เพลิงเสน่หา

คำพูดของใบบัวทำให้ทุกคนอึ้ง โดยเฉพาะพวงแสดที่ตั้งใจเอาเรื่องเต็มที่

“หากคุณชบาไม่ผิด ฉันก็ไม่ผิดเช่นกัน และหากคุณคิดว่าขุนสักไม่ผิด พี่โมกก็ไม่ผิดเช่นกัน”

“งั้นคนผิดก็มีแค่คนคนเดียวคืออีเทียนหยดฟ้า”

พวงแสดแหวลั่น คุณเทียนที่มายืนแอบฟังสะเทือนใจมาก สำเหนียกเป็นครั้งแรกว่าทั้งหมดเป็นความผิดของตนที่ไม่ยอมปล่อยวางความแค้น กระนั้นใบบัวก็ไม่เลือกวิธีตอบโต้อย่างรุนแรง แต่เลือกรับมือพวงแสดอย่างใจเย็น

“หากคุณเทียนผิด คุณชมพูก็ต้องผิดเช่นกัน เราทุกคนเจ็บปวดมากพอแล้ว อย่าก่อเวรก่อกรรมอีกเลยนะคะ”

พวงชมพูร้องไห้โฮ โมกได้แต่พร่ำขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า พวงแสดก็ร่ำไห้ กระนั้นความโกรธแค้นแทนน้องสาว รวมถึงพ่อแม่ที่ต้องช้ำใจก็ผลักให้เธอร้องสั่งโมกเสียงกร้าว

“งั้นแกกราบตีนน้องฉันสิ เหมือนที่อีเทียนมันให้พ่อฉันกราบตีนมัน...กราบสิ...กราบ!”

โมกชะงัก เช่นเดียวกับคนอื่นๆบนเรือนเทียน–หยดฟ้ารวมทั้งคุณเทียน พวงแสดเห็นเขานิ่งก็เร่งเร้า

“กราบตีนน้องกูสิไอ้โมก กราบตีนกูด้วย ชดใช้สิ่งที่มึงทำกับพวกกู!”

แรงกดดันทำให้โมกยอมคุกเข่าจะกราบขอโทษ แต่พวงชมพูห้ามไว้

“คุณมิกไม่ผิด ถ้าจะหาคนผิด คนที่ผิดคือชมพู...ผิดที่ชมพูรักคุณมิกจริงๆ”

พวงแสดขัดใจมาก อยากแหวน้องสาวแต่ถูกพวงชมพูดักคอ

“พอได้แล้วพี่พวงแสด...ชมพูขอรับความพ่ายแพ้นี้ไว้เอง”

ใบบัวรีบไปประคองโมกให้ลุกยืนและขอบคุณพวงชมพูจากใจจริง พวงแสดเจ็บใจมาก แม้จะเคารพการตัดสินใจของน้องสาวแต่ก็อดไม่ได้จะทำร้ายโมกอีกครั้ง ถอดรองเท้ามาตบหน้าจนเขาหน้าหัน

โมกไม่ตอบโต้เช่นเคย พวงแสดก็เหนื่อยเกินกว่าจะอาละวาดอีก ประกาศกร้าว

“ในเมื่อน้องฉันให้อภัย ฉันก็ต้องให้อภัย ขอให้เราจบสิ้นต่อกันแค่นี้พอ!”

ooooooo

เหตุการณ์ที่พวงแสดกับพวงชมพูบุกเรือนเทียนหยดฟ้าทำให้ทุกคนหายใจไม่ทั่วท้อง โดยเฉพาะคุณเทียนที่เพิ่งสำเหนียกเป็นครั้งแรกถึงความผิดของตัวเองและความรักบริสุทธิ์ที่ใบบัวมีต่อโมก

พวงชมพูก็ได้สัมผัสกับความพ่ายแพ้เป็นครั้งแรก เช่นเดียวกับพวงแสด

“เอ็งจำได้ไหม...เมื่อตอนเด็กๆเราสองคนพาแม่มาตามพ่อด้วยสภาพซมซานแบบนี้แหละ พี่ไม่คิดเลยจริงๆว่าตอนนี้เราสองคนจะต้องซมซาน...มีสภาพเหมือนกับแม่”

“อย่าให้แม่รู้นะพี่พวงแสด ฉันไม่อยากให้มันมีเรื่องมีราวอีก ถ้าฉันคือคนแพ้ฉันก็จะเป็นคนแพ้ที่ชนะใจตัวเอง”

พวงแสดร้องไห้สงสารน้องสาว ดึงตัวมากอดปลอบ

“แต่คนที่ชนะใจตัวเองนั่นแหละมันคือที่สุดแล้วชมพู”

หลังจัดการเรื่องพวงแสดกับพวงชมพู โมก ใบบัว มะลิและยี่สุ่นก็ออกเดินทางไปกระท่อมของจันผา แต่เพราะถูกมนตร์ผีบังตาของผีรำเพยเลยไปไม่ถึงกระท่อมของจันผาสักที

ยี่สุ่นกับมะลิอ่อนแรงมาก ตรากตรำเดินทางจนป่วยหนัก โมกกับมะลิจึงตัดสินใจค้างคืนในป่า และคืนนั้นเองทุกคนยกเว้นโมกก็ฝันร้ายถึงผีสาวท่าทางน่ากลัวมาขับไล่ไม่ให้ไปกระท่อมของจันผา

โมกกับใบบัวอยากดึงดันตามหากระท่อมของจันผาต่อ แต่อาการป่วยของมะลิกับยี่สุ่นก็ดูดายไม่ได้ ทั้งหมดจึงตัดสินใจกลับไปตั้งหลักที่เรือนเทียนหยดฟ้าเพื่อหาทางอื่น

ขนมกล้วยไม่ได้ไปกับพวกโมก อยู่ดูแลคุณเทียนกับคุณหญิงมณฑา หมอปาล์มแวะมาหาด้วยความคิดถึงและเป็นห่วง ขนมกล้วยดีใจที่เห็นเขา พลันก็ต้องหวีดร้องเมื่อเห็นเขาไม่มีเงาหัว!