ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง "ภูผา"
ตอนที่ 7
ทอรักกับเวหาเดินไปห้องอาหารโรงพยาบาล เวหาบ่นความโหดของหมอนลินีว่าแค่หายใจแรงยังโดนด่าเลย นินทากันจนทอรักบอกว่าชักอยากเห็นหน้าเสียแล้ว
เวหาเอาอาหารตรงหน้ามาวางทำเป็นหน้าหมอ
นลินีบรรยายว่าหน้าเหมือนไข่เจียว ตาโปน หน้ามัน จมูกบาน ผมหยิกๆ เวหาก้มหน้าก้มตาสร้างและบรรยายหน้าตาหมอนลินีอย่างอัปลักษณ์
ทอรักเห็นสาวสองคนนั่งอยู่โต๊ะใกล้ๆ เห็นที่หน้าอกคนหนึ่งปักชื่อ “พญ.นลินี โสภณสุวรรณ” ก็ใจหายวาบพยายามบอกเวหา แต่เขามัวแต่ตั้งอกตั้งใจสร้างหน้าหมอตามจินตนาการ จนหมอกับเพื่อนลุกไป เวหาถามทอรักว่ามีอะไรหรือ เธอเร่ง “รีบกินเถอะเวหา มื้อนี้อาจเป็นมื้อสุดท้ายของนายก็ได้”
พอรู้ว่าหมอได้ยินคำนินทาของตนแล้ว เวหาร้อง ตายแน่ๆ ไม่น่าปากเสียเลย เธอต้องช่วยเรานะทอรักพอดีแป้นถือเอกสารเดินผ่านมาบอกว่าหมอกำลังเรียกคุยอยู่ที่ห้อง ให้รีบไปเลยกำลังคุยเรื่องซีเรียสอยู่เสียด้วย
พอเวหาเข้าไปในห้องก็บอกหมอให้ตำหนิตนเลย หมอถามว่าจะให้ตำหนิเรื่องอะไร เธอมีสิทธิ์ที่จะพูดถึงใครยังไงก็ได้ ตนต่างหากที่ไปได้ยินเอง หมอ
บอกว่าเขาพูดในสิ่งที่เขาคิดว่าหน้าตาตนอัปลักษณ์แล้วพูดออกมา ถามว่า “แล้วไงพอได้เจอตัวจริงแล้ว...”
“ผมคิดผิดครับ เพราะหมอสวยมากครับ”
“ทีหลังถ้ายังไม่รู้อะไรก็อย่าเพิ่งพูดออกไปแล้วกัน...”
“ครับ” เวหารับคำเสียงอ่อย มองตามหมอนลินีที่ลุกเดินออกไป คิดสงสัยว่าหมอเป็นคนยังไงกันแน่
ooooooo
ที่บ้านพักคนชรา อาม่าบอกภูผาว่าอาม่าหายดีแล้วกลับไปเสีย แล้วเขียนจดหมายมาหาอาม่าบ่อยๆก็แล้วกัน อาม่าเห็นภูผาเดินเจ็บแผลถามว่าเป็นอะไร ภูผาปดว่าไม่ได้เป็นอะไร อาม่าจึงเร่งให้รีบไปเดี๋ยวจะถูกไล่ออก
พอภูผากลับถึงไร่ทวีวัฒน์ เจอลุงแสงทักกันคำสองคำแล้วรีบไป บอกว่าจะรีบไปหาทอรุ้ง ลุงแสงจะบอกว่าทอรุ้งไปตลาดก็ไม่ทันเพราะภูผาเอามือกุมแผลวิ่งอ้าวไปแล้ว
ภูผาวิ่งไปเจอนกก็ถามหาทอรุ้ง นกบอกว่าไม่อยู่ ถามว่าอยู่ไหนก็ไม่รู้ วิ่งไปหาที่ห้องของเธอก็ว่างเปล่า ภูผาหน้าซีดว้าวุ่นใจมาก วิ่งไปเจอกานต์ถามว่ารุ้งไปแล้วเหรอ กานต์พยักหน้า ภูผาแทบหมดแรงปั่นจักรยานไปถึงต้นไม้ใหญ่รู้สึกเจ็บแผลมากจึงแวะนั่งพิงต้นไม้เศร้า
ทอรุ้งกลับจากตลาด ซื้อขนมมาแจกคนงานทุกคน ลุงแสงมาเจอภูผานั่งเศร้าอยู่ถามว่าคิดถึงทอรุ้งทำไมไม่ไปหาล่ะ ภูผาตื่นเต้นมองหาถามว่ารุ้งอยู่ไหน เสียงคนงานที่รับแจกขนมอยู่ร้องพร้อมกันว่า “อยู่นี่”
ทอรุ้งเห็นอาการของภูผาแล้วหัวเราะกิ๊ก พอภูผาหันไปเห็นทอรุ้งก็อายจนเอาหน้าซุกต้นไม้ ทอรุ้งถามแซวว่า “ไม่อยากคุยกับรุ้งแล้วเหรอภูผา”
“พอแล้วรุ้ง!” ภูผาพูดทั้งที่หน้าซุกต้นไม้ อายที่ตนหลุดออกไปมากมาย...
ooooooo
