คนเหนือฅน

“สวัสดีหมวย วันนี้มาไกลนะ เอาของมาให้ใคร”

“เปล่า...เอามาใช้เอง”

สิงขรมองยาและอาหารในถุงที่หมวยถือ แล้วพูดกวนๆว่า

“เหรอ นึกว่าเอามาให้ไอ้คม”

จากนั้นสิงขรสั่งลูกน้องเข้าไปค้นในบ้าน หมวยเลิ่กลั่กไม่รู้จะทำอย่างไรดี ขณะที่เมฆานอนซุ่มในกระบะท้ายรถแอบดูเหตุการณ์เงียบๆ

เมฆามองผ่านช่องผ้าใบที่คลุมตัวเองอยู่เห็นหมวยยืนหน้าซีดตัวสั่นอยู่ตรงหน้าสิงขร ส่วนในบ้านลูกน้องสี่คนเข้าไปกระจายตัวกันค้นหาคม แต่สักครู่ก็ออกมาบอกสิงขรว่า

“ไอ้คมไม่ได้อยู่ที่นี่ครับ”

สิงขรไม่เชื่อจะเข้าไปดูในบ้านด้วยตัวเอง แต่ไม่ลืมสั่งลูกน้องคนหนึ่งให้ดูหมวยไว้ เมฆาได้ยินทั้งหมด เขาพยายามหาทางออกมาช่วยหมวยเป็นอันดับแรก

สิงขรเข้าไปดูในบ้านอย่างละเอียดทุกซอกทุกมุมจึงเห็นร่องรอยการนอนและมีอาหารกับยาหลงเหลืออยู่

“มันเคยอยู่ที่นี่”

ทันใดลูกน้องอีกคนกลับมาจากหลังบ้านบอกสิงขรว่า

“พี่ครับ มีร่องรอยคนหนีไปทางข้างหลัง รอยยังไม่นานเลยครับ”

“ตามไป มันเจ็บหนักขนาดนั้นคงหนีไปได้ไม่ไกล เอานังหมวยมัดไว้ที่นี่”

ลูกน้องรับคำสั่งและจัดการทันที...หลังจากจับหมวยมัดไว้แล้วพวกสิงขรก็รีบแกะรอยตามคมไปทางป่าหลังบ้าน กระทั่งลูกน้องไปเจอรอยเท้ายาวเป็นทาง

“พี่สิงขร...” ลูกน้องตะโกนเรียก สิงขรเร่งฝีเท้าตามมาอย่างเร็ว พอเห็นร่องรอยก็คำรามแค้น

“มันไปทางนี้...ดูซิว่าจะหนีไปได้สักกี่น้ำ”

แล้วทั้งหมดก็เร่งติดตามคมไปด้วยท่าทีกระเหี้ยนกระหือรือ

ooooooo