ตอนที่ 7
ภูผารีบปลีกตัวไปอ่านทันที อ่านไปยิ้มไปอย่างมีความสุขที่ทอรุ้งเป็นห่วงกระทั่งอาบน้ำก็บอกว่าอย่าอาบกลางแจ้งเดี๋ยวเป็นหวัด นอกจากนั้นก็เล่าถึงการเรียนที่ค่อนข้างหนัก พอเหนื่อยนึกถึงงานที่นี่แล้วก็รู้สึกหายเหนื่อยเพราะงานที่ไร่หนักกว่าการเรียนของตนเป็นร้อยเท่า
“สุดท้ายนี้ รุ้งเขียนเนื้อเพลงที่ชอบเพลงหนึ่งมาเป็นกำลังใจให้ภูผาด้วย แต่เป็นภาษาอังกฤษไปแปลเอาเอง... คิดถึงและห่วงใย ทอรุ้ง”
ภูผาดูเนื้อเพลงที่เป็นภาษาอังกฤษซึ่งอ่านไม่ออกเลย บ่นอย่างมันเขี้ยว “แกล้งเราเหรอเนี่ย ยัยรุ้ง”
วันต่อมาภูผาขี่จักรยานมีกานต์ซ้อนท้ายไปที่ตลาด เอาจดหมายไปหยอดตู้ทีละฉบับถึงสามฉบับจนกานต์แซวว่าแฟนเยอะจัง ภูผาทำเสียงดุว่า “ส่งหาที่บ้านเว้ย” จากนั้นก็ไปที่ร้านขายหนังสือมือสอง เลือกซื้อดิกชันนารีได้เล่มหนึ่งแล้วรีบกลับ
ooooooo
วันนี้แดงไปที่บ้านพักคนชรา เจออาม่ากำลังนั่งดูจดหมายยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก็เข้าไปทัก อาม่าถามว่ามาทำอะไร แดงบอกว่ามาตามเมีย เมียโกรธตนที่เล่นการพนันเลยหนีมาอยู่ที่นี่ ถามอาม่าว่าทำอะไรอยู่
“อาภูผาอีเขียนจดหมายมาหาอั๊ว ส่งธนาณัติมาให้อั๊วด้วยนะ ดูสิ” แดงถามว่าเขียนมาว่ายังไงมั่ง อาม่าบอกว่าไม่รู้ ตาไม่ดีอ่านไม่ออก แดงร้องอ้าว...อ่านไม่ออกทำไมนั่งยิ้ม
“ได้เห็นตัวหนังสือก็มีความสุขแล้ว” อาม่าตอบไปยิ้มไป
“โอ๊ย...เอามานี่ ฉันอ่านให้ฟัง....สวัสดีครับอาม่า ตั้งแต่มาอยู่ไร่ อั๊วคิดถึงอาม่าทุกวันเลย อั๊วเลยต้องทำงานหนักๆให้มันเหนื่อย เดี๋ยวมันก็เลิกคิดถึงไปเอง แล้วอาม่าล่ะ คิดถึงอั๊วบ้างรึเปล่า...”
“คิดซี่...อาม่าก็คิดถึง” อาม่าตอบราวกับภูผานั่งอยู่ตรงนั้น แดงมองอาม่า แล้วอ่านต่อ...
“เมื่อวานมีรถขนปุ๋ยมาเสียอยู่หน้าไร่ อั๊วไปช่วยเขาเข็นถึงได้รู้ว่าตอนนี้ปุ๋ยขาดตลาดอีกแล้ว ชาวสวนแถวนี้ก็ต้องไปซื้อมาจากจังหวัดอื่น อั๊วเลยคิดว่า ถ้าอั๊วจะเอาปุ๋ยมาขายน่าจะขายดี แต่ต้องปรึกษาลุงวัฒน์ก่อน
ส่วนที่เขียนถึงเดือน ภูผาตบท้ายว่า “...เล่ามาซะยาวเลย แม่คงเบื่อฟังแล้ว ถ้าว่างๆอั๊วจะเขียนมาใหม่ รักและคิดถึง...ภูผา” เดือนอ่านไปเช็ดน้ำตาไปจนเส็งถามว่าใครตายหรือ
เดือนด่าเส็งว่าลูกเขียนจดหมายมายังปากเสียอีก เส็งถามว่ามันไปเป็นโจรอยู่ที่ไหนล่ะ เดือนบอกว่าภูผาไปเป็นชาวไร่ชาวสวนอยู่ราชบุรี ก็ปรามาสว่าเป็นชาวสวนมันจะเจริญอะไร
เดือนคร้านจะโต้เถียง บอกว่าเจริญหรือไม่มันก็ส่งเงินมาให้ก็แล้วกันแล้วลุกเดินไปอย่างไม่สนใจ










