พรหมพิศวาส

อานนท์หลบมานั่งดื่มเหล้าที่ผับของโรงแรมซึ่งเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงโดยมีปัทมานั่งดื่มเป็นเพื่อน เธอแค่จิบๆแต่เขาดื่มหนักหวังให้ลืมความเสียใจ ครั้นเมาได้ที่เขาเริ่มพล่ามว่ารักปานตะวันมากมายแค่ไหน เธอเห็นเขาเมามากชวนกลับ เขาส่ายหน้า

“ผมยังไม่เมา” อ้อแอ้ได้แค่นั้น อานนท์ก็หลับฟุบคาโต๊ะ ปัทมาพยายามปลุกแต่ไม่สำเร็จ ตัดสินใจเปิดห้องพักในโรงแรม เรียกพนักงานให้มาช่วยแบกเขาไปวางที่เตียงในห้องพัก เธอถอดรองเท้ากับถุงเท้าให้ เอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าตาเนื้อตัวให้แล้วลุกขึ้นจะกลับ อานนท์ละเมอคว้ามือเธอไว้

“คุณปานผมรักคุณนะ”

ปัทมามองอานนท์สีหน้าครุ่นคิด ก่อนล้มตัวลงนอนข้างๆ ความใกล้ชิดทำให้เธอหวั่นไหวใจเต้นไม่เป็นส่ำขยับตัวเข้าไปใกล้ๆขโมยจูบเขาหนึ่งฟอด

“คุณนี่ก็น่ารักเหมือนกันนะ” พูดจบปัทมาล้มตัวลงนอนอย่างเดิม

ooooooo

อานนท์ตื่นขึ้นในสภาพเมาค้าง ก้มดูตัวเองที่อยู่ใต้ผ้าห่มเห็นว่าไม่ได้สวมเสื้อผ้าก็ตกใจ แต่ที่ทำให้เขาเกือบช็อกเมื่อเห็นปัทมานอนอยู่ข้าง ถึงกับร้องเฮ้ยลั่น

เสียงเอะอะของเขาปลุกให้ปัทมาสะดุ้งตื่น เอ็ดเขาว่าเสียงดังทำไมคนกำลังหลับสบาย อานนท์หน้าเสียละล่ำละลักว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเธอใช่ไหม ปัทมาเห็นท่าทางตื่นตระหนกของเขาแล้วอดขำไม่ได้ ลุกขึ้นยืนให้เขาดูว่าเธอยังสวมเสื้อผ้าครบ และถ้าเขาปล้ำเธอจริงๆควรเป็นเธอที่เป็นฝ่ายโวยวายไม่ใช่เขา อานนท์สีหน้าดีขึ้นมาหน่อย ก่อนถามว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาถึงมาอยู่นี่

“ก็คุณเมา ฉันก็แค่ถอดเสื้อผ้าคุณออกแล้วก็เช็ดตัวให้คุณ”

“จริงๆคุณไม่ต้องทำถึงขั้นนั้นก็ได้”

“ทำไม...อายเหรอ” ปัทมาโดดขึ้นเตียงมานั่งข้างๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเขา “แล้วถ้าเมื่อคืนคุณกับฉันมีอะไรกันจริงๆคุณจะทำอย่างไร”

“นี่คุณเป็นผู้หญิง พูดแบบนี้ได้ไงน่าเกลียด” อานนท์ขยับออกห่างจากเธอ เอาผ้าห่มห่อตัวแล้วลุกขึ้นจากเตียง “เดี๋ยวผมอาบน้ำก่อน แล้วจะไปส่งคุณที่บ้านก็แล้วกัน”...

จากนั้นไม่นาน อานนท์ขับรถมาส่งปัทมาที่หน้าบ้าน ขอบใจสำหรับเรื่องเมื่อคืนด้วย เธอพยักหน้ารับรู้ เตือนว่าทีหน้าทีหลังอย่าไปเมาแบบนี้กับใครอีก หากคนนั้นไม่ได้ใจดีอย่างเธอแล้วปล้ำเขาขึ้นมาจะเป็นเรื่อง

“ต่อไปนี้ผมว่าผมคงเลิกดื่มเหล้าไปอีกนาน” อานนท์ยิ้มให้ ปัทมาใจแทบละลายกับรอยยิ้มนั้น

“ฉันไปล่ะ ถ้าอยากจะดื่มก็เรียกฉันไปเป็นเพื่อนแล้วกัน ฉันไม่ปล้ำคุณแน่นอน” ปัทมาพูดติดตลกแล้วลงจากรถ ครั้นอานนท์ขับรถลับสายตาสีหน้าร่าเริงของเธอเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเศร้า

“เฮ้อ ยังไงเขาก็ชอบพี่ปาน ช่างมันเถอะนังปัท ใครๆเขาก็รักแต่พี่ปานนี่เนอะ” ปัทมาพึมพำกับตัวเอง น้ำตาพานจะไหล รีบปาดทิ้ง ไม่เข้าใจตัวเองว่าเป็นอะไรถึงได้บ่อน้ำตาตื้นขนาดนี้...