เรือมนุษย์
ตอนที่ 15
“เกลียดเขาจนไม่อยากออกชื่อเลยเหรอยัยทิพย์” พจนากระเซ้า
“ก็ดีกว่าพี่ละกัน ทิพย์น่ะแค่ยื่นหน้า แต่พี่พจน่ะจะยื่นอะไร” พจนาชี้ที่เท้า เพลาเอ็ดลูกชายทันที
“ไม่ดีเลยนะพจ ทำแบบนี้พ่อไม่ชอบ”
“ที่คุณทำมาทั้งหมด พวกเราก็ไม่ชอบเหมือนกัน” มธุรสแหวใส่สามี
เพลาอึ้ง บรรยากาศตึงเครียดขึ้นมาอีกครั้ง เกียวได้ยินคำพูดทั้งหมด ดีใจเมื่อรู้ว่าชัยพรจะมาบ้านเพื่อรับพิมพ์รส
ooooooo
นพคุณมาหาอนงค์ที่บ้าน เธอตกใจมากอุ้มลูกวิ่งหนี แต่ก็เจอสมุนของเขาดักหน้า เธอรู้ว่าไม่รอดจึงหันมาเผชิญหน้าน้ำตาไหลพราก ขอให้ปล่อยตนกับลูกไป
“เธอกับลูก ฉันไม่ทำหรอก เด็กนั่นก็ลูกฉัน ขออุ้มลูกหน่อยได้ไหม”
“ไม่ อย่าเอามือสกปรกมาแตะต้องลูกฉัน!”
“รักลูกมากก็เอาไปด้วย เฮ้ย...” นพคุณให้สมุนจับตัวอนงค์และอีกคนอุ้มลูก “ไปกับผมนงผมสัญญาว่าจะเลี้ยงคุณกับลูกให้ดีที่สุด”
ทันใดนั้นเสียงปืนดังขึ้นฟ้าหนึ่งนัด องอาจถือปืนขู่ “พวกมึงกลับไป กูอุตส่าห์หนีมาอยู่ที่นี่ ทำไมยังระรานกันอีกวะ ปล่อยนงกับลูกกูมา”
นพคุณโกรธชักปืนออกมา องอาจจึงยิงเฉียดเป็นการขู่ สมุนเข้ากันเจ้านาย นพคุณยังไม่ยอมปล่อยอนงค์ องอาจจะเข้าไปดึงกลับ นพคุณจึงยิงเข้าที่ขาล้มลง อนงค์ร้องลั่นไม่ให้ยิงกลัวโดนลูก แล้ววิ่งถลามากอดองอาจไว้ นพคุณยิ่งแค้น
“ไอ้องอาจ มึงขโมยเมียกูมา กูมาตามเมียกูกลับ...”
“ฉันไม่ไป! ฉันจะตายที่นี่ ฆ่าฉันสองคนเลยสิ ฆ่าเลย ส่วนเด็กนั่นก็ลูกคุณ ถ้าคุณจะฆ่าเขาได้ลงคอก็ตามใจ” อนงค์กอดองอาจร้องไห้
เสียงเด็กร้องไห้จ้า นพคุณมองภาพสองคนกอดกันด้วยความเจ็บปวดรันทดใจ...สุดท้ายเขาก็ยอมพาองอาจไปโรงพยาบาล อนงค์อุ้มลูกยืนขอร้อง
“คุณเคยเมตตานง ก็เมตตาให้ตลอดเถอะนะคะ เราสองคนขอใช้ชีวิตที่นี่ตามลำพัง อย่ารังแกเราอีกเลย”
“แต่ผมรักนง...”
“ถ้านงไปอยู่กับคุณ ทั้งคุณและนงก็ไม่มีความสุขหรอกค่ะ นงไม่ได้รักคุณ คุณก็ทราบ แต่ไม่ใช่นงคนเดียวหรอกนะที่ไม่มีความสุข คุณผู้หญิงอีก เธอเป็นคนดีมากนะคะ และเธอก็รักคุณมาก เชื่อนงเถอะนะคะ ส่วนคุณจะมาเยี่ยมลูกเมื่อไหร่ก็ได้ นงจะพูดกับพี่องอาจให้เข้าใจ”
“ฉันเพิ่งรู้วันนี้เองว่าเงินฉันไม่มีความหมายอะไรเลย มันซื้อในสิ่งที่ฉันต้องการไม่ได้”
“อาจจะซื้อคนอื่นได้ แต่ซื้อนงไม่ได้เท่านั้นค่ะ”
นพคุณเจ็บปวดใจแต่ก็มีสปิริต ฝากขอโทษองอาจ และยินดีจ่ายค่ารักษาพยาบาล พร้อมจะจ่ายค่าเลี้ยงดูค่านมลูกมาให้ทุกเดือน อนงค์จะปฏิเสธ เขาเสียงเข้มว่าให้ลูกไม่ได้ให้เธอ อนงค์โล่งใจมองนพคุณเดินจากไปก่อนจะก้มลงกอดจูบลูก
