คนเหนือฅน
ตอนที่ 14
พราวฟ้าเกลียดสิงขรเป็นทุนอยู่แล้วแต่เก็บอาการ ตัดบทว่าตนจะทำงาน
“งั้นขอคุยธุระเลยก็แล้วกัน”
“มีอะไรก็ว่ามา”
“เรื่องงานแต่งงานของเรา”
“จะไม่มีการแต่งงานอย่างแน่นอน”
สิงขรแววตากร้าวไม่พอใจ “แต่คุณอารับปากพี่แล้ว”
“งั้นพี่ก็ไปแต่งกับคุณพ่อสิ”
“พี่จะแต่งกับน้องฟ้า และน้องฟ้าก็ปฏิเสธพี่ไม่ได้”
พราวฟ้าไม่เข้าใจ สิงขรไม่รอช้ากระชากแขนดึงเธอไปทางโกดังเก็บพืชไร่ ซึ่งภายในนั้นลูกน้องของสิงขรกำลังซ้อมคมอยู่
เสียงร้องอย่างเจ็บปวดทำให้พราวฟ้าสงสัยถามว่าเสียงใคร สิงขรไม่ตอบแต่ยิ้มอย่างผู้ชนะ พราวฟ้าเอะใจผลักประตูเข้าไปก็เห็นคมถูกโซ่ล่ามคอราวกับสัตว์ ลูกน้องสองคนของสิงขรรุมตีคมด้วยไม้เบสบอล
“หยุด! หยุดนะ พี่สิงขร”
สิงขรยิ้มเหี้ยม สั่งให้ลูกน้องหยุดตี คมหน้าแตกเลือดไหลเนื้อตัวบอบช้ำ ปรือตามองพราวฟ้า นัยน์ตาพร่ามัว
“คุณพราวฟ้า”
พราวฟ้าทั้งตกใจและสงสารวิ่งเข้าไปกอดคมแล้วหันมาถามสิงขรว่าทำไมทำแบบนี้
“ก็เพราะน้องฟ้าไม่ยอมแต่งงานกับพี่ไง”
พราวฟ้าโกรธเลือดขึ้นหน้าด่าลั่น “ไอ้คนสกปรก คิดหรือว่าฉันจะยอมแต่งงานกับแก”
“ก็ลองดู”
สิงขรพยักหน้าให้ลูกน้องลากพราวฟ้าออกมา แล้วสั่งให้ลูกน้องอีกคนฟาดคมต่อไปอย่างไม่ยั้ง
“อย่า...อย่าทำเขา”
สิงขรไม่สนใจเสียงร้องของพราวฟ้า สั่งลูกน้องตีให้หนักๆ ลูกน้องตีหนักขึ้นจนพราวฟ้าทนไม่ไหว
“พอแล้ว...ฉันยอมแล้ว”
“ยอมอะไร”
“ยอมแต่งงานกับพี่”
“พูดดังๆ พี่ไม่ได้ยิน”
“ฟ้ายอมแต่งงานกับพี่สิงขร” พราวฟ้าพูดไปร้องไห้ไปสงสารคมจับใจ
“หยุดโว้ย” สิงขรตะโกนสั่ง
ลูกน้องหยุดตีอย่างอัตโนมัติ สิงขรเหยียดยิ้มแล้วต่อรองอีก
“มีอีกข้อนึง น้องฟ้าต้องบอกไอ้คมว่าต่อไปนี้น้องฟ้าจะไม่เจอหน้ามันอีก”
“ได้ ฉันจะไม่เจอหน้านายอีกนายคม”
สิงขรสะใจ ก้มลงไปพูดกับคม “ได้ยินแล้วใช่ไหม น้องฟ้าเขาไม่ได้รักแก เขารักฉัน เขาจะแต่งงานกับฉัน” แล้วลุกขึ้นสั่งลูกน้อง “ปล่อยไอ้คมมันไปตามที่ฉันบอก”
ลูกน้องพยักหน้าเข้าใจ จากนั้นสิงขรก็ดึงพราวฟ้าออกไป
“ไปน้องฟ้า เราไปดูฤกษ์แต่งงานกัน”
พราวฟ้าร้องไห้น้ำตานองหน้า จำใจไปกับสิงขรแต่ไม่วายหันกลับมามองคมที่บาดเจ็บสาหัสด้วยความสงสารสุดหัวใจ
ooooooo
หลังจากเมฆากับเนตรดาวควบคุมตัวภูผาไปแล้ว คิมหันต์ แสงฉาย และจำปูนได้กลับมารวมตัวกับจอบิที่หมู่บ้านเพื่อวางแผนเล่นงานไมเคิลเป็นรายต่อไป
“แสดงว่ากำนันสิงห์ปิดฉากไปเรียบร้อยแล้ว”
“มันอาจจะยังไม่สนิท แต่ก็ไม่มีอะไรแล้ว”
“ผู้กองเมฆาเลยให้พวกเรามาช่วยอาจอบิ”
จอบิพยักหน้าเข้าใจ “ไมเคิล...ตอนนี้มันยังนิ่งอยู่ แต่ฉันแน่ใจว่าอีกไม่นานมันคงต้องเคลื่อนไหว”
