คนเหนือฅน
ตอนที่ 14
จอบิหายไปจากบ้านพักใหญ่ ครั้นกลับมาเห็นจำปูนอยู่บ้านคนเดียวก็ถามหาแสงฉายกับคิมหันต์ด้วยความเป็นห่วง
“พี่คิมหันต์กับครูออกไปล่าสัตว์จ้ะ”
“ตอนนี้สถานการณ์ไม่ค่อยจะดี ต้องระวังกันหน่อย”
จอบิสังหรณ์ใจผลุนผลันกลับออกไปอีกครั้งพร้อมอาวุธและลูกน้องสองคน เวลานั้นแสงฉายกับคิมหันต์กำลังหนีพวกทหารหัวซุกหัวซุน ต่างจวนเจียนจะโดนพวกมันไล่ทัน
สุดท้ายคิมหันต์โดนเล่นงานก่อน เขาโดนทหารเอาปืนฟาดจนสลบเหมือด ขณะที่แสงฉายอยู่อีกทางเกือบแย่เหมือนกันถ้าไม่ได้จอบิกับลูกน้องมาช่วยไว้ทัน แถมยังจับทหารคนหนึ่งไว้ได้ด้วย
คิมหันต์โดนจับไปที่แคมป์ของพวกทหาร เมื่อเขาฟื้นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองโดนจับมัดกับต้นไม้
“แกเป็นใคร มาที่นี่ทำไม” ทหารคาดคั้นเสียงเข้ม
“ฉันก็เป็นนักท่องเที่ยวไง”
ทหารไม่เชื่อและทำท่าจะคาดคั้นอีก ก็พอดีบิลลี่โผล่เข้ามาถามว่า
“นี่มันอะไรกัน”
“ไอ้หมอนี่มันมาป้วนเปี้ยนแถวนี้”
“แกต่างหากที่มาป้วนเปี้ยน” คิมหันต์ยอกย้อน บิลลี่จ้องเขม็งอย่างคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็น
“ฉันว่าฉันจำแกได้นะ สงสัยเราต้องคุยกันยาว”
เวลาเดียวกัน ทหารของผู้พันอูถั่นที่โดนจอบิจับตัวมาที่หมู่บ้านก็กำลังโดนคาดคั้นเหมือนกัน
“มีอะไรจะบอกอีกมั้ย”
“ฉันบอกไปหมดแล้ว ผู้พันอูถั่นสั่งให้มาลาดตระเวน ก็แค่นั้น”
แสงฉายเป็นห่วงคิมหันต์ บ่นขึ้นมาว่าทำไมเขายังไม่มา ทหารได้ยินก็เยาะหยัน
“ถ้าไม่ตายก็คงถูกจับตัวไปแล้ว พวกแกมันกระจอกสิ้นดี”
แสงฉายกำมือแน่นด้วยความแค้น พลันมีลูกน้องของจอบิเข้ามารายงานว่า
“ท่านจอบิครับ คิมหันต์ถูกพวกนั้นจับไปครับ”
“งั้นบุกไปเลย ไปช่วยคิมหันต์กัน”
“แกคิดว่ามันง่ายหรือไง ป่านนี้ทางผู้พันอูถั่นคงส่งกำลังมาสมทบแล้ว พวกแกอยากบินเข้ากองไฟก็เชิญ”
ทหารของผู้พันอูถั่นพูดอย่างเหนือกว่า ทำให้จอบิกับแสงฉายฉุกใจคิดด้วยความวิตกกังวล
ooooooo
หลังจากพากันหนีจากโรงพักมาได้ ชัยพาภูผามาอาศัยที่บ้านหลังหนึ่งเพื่อซ่อนตัว โดยมีไอ้โอติดสอยห้อยตามมาด้วยอย่างไม่มีที่ไป
“พักที่นี่ก่อนนะพี่ แล้วค่อยหาทางไปต่อ”
“ใช่ ป่านนี้ตำรวจคงพลิกแผ่นดินล่าพวกเราแล้วล่ะ”
ภูผากัดฟันกรอดด้วยความเจ็บใจ “ฉันจะไม่ปล่อยให้พวกมันล่าเราฝ่ายเดียวหรอก”
“พี่จะเอายังไง”
“แกพอมีมือดีๆอีกไหม”
“ก็พอมี”
“ฉันต้องการตัวนังเนตรดาว ที่โรงพักยังมีคนของเราอยู่บ้างไหม”
“ยังมีสองสามคนจ้ะพี่”
“ดี” พูดแล้วภูผาเหยียดยิ้มมีแผนชั่วอยู่ในหัว...
เย็นวันเดียวกัน พราวฟ้าหมกตัวอยู่ในห้องครุ่นคิดเป็นห่วงคมและยังกังวลเรื่องที่ตัวเองต้องแต่งงานกับสิงขร พลันเสียงเคาะประตูดังขึ้นท่ามกลางความเงียบเล่นเอาพราวฟ้าสะดุ้งเฮือกตกใจ
