เพลิงเสน่หา

“ฉัน...ฉันช่างน่ารังเกียจเหลือเกิน”

คุณเทียนคร่ำครวญเสียงเบา พลันก็ได้ยินเสียงผีรำเพยก้องในหัว

“อ่อนแอ ขี้แพ้”

ทันใดนั้น...ผีรำเพยก็ปรากฏตัวพร้อมรอยยิ้มเย้ยหยัน คุณเทียนร้องไห้ฟูมฟายอย่างเหลืออด

“ใช่...ฉันแพ้ตั้งแต่ยอมแลกวิญญาณกับ

ผีห่าซาตานเพื่อความสาแก่ใจของตัวเอง และถึงตอนนี้คนที่ฉันรักทุกคนรังเกียจฉัน ฉันไม่อยากเอาชนะใครอีกแล้ว ฉันไม่อยากแลกวิญญาณกับสกุณายาสั่งอีกแล้ว”

“มันสายไปแล้วคุณเทียน ถึงคุณเทียนไม่อยากแลก คุณเทียนก็ต้องแลก”

“งั้นเอาเลย...เอาชีวิต เอาวิญญาณของฉันไปเลย แต่อย่าทำร้ายคนอื่น”

“คุณเทียนลืมไปแล้วหรือว่าสกุณายาสั่งต้องแลกด้วยอะไร”

คุณเทียนหน้าซีด รู้ดีว่าความสำเร็จของมนตร์สกุณายาสั่งคือธาตุสี่ขันธ์ห้า ผีรำเพยยิ้มเยาะสะใจ

“ใครที่ขัดขวางสกุณามันต้องตายทุกคน!”

“ไม่! อย่าทำคนอื่น อย่าทำคนอื่น”

“ใครที่ยุ่งกับมนตร์ดำ ผีห่าซาตาน ชีวิตล้วนแล้วพบแต่ความพินาศ...วิบัติ...ย่อยยับทุกคน”

สีหน้ากราดเกรี้ยวของผีรำเพยทำให้คุณเทียนสะดุ้งตื่นกลางดึก เพียงเพื่อจะพบว่าทุกอย่าง

เป็นแค่ฝัน สังหรณ์บางอย่างทำให้เธอคิดถึงคะน้าจึงวิ่งไปดูแล้วก็ต้องสติแตกเมื่อเห็นคะน้าผูกคอตายต่อหน้าต่อตา!

การตายของคะน้าทำให้ทุกคนในเรือนเทียน–หยดฟ้าสะเทือนใจมาก โดยเฉพาะคุณหญิงมณฑาที่ถึงกับประกาศ

“กี่คนที่จะต้องตาย...กี่คน! ฉันทนไม่ไหวแล้ว ฉันทนเห็นลูกหลานฉันตายไปทีละคนแบบนี้ไม่ได้แล้ว เป็นฉันเองได้ไหม เป็นฉันเองเถอะ ฉันอยากตาย”

ทุกคนบนเรือนต้องช่วยกันห้าม ปลอบขวัญและให้กำลังใจคุณหญิงมณฑาให้มีชีวิตต่อ เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของคนอื่นๆ ยี่สุ่นไม่อาจดูดาย อาสาจะชวนโมก ใบบัวและมะลิไปตามจันผามาช่วยคุณเทียน

คุณเทียนไม่กล้าสู้หน้าคนอื่น เก็บตัวในห้อง รำพึงรำพันขอโทษคะน้าที่ต้องตายเพื่อความแค้นของเธอ

“ทุกคนรักฉัน มีแต่ฉันที่ไม่รักตัวเอง คะน้า...

พี่ขอโทษ...อภัยให้พี่ด้วย”

ooooooo

ความเศร้าเข้าปกคลุมเรือนเทียนหยดฟ้าเพราะการจากไปของคะน้า บรรยากาศในบ้านอังกาบก็อึมครึมไม่ต่างกันเพราะพวงชมพูยังทำใจไม่ได้ และขุนสักก็มีอาการเหม่อลอยเหมือนคนโดนของ

พวงแสดป้อนข้าวป้อนน้ำพ่อแต่ขุนสักก็ไม่ยอมกิน ชบารำคาญมากโพล่งประชด

“เออดี! จะได้ตายๆไปเลย อยู่ไปก็รกโลก” พวงแสดอ้าปากจะค้านแต่ชบาก็โพล่งตัดหน้า “ก็ใช่ไหมล่ะ ต้นเหตุทุกอย่างมาจากพ่อแก ถ้าพ่อแกไม่ไปยุ่งกับนังเทียนหยดฟ้า มันจะแค้นจนมาตามจองล้างจองผลาญเราอย่างนี้ไหม”

อังกาบได้ยินชบาโทษแต่คนอื่นก็ตอกไม่ไว้หน้า “ก็ถ้าแกไม่ไปอาละวาด พังงานแต่ง ทำให้พ่อเขาและมิตรสหายเขาตาย แม่เขาพิการ ตัวเขาถูกประณามว่าแย่งผัวชาวบ้าน เขาจะแค้นแกขนาดนี้ไหม”

“ก็ไอ้ขุนสักมันเป็นผัวฉัน ฉันผิดตรงไหนที่ไปทวงผัวคืน”

“ไม่ผิดแต่ไม่ถูก เพราะคนที่เอ็งต้องจัดการมีเพียงคนเดียวคือผัวของเอ็ง ไม่ใช่ตามไประรานผู้หญิงคนอื่น”

“งั้นจัดการมันตอนนี้เลยแล้วกัน”

ชบาฮึดฮัดคว้ามีดอีโต้จะฆ่าผัว พวงแสดกับพวงชมพูถลามาห้าม

“ห้ามแม่ทำไม ดูสภาพพ่อแกสิ ถึงอยู่ก็เหมือนตายทั้งเป็น ก็ไม่รู้มันจะอยู่ไปทำไม”