เพลิงเสน่หา

แววตาแข็งกร้าวของคุณเทียนทำให้คุณหญิงมณฑารู้สึกผิดมาก ร่ำไห้กล่อมลูกสาว

“แม่เทียน...ทุกวันนี้ขุนสักก็อยู่อย่างไร้เกียรติยศศักดิ์ศรีมากพอแล้วนะ เขาอับเขาอายอย่างที่เราเคยต้องการแล้ว เขาถูกดูหมิ่นเกลียดชัง แล้วไหนจะลูกเมียของเขา...เด็กสองคนนั้นมีสภาพน่าเวทนาไม่ต่างจากแม่เทียน และแม่ก็เชื่อว่าตอนนี้ขุนสักกับชบาก็มีแต่ความทุกข์ทรมานไม่ต่างจากแม่แล้วก็เจ้าคุณพ่อในอดีต แม่เทียนหยุดเถอะนะ”

น้ำเสียงปลอบประโลมของแม่ไม่ทำให้คุณเทียนเปลี่ยนใจ แถมเหล่าสัมภเวสียังออกมาอาละวาดอีกต่างหาก

“ไอ้ขุนสักกับนังชบารวมทั้งลูกของมัน...จะต้องพบแต่ความวิบัติพินาศย่อยยับอย่างที่ลูกต้องการ!”

ooooooo

มะลิอึ้งมากเมื่อรู้เรื่องงานแต่งระหว่างโมกกับพวงชมพู เคืองลูกชายคนเดียวเหลือเกินที่ร่วมมือกับคุณเทียนทำเรื่องเลวร้ายจนใบบัวถูกพวงแสดตีหัวแตกแบบนี้

“แม่สอนโมกมาตลอด...เป็นผู้ชาย...รักใครต้องรักจริง อย่าเที่ยวโกหกพกลมหลอกลวงใครเหมือนที่ขุนสักทำกับคุณเทียน โมกเกลียดขุนสัก

แต่ตอนนี้โมกกลับทำตัวเหมือนขุนสักเสียเอง”

พูดจบก็เดินหนีไปร้องไห้เงียบๆ โมกรู้สึกผิดมากตามไปขอโทษแม่

มะลิสูดหายใจยาว เตือนสติลูกชาย “ที่แม่โกรธ แม่เสียใจ ไม่ใช่เพราะโมกไม่เชื่อฟังแม่ แต่เป็นเพราะโมกทำลายความเป็นลูกผู้ชายของตัวเอง ในเมื่อโมกไม่มีความเป็นลูกผู้ชายแล้ว ต่อไปแม่

จะพึ่งพาอะไรโมกได้อีก”

“ผม...ผมขอโทษ”

โมกร้องไห้ตัวสั่น มะลิใจอ่อนยวบดึงตัวลูกชายมากอดแน่น

“ทางชีวิตของคนเรามีหลายทาง แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ที่สุดแล้วเราก็ต้องเลือกทางที่มันถูกต้องนะลูก”

สองแม่ลูกกอดกันร้องไห้ คับแค้นใจเหลือเกินที่ต้องตอบแทนบุญคุณคุณเทียนด้วยวิธีการเลวร้ายแบบนี้ ใบบัวที่รู้สึกตัวและแอบตามมาดูห่างๆพร้อมยี่สุ่นก็สะเทือนใจมาก ยี่สุ่นปะติดปะต่อเรื่องราวแล้วอดไม่ได้จะถามหลานสาว

“ที่โมกทำแบบนั้นเพราะคุณเทียนบังคับสั่งให้ทำใช่ไหม แล้วเราด้วยหรือเปล่าใบบัว”

“เปล่าค่ะ...คุณเทียนไม่ได้บังคับ พี่โมกกับบัวเต็มใจ”

ยี่สุ่นถอนใจยาว สอนเสียงอ่อน “ใบบัว...ป้าเลี้ยงบัวตั้งแต่อ้อนแต่ออก ความถูกผิด ความอกตัญญู บัวต้องรู้จักแยกมันให้ออกจากกัน ไม่เช่นนั้นบัวเองนั่นแหละจะถลำลึกเดินเส้นทางผิด ถึงตอนนั้น...

ไม่มีใครช่วยบัวได้นะลูก เพราะไม่ว่าใครก็ถูกกำหนดด้วยบาปบุญและการกระทำของเราเอง”

ขุนสักไม่รับรู้เรื่องใครอีก ฤทธิ์ยาสั่งของคุณเทียนทำให้เขาเหม่อลอย ไม่รู้สึกรู้สาแม้แต่ความเสียใจแทบเป็นแทบตายของพวงชมพู ต่างจากชบาที่หันมาเอ็ดลูกสาวคนเล็กด้วยความรำคาญสุดขีด

“หยุดร้องไห้ได้แล้วนังชมพู เอ็งจะอาลัยอาวรณ์ผู้ชายเฮงซวยพรรค์นั้นทำไมวะ”

“ก็ชมพูรักเขา แล้วแม่ก็บอกมาตลอดว่าคุณมิกเป็นคนดี คนรวย สมควรที่เราจะเกาะเขาไว้”

“แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ไอ้นรกโมกกับนังเทียนหยดฟ้ามันจะต้องตาย!”

อังกาบได้ยินสองแม่ลูกเถียงกันก็ห้ามทัพเหมือนเคย ก่อนหันไปป้อนยาพวงแสดที่อาการยังน่าเป็นห่วง ชบาเวทนาสภาพลูกสาวคนโตไม่น้อย กระนั้นก็มีท่าทางเลิ่กลั่กเมื่ออังกาบถามเรื่องพ่อของเด็กในท้องพวงแสด

“ท้องกับใครก็ช่างเถอะป้า ยังไงนังพวงแสดมันก็ตกเลือดแล้ว ดีเสียอีกไม่ต้องมีมารหัวขนมาประจานมัน”