พรหมพิศวาส

“คงเบื่อเมีย ฮึ หม้อข้าวยังไม่ทันดำผัวก็หายซะแล้ว น่าขำ” นันทิตาหัวเราะสะใจ

“อะไรของมัน...สวย เดี๋ยวดูแลจัดการเรื่องห้องให้คุณจันกับหนูปัทด้วย”

“ไม่ได้ ฉันไม่ยอม” นันทิตาเสียงกร้าว

“แล้วคุณจะเอายังไง เขาเป็นแม่ลูกกัน เขาก็อยากอยู่ด้วยกัน” ปราการพูดอย่างใจเย็น นันทิตาไล่ตะเพิดถ้าอยากอยู่ด้วยกันก็ให้ไปอยู่ที่อื่น ในเมื่อเจ้าของบ้านไม่ต้อนรับ ปราการตัดสินใจจะไปหาซื้อบ้านหลังใหม่ที่ใหญ่ๆให้ปพลกับปานตะวันจะได้หมดปัญหา และจะใส่ชื่อปานตะวันเป็นเจ้าของอีกด้วย นันทิตาตวาดแว้ดว่าไม่ได้ ปราการชักไม่พอใจ ตกลงนันทิตาจะเอาอย่างไร โน่นก็ไม่ได้นี่ก็ไม่เอา นันทิตาพยายามตั้งสติ

“ได้ ถ้าอยากจะอยู่ก็อยู่ แต่ฉันไม่ให้อยู่บ้านหลังนี้ ไปอยู่เรือนเล็กข้างหลังโน่น แล้วก็อย่ามาเพ่นพ่าน เกะกะบนบ้านนี้”

ปราการไม่เห็นด้วย แต่ยังไม่ทันคัดค้าน

ปานตะวันซึ่งไม่อยากให้มีปัญหารีบบอกว่าไม่เป็นไร แม่ของเธออยู่ได้ ปราการจะให้จันทนีไปดูที่เรือนเล็ก ก่อน อยู่ได้หรือไม่ค่อยว่ากัน จันทนีอยู่ได้ทั้งนั้นถ้ามีลูกอยู่ด้วย

“งั้นก็จบนะ แล้วอย่ามาก่อปัญหาให้วุ่นวายอีก ฉันไปล่ะ นั่งนานแล้วอยากจะอ้วก” แดกดันจบนันทิตา

ลุกออกไป จันทนีหมั่นไส้จะตามไปเอาเรื่อง ปานตะวันต้องปรามแม่ถึงสงบได้

ooooooo

สวยเห็นเจ้านายตั้งแง่รังเกียจปัทมาและจันทนี ทำตัวเข้าตำรานายว่าขี้ข้าพลอย พาสองแม่ลูกไปที่เรือนเล็ก ส่งกุญแจให้เสร็จสรรพบอกให้ทำความสะอาดเอาเองแล้วก็อย่าขึ้นไปเพ่นพ่านบนตึกใหญ่

จันทนีไม่พอใจจะเล่นงาน แต่สวยวิ่งหนีไปเสียก่อน ปัทมาเห็นคนบ้านนี้ไม่ต้อนรับชวนแม่กลับบ้านเรา จันทนีไม่ยอมกลับ ขืนทำแบบนั้นเท่ากับแพ้นังคุณนาย แค่วันเดียวมันยังออกฤทธิ์ใส่เราสองคนขนาดนี้ นี่ถ้านังปานอยู่คนเดียวไม่โดนยำเละหรือ ปัทมาอยากรู้ถ้าเธอมีเงินเยอะๆมีบ้านหลังใหญ่ แม่จะไปอยู่กับเธอไหม

“โอ๊ยนังปัท มึงจะเอาเงินมาจากไหนเยอะๆ หนังสือหนังหาก็ไม่เรียน วันๆเอาแต่แรดจะหาผัวรวยๆ สักคนยังยากเลย ดีนะมีนังปานยังไงมึงกับกูก็สบาย นี่กูก็คงคิดถูกแล้วล่ะที่อุตส่าห์เลี้ยงมันมาจนโตป่านนี้ อีจันนี่มันโชคดีจริงๆ”

จันทนีพูดไปเรื่อยไม่ทันสังเกตว่าปัทมากำลังน้อยใจที่แม่ไม่ให้ความสำคัญ...

อีกมุมหนึ่งในสวน ปราการบอกให้ปานตะวันอดทนกับความนิสัยไม่ดีของนันทิตาหน่อย ท่านรู้ว่าปพลรักเธอมาก ความรักจะช่วยให้ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงจากร้ายกลายเป็นดี เธอรับคำทั้งที่รู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับปพลที่เธอเองก็ไม่รู้สาเหตุ ท่านมีอีกเรื่องที่อยากให้ช่วย เธอก็รู้ว่าท่านจะตายวันไหนก็ยังไม่รู้ ท่านอยากให้เธอกับปพลกลับไปสานงานของท่านที่เกาหลีใต้ต่อ เธอขอร้องอย่าพูดแบบนี้ ท่านต้องอยู่จนได้อุ้มหลาน

“งั้นก็ต้องรีบมีแล้วล่ะ”