เพลิงเสน่หา

หมอปาล์มคิดว่าเพราะเขาบุ่มบ่ามเข้ามาในเรือนเทียนหยดฟ้าทำให้ขนมกล้วยตกใจจึงรีบขอโทษ

“ผมฝันถึงขนมกล้วยไม่ดีเลย ผมกลัว...เราจะไม่ได้เจอกันอีกเลยรีบมาหา”

ขนมกล้วยใจหายวาบ สีหน้าเป็นกังวลจนหมอหนุ่มนึกห่วง ตัดสินใจถามตรงๆ

“ขนมกล้วย...วันไหนที่ผมต้องกลับบ้านขนมกล้วยกลับบ้านกับผมได้ไหม”

แววตาเว้าวอนของเขาทำให้ขนมกล้วยคิดหนัก แต่ไม่ทันได้คำตอบก็ได้ยินเสียงคุณเทียนกรีดร้องจากในห้อง ขนมกล้วยตกใจรีบวิ่งไปดู เห็นคุณเทียนนั่งตัวสั่นบนเตียง

“ขนมกล้วย...คะน้ามา...มาบอกว่าผีรำเพยจะพาทุกคนไปจากพี่ ใครที่อยู่ใกล้พี่ผีมันจะเอาไปให้หมด”

คุณเทียนเห็นภาพหลอนเพราะคิดมากถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ขนมกล้วยเข้าใจดี ปลอบเสียงอ่อน

“คุณพี่ต้องทำจิตใจให้ตั้งมั่น มีสมาธิ อย่าไปหวั่นไหวกับสัมภเวสี คิดแค่ว่าจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับมันอีก แล้วถ้ามันมาก็ไล่มันไปเจ้าค่ะ สัมภเวสีพวกนี้มันกลัวการไม่ได้ผุดได้เกิด บอกมันเลย...ถ้ายอมไปดีๆจะทำบุญไปให้ แต่ถ้าดื้อด้าน หมายทำเวรทำกรรม คุณพี่จะแช่งไม่ให้มันได้ผุดได้เกิดอีกต่อไป”

ขนมกล้วยพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนอ่อนท่าทีลงเมื่อเอ่ยถึงน้องสาว “น้องกำลังจะทำบุญใส่บาตรให้คะน้า แล้วน้องจะทำให้สัมภเวสีพวกนั้นด้วย คุณพี่ตั้งจิตอธิษฐานแผ่ส่วนบุญให้เขาด้วยนะเจ้าคะ”

คุณเทียนพยักหน้า ท่าทางหวาดระแวงจนขนมกล้วยต้องกอดปลอบ

“ไม่ต้องกลัวนะเจ้าคะ พวกมันทำอะไรคุณพี่ไม่ได้ ขอเพียงคุณพี่อย่าใจอ่อนเผลอไผลไปกับพวกมันก็พอ!”

ooooooo

ขุนสักยังมีอาการเหม่อลอยเพราะฤทธิ์ยาสั่งของคุณเทียน ชบาหงุดหงิดผัวมาก ร่ำๆจะฆ่าให้ตายจนพวงชมพูทนไม่ไหว ปลีกตัวไปเดินเล่นนอกบ้าน

อังกาบมองตามพวงชมพูด้วยความสงสารและเห็นใจ ก่อนคว้าสร้อยประพาฬมาสวมให้ขุนสัก

พวงแสดเห็นสร้อยประพาฬที่คอพ่อก็อดไม่ได้จะถามอังกาบ

“สร้อยประพาฬจะคุ้มครองป้องกันทำให้พ่อหายได้รึยาย”

“ยายก็ไม่รู้ แต่สร้อยประพาฬคือมรดกที่บรรพบุรุษของพ่อเอ็งทิ้งไว้ให้ ครั้งก่อนพอพ่อแกสวมสร้อยประพาฬก็ดูเหมือนมีกำลังใจ ยายก็เลยได้แต่หวังว่าสร้อยประพาฬจะคุ้มครองให้พ่อแกปลอดภัยหายดี”

ชบาถอนใจหน่ายๆเมื่อเห็นสภาพขุนสัก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากนอกจากปล่อยไปตามเวรตามกรรม พวงแสดคร้านจะฟังแม่บ่นพ่อจึงออกไปตามน้องสาว ทันช่วยพวงชมพูที่ตรอมใจไปกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย!

“ทำไมทำแบบนี้...ทำไมชมพู”

“ฉันรักคุณมิกพี่...ฉันรักเขา...ฉันอยู่ไม่ได้ที่ไม่มีเขา”

“แต่เอ็งต้องตัดใจ ไอ้โมกมันมีเมียอยู่แล้ว และมันไม่ได้รักเอ็ง”

“ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา”

พวงชมพูฟูมฟายจนพวงแสดเหลืออด ปล่อยมือและยุส่ง

“อีโง่! ถ้าเอ็งอยากตายก็ตายไปเลย”

ร่างของพวงชมพูไหลไปตามน้ำเพราะแรงผลักโดยที่เจ้าตัวไม่ดิ้นรนหรือขัดขืน พวงแสดทนใจแข็งได้ไม่นานก็หมุนตัวกลับมาคว้าตัวน้องสาวไว้ “ชมพู...เอ็งอย่าตายนะ พี่รักเอ็ง”

พวงแสดตะเกียกตะกายพาน้องสาวกลับฝั่ง แต่ก็ลำบากเต็มทีเพราะเป็นตะคริวที่ขา สองพี่น้องช่วยกันประคองกันเข้าฝั่ง พลันก็ต้องเบิกตาโพลงเมื่อมีจระเข้ว่ายพุ่งเข้ามา!

สองพี่น้องตายเพราะถูกจระเข้กัด เลือดแดงฉานทั่วคลองเป็นที่น่าเวทนาแก่พวกชาวบ้านละแวกนั้นมาก ชบายังไม่รู้เรื่อง มัวประสาทเสียกับขุนสักที่มีอาการคลุ้มคลั่งอยากไปไล่ปล้ำผู้หญิง