหมาตัวหนึ่ง คมยังมีสติแต่ไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะลุกนั่งก็ยังไม่ไหว...
หลังจากได้ที่พักแล้ว เย็นนั้นนวลออกมาเดินเล่นที่ตลาดหาซื้อของกิน จังหวะหนึ่งมีคนเข็นรถเข็นผักผ่านมาแล้วเบียดเธอจนล้มไปถูกแผงขายของข้างทาง แม่ค้าเจ้าของแผงโมโหโวยวายใส่นวลทันที
“เดินภาษาอะไรวะ ดูซิของเสียหายหมดเลย”
นวลตกใจแต่เถียงไม่ได้ ได้แต่ส่งเสียงอู้อี้พยายามบอกว่าตัวเองไม่ใช่คนผิด แต่แม่ค้าก็เอาแต่โมโหไม่ฟัง จะเอาเรื่องเธอให้ได้
“ไม่รู้ล่ะ แกต้องใช้ค่าเสียหายมา”
นวลกลัวแต่ก็ไม่ยอมจ่ายค่าเสียหาย เสียงเอะอะมะเทิ่งของแม่ค้าทำให้ผู้คนเริ่มล้อมเข้ามาดู ส่วนเนตรดาวกับเมฆาเดินคุยกันอยู่อีกมุม
“เราสองคนจะเอายังไงต่อไป”
“ก็เฝ้าดูเรืองเดชไง”
“ผมหมายถึงเรื่องความรักของเรา”
เมฆาหักมุมหน้าตาเฉย เล่นเอาเนตรดาวเซ็งระคนเขิน เอาศอกกระทุ้งสีข้างเขา
“นี่แน่ะความรัก ขืนพูดอีกเจอกระแทกปากแน่”
“ใช้ปากกระแทกหรือเปล่า”
เมฆายียวนกวนประสาท เนตรดาวหมั่นไส้เอาศอกกระทุ้งสีข้างไปอีกที เมฆาหัวเราะแล้วตั้งท่าจะหยอกเธออีกแต่พอดีเหลือบไปเห็นไทยมุงอยู่ข้างหน้า
