เพลิงเสน่หา

อังกาบกับชบาช่วยกันจับตัวไว้แต่ขุนสักสะบัดตัวออก กระนั้นสติที่เหลือน้อยนิดก็ผลักให้เขาพยายามฝืนตัวเองไม่ให้ออกไปอาละวาดข้างนอก

“ฉันไม่ได้บ้า...แต่เหมือนมีคำสั่งให้ฉันเป็นไป”

ขุนสักทรมานมาก อังกาบคิดว่าเขามีสติเพราะอำนาจสร้อยประพาฬ ดวงตาเปล่งประกายด้วยความหวัง

“งั้นท่านขุนครองสติให้ดีนะ นึกถึงแต่สิ่งที่ดีงาม...ขอบุญบารมีบรรพบุรุษคุ้มครองนะ”

อังกาบคิดว่าสร้อยประพาฬคงสำแดงฤทธิ์ดึงขุนสักจากมนตร์ดำ แต่ชบาไม่เชื่อ จับผัวล่ามโซ่ผูกไว้หน้าบ้าน และทันใดนั้นเอง...ทั้งสามก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อพวกชาวบ้านมาบอกเรื่องพวงแสดกับพวงชมพูถูกจระเข้กัดตาย!

ooooooo

จันผาบวชเป็นพระแล้ว รับรู้ทุกเรื่องราวด้วยญาณพิเศษ โดยเฉพาะวีรกรรมของผีรำเพยที่อาละวาดพวกโมกจนหาทางไปกระท่อมของเขาไม่ได้

“ปิดทางเขาทำไมรำเพย”

“เพราะฉันกับเขาไม่ได้มีกรรมสัมพันธ์ต่อกัน”

“เขามาหวังช่วยยุติกรรมแต่เจ้ากลับขัดขวาง เจ้ากำลังสร้างกรรมหนักนะรำเพย”

“มนุษย์พวกนั้นต่างหากรนหาที่ หากดวงจิตของมันไม่ฝักใฝ่กับอกุศลกรรมฉันจะไปทำอะไรมันได้ แต่ในเมื่อดวงจิตเหล่านั้นมีแต่ความเคียดแค้นพยาบาท ฉันก็จะมีตัวตายตัวแทน...ฉันกำลังจะมีตัวตายตัวแทน!”

การตายของพวงแสดกับพวงชมพูทำให้ชบาคลุ้มคลั่ง อาละวาดทุบตีขุนสักที่ยังถูกล่ามโซ่ไว้

“เพราะแก...ไอ้ขุนสัก แกกับอีเทียนหยดฟ้าเป็นต้นเหตุทุกอย่าง”

ขุนสักโดนเมียจับหัวโขกเสา อังกาบได้แต่มองมานิ่งๆ คร้านจะห้ามเพราะยังสะเทือนใจเรื่องหลานทั้งสอง

“ชาวบ้านบอกว่าชมพูมันกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย พวงแสดลงไปช่วยแล้วมันสองคนก็ถูกไอ้เข้งาบไป”

ชบาคิดภาพตามแล้วร้องไห้โฮ ชี้หน้าด่าผัว “เพราะแกทำให้อีเทียนมันมาแก้แค้นเอากับลูก พ่ออย่างแกสมควรตาย ได้ยินไหมไอ้ขุนสัก...คนอย่างเอ็งสมควรตายพร้อมๆกับอีเทียน”

ขุนสักกดดันและเสียใจมาก แม้จะโดนยาสั่งบงการทำให้เกิดอาการกำหนัดตลอดเวลา แต่สำนึกความเป็นพ่อก็ทำให้ฮึด กระชากตัวจากโซ่ที่เมียล่ามไว้แล้วมุ่งหน้าไปเอาเรื่องคุณเทียนที่เรือนเทียนหยดฟ้า

แรงแค้นทำให้ขุนสักมีแรงบุกป่าฝ่าดงจนเกือบถึงเรือนเทียนหยดฟ้า เจอกับขุนมะหวดเพื่อนรักที่เพิ่งแยกจากคุณหญิงมณฑาเพื่อมาแจ้งงานบุญที่หลวงพี่สาระจะทำบุญให้คุณเฟื่องภรรยาผู้ล่วงลับ

ขุนมะหวดพยายามห้ามไม่ให้ขุนสักยุ่งกับพวกคุณเทียนอีก แต่แรงแค้นก็ทำให้ขุนสักบุกถึงเรือนคุณเทียนจนได้ ขนมกล้วยกับคุณหญิงมณฑาพยายามขวางแต่ก็สู้แรงขุนสักไม่ได้ถูกเหวี่ยงกระเด็น!

“อีเทียนหยดฟ้า...มันฆ่าลูกฉัน อีเทียนหยดฟ้า ...มันฆ่าลูกฉัน!”

ขุนสักคลุ้มคลั่งผลักคุณหญิงมณฑาตกบันไดหัวกระแทกพื้น หลังจากนั้นก็ลากคุณเทียนไปสำเร็จโทษข้างนอก ขนมกล้วยละล้าละลังเพราะอาการของคุณหญิงมณฑาก็น่าเป็นห่วง โชคดีหมอปาล์มแวะมาเยี่ยมเธอเลยขอร้องให้เขาช่วยดูอาการของคุณหญิงมณฑาให้

ขุนมะหวดพยายามจะห้ามขุนสักแต่ก็สู้แรงอีกฝ่ายไม่ไหว ต้องปล่อยให้คุณเทียนโดนลากไปทำร้าย คุณเทียนกลัวมากและตัดสินใจร่ายมนตร์สกุณายาสั่ง

ขุนสักเห็นท่าเธอก็ร้องลั่น “อย่านะ...อย่า! อย่าสั่งอะไรฉัน”

“ไม่มีใครหนีอำนาจแห่งสกุณายาสั่งได้หรอกไอ้จัญไร...มึงต้องตายด้วยตัณหาของมึง!”

แต่อนิจจา...มนตร์สกุณากลับทำให้พละกำลังของขุนสักมีมากกว่าเดิม แววตาแข็งกร้าวก็เปลี่ยนเป็นเหม่อลอย และมองคุณเทียนเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่จะสนองตัณหาของเขาได้

คุณเทียนเบิกตากว้าง กลัวตัวสั่นเมื่อถูกขุนสักประชิดตัวและปลุกปล้ำ

“อย่าทำฉัน...อย่า! สกุณาเอาไอ้บ้านี่ออกไปที เอามันออกไป!”

ขุนสักคงปล้ำคุณเทียนสำเร็จแล้ว หากพวกโมกจะไม่กลับมาและช่วยคุณเทียนทัน กระนั้นเหตุการณ์นี้ก็ต้องแลกกับชีวิตยี่สุ่นและมะลิที่ถูกขุนสักอาละวาดจับเหวี่ยงกระแทกต้นไม้จนตาย!

ขุนมะหวดกลัวขุนสักถูกฆ่ารีบพาออกไปอย่างทุลักทุเล ทิ้งให้โมกกับใบบัวร้องไห้กอดศพมะลิกับยี่สุ่น โดยมีคุณเทียนมองตามตาวาว ความแค้นที่ตั้งใจจะละเลิกกลับมาพลุ่งพล่านอีกครั้ง...และครั้งนี้เธอจะไม่หยุดจนกว่าพวกขุนสักจะพบความฉิบหาย!

ooooooo