พรหมพิศวาส

“ไปลูก ถ้าไม่อยากแต่งก็กลับบ้านกับแม่”

“ผมขอตัวไปดูความเรียบร้อยที่ห้องจัดเลี้ยงก่อนนะครับ” ปพลว่าแล้วผละไป นันทิตามองตามไม่พอใจ

ooooooo

ปพลอารมณ์ค้างจากพ่อก็เลยพาลใส่ป๊อบที่กำลังดูแลความเรียบร้อยอยู่ในห้องจัดเลี้ยงจนป๊อบเข้าหน้าไม่ติด อานนท์ต้องเข้ามาปรามเพื่อนรักว่าวันแต่งงานของตัวเองแท้ๆยังจะหงุดหงิดอะไรอีก

“แกก็น่าจะรู้”

“แกก็ลดไอ้ความฉุนเฉียวลงหน่อยเถอะ

เดี๋ยวใครจะพาลคิดไปว่าแกทะเลาะกับเจ้าสาวจะเป็นเรื่องอีก” อานนท์เตือนอย่างใจเย็น ปพลพยักหน้ารับคำพยายามปรับอารมณ์ตัวเอง...

รพีพรเดินออกจากโรงแรมเจอจันทนีเดินหลังไวๆอยู่ข้างหน้ารีบเข้าไปขอคุยด้วยหวังจะปรับ ความเข้าใจ จันทนีเดินหนีไม่ยอมคุยอะไรทั้งนั้น รพีพรคว้าแขนเธอไว้ บอกว่ารู้แล้วว่าปานตะวันคือพิมพรลูกสาวของตน เธอปฏิเสธทันทีว่าไม่ใช่แล้วผลักรพีพรอย่างแรงจนล้มก้นจ้ำเบ้า ปราการรีบพยุงรพีพรลุกขึ้น จันทนีสบช่องรีบเดินหนี เขาไม่ยอมให้ไปวิ่งมาดักหน้า

“ผมว่าคุณจันควรคุยกับคุณพร มีอะไรค้างคาใจกันจะได้คุยกันให้รู้เรื่อง”

ด้วยความเกรงใจปราการ จันทนียอมนั่งคุยกับรพีพร หลังฟังเรื่องราวชีวิตจากปากของรพีพรแล้ว จันทนีมองอีกฝ่ายอย่างไม่สบอารมณ์นัก รพีพรขอโทษเธอสำหรับเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมา ขอให้เธอยกโทษให้

อีกมุมหนึ่งไม่ห่างนัก ปพลเดินมาเห็นทั้งสามคนคุยกันหน้าเครียดหยุดมองด้วยความสงสัยว่าคุยอะไรกัน

จันทนีจ้องรพีพรสีหน้าโกรธจัด “กูอยากจะรู้ถ้ามึงเป็นกู มึงจะยอมยกโทษให้ตัวมึงเองไหม แย่งคนที่เพื่อนรัก ทิ้งลูกไว้ไม่เคยเหลียวแลแล้วมึงจะมายุ่งอะไรกับพวกกูอีก”

“เพราะหนูปานเป็นลูกฉันไง”

“ก็กูบอกแล้วไงว่าไม่ใช่ ไม่ใช่”

“เลิกโกหกฉันเถอะจัน เธอก็บอกเองว่าหนูปานไม่ใช่ลูกของเธอ” คำพูดของรพีพรทำให้จันทนีหันมองปราการจำได้ว่าเขาเคยหลอกถามเรื่องปานตะวัน จึงจนด้วยหลักฐาน ยอมรับว่าปานตะวันไม่ใช่ลูกของเธอแต่เป็นลูกรพีพร ปพลที่แอบฟังอยู่รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบถล่มลงตรงหน้า ค่อยๆถอยออกมา

จันทนีต่อว่ารพีพรอีกว่าเป็นแม่ใจร้ายทิ้งลูกไว้ให้เธอเลี้ยงโดยไม่เคยกลับมาเหลียวแล พอวันนี้ปานตะวันได้ดีจะกลับมาทวงคืนโดยไม่คิดถึงใจเธอบ้าง แล้วลุกขึ้นเดินหนี รพีพรตามมาดึงตัวไว้

“จันที่ฉันกลับมาไม่ใช่แค่เรื่องลูก แต่มันเป็นเรื่องระหว่างฉันกับเธอด้วย ฉันอยากขอโทษเธออยากดูแล อยากทำทุกอย่างเพื่อไถ่โทษในความผิดทั้งหมดที่ฉันเคยทำกับเธอนะจัน”

“มึงคิดว่าคนอย่างมึงจะมีอะไรมาชดใช้ความผิดที่มึงทำได้เหรออีพร” จันทนีจ้องอีกฝ่ายเขม็งรพีพรทรุดตัวลงกราบเท้าขอโทษเธอและขอบคุณเธอด้วยที่ไม่ทอดทิ้งปานตะวัน ถ้าไม่มีเธอคอยช่วยเหลือในวันที่ตนลำบาก ตนก็คงไม่มีชีวิตมาถึงวันนี้ แม้จะใจอ่อนแต่จันทนียังไม่ยอมให้อภัย