ตอนที่ 7
ทั้งสองต่างเห็นว่าตัวเองผิดและสัญญาว่าจะไม่ทำอย่างนั้นอีก ความสัมพันธ์จึงหันหน้าเข้าหากันยิ้มสู้กับปัญหาต่อไป ช่วยกันขายปุ๋ยที่นับวันชาวสวนชาวไร่ให้ความเชื่อถือและหันมาซื้อปุ๋ยตรา “ทวีวัฒน์” มากขึ้น
เมื่อสรุปงาน ปรากฏว่าไม่กี่เดือนขายปุ๋ยได้กำไรเป็นกอบเป็นกำ ปุ๋ยก็ขายหมดเกลี้ยง ภูผาเอาเงินต้นและกำไรไปให้ลุงวัฒน์ ลุงวัฒน์เอาแต่ส่วนที่ยืมไป ส่วนกำไรคืนภูผา บอกว่าเอาไว้ลงทุนต่อไปหากได้ลงทุนมากกว่านี้ตนจะร่วมหุ้นด้วย
ภูผากลับมาที่ไร่เดินมาหาทอรุ้งที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ แต่เรียกอย่างไรก็ไม่ตอบ พอเดินเข้าใกล้ทอรุ้งก็พลัดตกจากเก้าอี้ ภูผาตกใจรีบช้อนตัวอุ้มพาไปหาหมอ
หาหมอกลับมานอนพักที่บ้าน ภูผาเฝ้าดูแลอย่างใกล้ชิดจนเธอตื่นขึ้นมา ภูผาขอโทษ บอกว่าต่อไปนี้จะไม่พาเธอไปตะลอนๆช่วยขายปุ๋ยอีกแล้ว แต่ทอรุ้งบอกว่าหายเมื่อไหร่ก็จะไปช่วยขายปุ๋ยอีก
ตกเย็นทอรุ้งหนาวสั่นอีก ภูผากอดให้หายหนาว พอดีลุงวัฒน์เข้ามาถามว่า “ภูผา เธอทำอะไรน่ะ” ภูผาบอกว่าทอรุ้งหนาว ลุงวัฒน์ให้วางลงและหายาให้กินเสีย ถามว่าแล้วทำไมนกไม่มาเฝ้า ภูผาบอกว่าตนอยากเฝ้าเอง
“เดี๋ยวฉันจะตามนกมาเฝ้าแทนเธอ ภูผาเธอต้องเลือกแล้วล่ะ มีโทรเลขมาหาเธอ คนงานเพิ่งเอามาให้ อาม่าเธอไม่สบาย”
ลุงวัฒน์ยื่นโทรเลขให้อ่าน“ย่าป่วยกลับด่วน” ภูผาฝากลุงแสงให้ช่วยดูแลทอรุ้งแล้วออกเดินทางเลย
ooooooo
พอถึงบ้านพักคนชราเจ้าหน้าที่บอกว่าอาม่าป่วยได้สองวันแล้วเพ้อถึงแต่ชื่อภูผา เลยต้องโทรเลขไปตาม หมอบอกว่าเป็นไข้ธรรมดาเพราะอากาศเปลี่ยน คนแก่เป็นกันเยอะ
เมื่อภูผาเข้าไปหาอาม่า อาม่าถามว่าทำไมมาอยู่ที่นี่ ทำไมไม่ไปทำงาน ภูผาบอกว่าก็อาม่าป่วยตนมาดูแล อาม่าบอกว่าตนไม่เป็นอะไรให้กลับไปทำงานเสีย เดี๋ยวเถ้าแก่จะว่าเอา ภูผาบอกว่าตนลาแล้วและจะอยู่จนกว่าอาม่าหายค่อยกลับ
“เด็กโง่เอ๊ย...ไหนสัญญากับม่าแล้วไงว่าถ้าเงินยังไม่เต็มถุงจะไม่กลับมา”
“แล้วอั๊วจะมีเงินไปทำไมถ้าไม่มีม่า”
“ลื้อนี่คิดไม่ได้หรือไง อีกไม่เท่าไหร่ม่าก็ไม่อยู่แล้ว แต่ลื้อสิต้องอยู่อีกนาน ถ้าไม่ทำงานเก็บเงินแล้วจะอยู่ยังไง ไปๆๆ กลับไปซะ”
ภูผาบอกว่าช่วงนี้เป็นวันหยุดลุงวัฒน์เลยให้ตนลากลับบ้านได้หลายวัน กระนั้นอาม่าก็ยังเร่งให้กลับ หยุดนานไปเดี๋ยวขี้เกียจ ไม่ต้องห่วง ม่าอยู่ได้ พูดแล้วไอค่อกแค่ก










