ชาติเสือพันธุ์มังกร

เฮ้งเตี๋ยงตัดพ้อด้วยความน้อยใจในโชคชะตา พริ้มเพราได้แต่นอนน้ำตาไหล ช้ำใจเหลือเกินที่เส้นทางรักของตนกับเขาต้องสิ้นสุดแบบนี้...

ไม่ใช่แค่เฮ้งเตี๋ยงที่กลุ้มใจเรื่องถูกจับคู่ ไต้เกียวร้อนรนไม่ต่างกันเมื่อรู้เรื่องจากฮุ่ยเซี้ยง

“นี่น่ะเหรอที่อาแปะเรียกว่าดีแล้ว จากเถ้าแก่โรงสีเหลือแค่แมงดาคุมซ่องเนี่ยนะ”

“ลื้อก็พูดเกินไปอาไต้เกียว ยังไงอาเตี๋ยงอีก็เป็นลูกชายคนเดียวของอาฮง ต่อไปก็ต้องขึ้นมาแทนที่อาฮง แล้วทรัพย์สมบัติทั้งหมดจะไปไหน ก็ต้องตกเป็นของลื้อนั่นแหละ”

“ถึงยังไงก็เป็นแค่นักเลงคุมโรงน้ำชาอยู่ดีถ้าอาแปะหาดีกว่านี้ให้อั๊วไม่ได้อั๊วก็ไม่เอา”

“อั๊วจะไปหาที่ไหน อั๊วก็หากินกับบ่อนกับโรงน้ำชาเหมือนกัน แล้วลื้อเป็นหลานสาวอั๊วคิดว่าจะมีอาเสี่ยที่ไหนมาชอบลื้อรึไง...อาฮงอีมีเงินไม่น้อยนะ รวยกว่าอั๊วอีก ถึงอาเตี๋ยงมันจะไม่ดีเท่าอาโฮ่วแต่ตอนนี้ก็ถือว่าดีที่สุดเท่าที่อั๊วจะหาให้ลื้อได้แล้วล่ะน่า อั๊วช่วยลื้อได้แค่นี้แหละ”

จบคำก็ผละหนี ทิ้งไต้เกียวให้มองตามด้วยความเจ็บใจ พึมพำไล่หลัง “ก็เพราะมีปัญญาคิดแก้ปัญหาได้แค่นี้น่ะสิถึงไม่ได้เป็นใหญ่อย่างคนอื่นเขาซะที...เพราะลื้อแท้ๆอาโฮ่ว ลื้อทำให้อั๊วต้องเป็นยังงี้!”

ooooooo

ไต้เกียวจมปลักกับความโกรธแค้น พาลพาโลว่าทุกอย่างเป็นเพราะทรงวาดหรือบุ่นโฮ่วที่ปฏิเสธจะแต่งงานด้วย กระนั้นหลานสาวคนสวยของฮุ่ยเซี้ยงก็ยังหาทางออกไม่ได้จำต้องหมั้นหมายกับเฮ้งเตี๋ยงไม่กี่วันต่อมา

ทรงวาดไปร่วมงานหมั้นหมายระหว่างเฮ้งเตี๋ยงกับไต้เกียว แต่ก่อนไปเขาแวะซื้อของรับไหว้เป็นแหวนคู่ราคาแพงระยับ ปิ่นมุกที่มาด้วยกันมองด้วยความหมั่นไส้จนทรงวาดอดดุไม่ได้

“ลื้อทำหน้าอย่างนี้คนไทยเขาเรียกหน้างอเป็นตวัก”

“อั๊วไม่เข้าใจว่าทำไมเฮียต้องเสียเงินเสียทองซื้อของพวกนี้ไปรับไหว้น้องเฮียด้วย ยังกะบ้านนั้นดีกับเฮียนักนี่”

“ส่วนตัวอาเตี๋ยงอีก็ดีกับอั๊ว ส่วนอาเจ็กถึงจะไม่ใช่คนดีสำหรับลื้อหรือคนอื่นๆแต่อีก็รักอั๊วจากใจจริงไม่อย่างนั้น อั๊วขัดใจอีขนาดนี้โดนยิงทิ้งไปนานแล้ว ที่อาเตี๋ยงอีต้องหมั้นก็เพราะอั๊วปฏิเสธอาไต้เกียว แล้วของรับไหว้แค่นี้จะเป็นไรไป อธิบายขนาดนี้แล้วยังมีอะไรไม่เข้าใจอีกไหม”

“เข้าใจแล้วเจ้าค่ะเถ้าแก่ ปกป้องญาติพี่น้องตลอด แตะต้องไม่ได้เล้ย”