เรือมนุษย์

เกียวนั่งดื่มกับชัยพรในผับลิลลี่ เกียวบอกเขาว่าอยากออกมาแบบนี้กับเขาทุกคืน ชัยพรถามออกมาแล้วใครจะเลี้ยงลูก เกียวหงุดหงิดทันที

“ทำไมต้องพูดเรื่องลูกด้วย คุณรักลูกมากเหรอ”

“ตอนพิมพ์ท้อง ผมก็เฉยๆนะ มีก็ได้ไม่มีก็ได้ เคยคิดจะเอาออกด้วย แต่พิมพ์เขาไม่...เด็ดขาด โชคดี

ของเด็กไป ไม่น่าเชื่อว่าพอเขาคลอดมาแล้ว ผมกลับรักและผูกพันกับลูก ตอนนี้นะแทบจะหายใจเป็นตาอุ้ยเลยล่ะ”

“ลูกคุณโชคดี ไม่เหมือนลูกเกียว...” เกียวสีหน้าหมองลง

ลิลลี่เดินเข้ามาโอบกอดชัยพรอย่างสนิทสนม แล้วทักทายเกียว “ว่าไงจ๊ะสาวน้อย วันนี้ได้เหยื่อแล้ว เหยื่อกุมารเศรษฐีซะด้วย คงไม่ต้องพึ่งพาเจ๊แล้วใช่ไหมจ๊ะ”

“คงไม่จำเป็นแล้วล่ะ” เกียวเม้มปากหน้าตึง ลิลลี่หัวเราะร่า

“ถ้าเมื่อไหร่จำเป็นก็บอกเจ๊นะ เจ๊จัดให้...สนุกให้เต็มที่นะ ฝากบอกคุณพ่อด้วยว่าพักนี้หายหน้าหายตาไปเลย ไม่คิดถึงเจ๊ลิลลี่บ้างเหรอ”

“ใครจะกล้าบอกล่ะครับ”

ลิลลี่นึกได้บอกเกียว “หนู เสี่ยคนคืนก่อนน่ะ เอ่ยปากชมหนูใหญ่เลย เจ๊ก็เลยพลอยได้หน้าไปด้วย แถมทิปเพิ่มให้เจ๊อีกตั้งหลายพัน”

ชัยพรยิ้มรู้ทัน เกียวบอกให้ลิลลี่เลิกพูด เธอเดินหัวเราะออกไปทักทายโต๊ะอื่น เกียวพึมพำ

“อีบ้า...ทำราคาฉันตกหมด ทำไมต้องเจอแบบนี้ด้วยวะ”

ในคืนนั้น ชัยพรเล่นมุกกลัวตำรวจจับเมาแล้วขับ จึงชวนเกียวแวะโรงแรมม่านรูดข้างทาง เธอทำทีไม่ขัดใจหวังจะพิชิตใจเขาให้ได้...ในขณะที่เพลาเดินเครียดอยู่หน้าบ้านจนดึกดื่น แน่ใจแล้วว่าเกียวไม่กลับมาดูแลลูกแน่ เขารู้สึกผิดรำพึงขอโทษมธุรสในใจ

รุ่งเช้า ทุกคนนั่งทานอาหารอยู่ที่โต๊ะ เพลามีสีหน้าหมองหม่น ส่วนมธุรสพูดเจื้อยแจ้วว่าจะไปเยี่ยมเฟื่องทอง ถามเพลาจะไปด้วยไหม เขาตอบเนือยๆว่า เสร็จประชุมเมื่อไหร่จะตามไป

“แล้วยัยนิล่ะ จะไปเยี่ยมเขาบ้างหรือเปล่า”

“นิจะนัดกับคุณดัมพ์ก่อนค่ะ”

“แหม...หวานกันจริง ขอให้ลงเอยกันได้ซะทีเถอะ ฉันล่ะเบื่อลุ้น”

พจนากับมาลาทิพย์เห็นสีหน้าพ่อก็ถามอย่างห่วงใยว่าไม่ได้นอนทั้งคืนหรือ นิธิมาแทรก

“เกียวไม่กลับบ้านใช่ไหมคะพี่เพลา”

“อ้อ ถึงกับนอนไม่หลับเลยเหรอ คิดถึงกันมาก ผูกพันกันมาก” มธุรสแอบน้อยใจ

“อย่าประชดผมเลยคุณรส ผมบอกคุณกี่ครั้งแล้วว่า ผมอาจจะพลั้งเผลอไป ผมก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงเหมือนกัน คุณคงไม่เข้าใจผู้ชายหรอก”

“ใช่ ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมผู้หญิงถึงต้องยอมอดทนกับสามีเจ้าชู้ด้วย”

“ผมกับเกียวน่ะไม่ได้มีความรักความผูกพันอะไรเหลือแล้วล่ะ”